سنجش و ارزیابی معیارهای پایداری در کانون های اسکان عشایری (مطالعه موردی:کانون های اسکان عشایری در استان های فارس و اصفهان)
آرشیو
چکیده
تفکر توسعه پایدار در جامعه عشایری کشور، حاصل چند دهه تلاش و کوشش محققان و اندیشمندان برای ساماندهی فضایی بهینه عشایر و بهره برداری مناسب از منابع و ایجاد رابطه متعادل و متوازن میان انسان و اجتماع و طبیعت است. در سال های اخیر به سبب ایجاد مشکلات و چالش های متعدد ایجاد شده برای مناطق عشایری باعث شده که توسعه مناطق روستایی و عشایری ( با رویکرد توسعه پایدار) مورد توجه قرار گیرد. این مقاله با هدف ارزیابی پایداری در کانون های اسکان عشایری تدوین شده است. نوع تحقیق به صورت کاربردی- توسعه ای است و روش مطالعه، اسنادی، تحلیلی و پیمایشی است. جهت تکمیل اطلاعات موجود از پرسشنامه استفاده شده است. با توجه به جمعیت کانون های مورد مطالعه، حجم نمونه آماری براساس فرمول کوکران تعداد 372 نفر برآورد شده است. و برای سنجش ابعاد پایداری، از آزمون T. student و رگرسیون گام به گام با استفاده از نرم افزار SPSS و همچنین برای رتبه بندی کانون های اسکان از نظر شاخص های پایداری از مدل تاپسیس (TOPSIS) استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که براساس دیدگاه های نمونه، پایداری کانون های اسکان عشایری در شاخص های مورد نظر پایین تر از حد متوسط ارزیابی شده اند. نتایج رگرسیون چند متغیره نشان می دهد که بعد اقتصادی با ضریب 0.645 بیشترین تأثیر را بر پایداری کانون های اسکان داشته است. همچنین بر اساس نتایج حاصل شده از مدل تاپسیس (TOPSIS) کانون های دشت بکان، با بالاترین امتیاز در شاخص های اقتصادی (0.735) و محیطی (0.590) و کانون گُل افشان، با بالاترین امتیاز (0.718) در شاخص های اجتماعی به عنوان برخوردارترین کانون و دشت لار با پایین ترین سطح برخورداری، در رتبه آخر قرار دارد.Assessing Sustainability Nomadic Settlement Centers: Case Study: Fars and Isfahan Provinces
The thought of Sustainable development in our country's nomadic society results from the efforts researchers and scientists have made in order to organize better living atmosphere for nomads, make proper use of resources and create a balance between man, community and nature. In the recent years, various problems and challenges before nomadic regions have appealed the attentions toward nomadic and rural regions. The current paper aims at assessing sustainability in nomadic settlement centers. Research type is applied-developmental and research method is documental, analytical and survey. To complete data set, questionnaires were used. Regarding the population of centers understudy, sample size was estimated through Cochran Formula as 372. To assess sustainability dimensions, T. student and stepwise regression were employed by the use of SPSS. Furthermore, to rank settlement centers from the viewpoint of sustainability indexes, TOPSIS model was used. Findings indicate that according to the model points of view, the sustainability of nomadic settlement centers is evaluated lower than average in the studied indexes. Multivariate regression results show that economical dimension with the coefficient of 0.645 has had the most influence on the sustainability of settlement centers. Also, according to results obtained from TOPSIS model, Dasht-e-Bokan Center with the highest point in the economic (0.735) and environmental (0.590) indexes and Golafshan Center with the highest point in the social (0.718) indexes are considered as the most enjoyable centers and Dasht-e-Lar with the lowest point is recognized as the most deprived center.
تبلیغات
