طراحی و اعتباربخشی مدل برنامه درسی کارآفرینی اجتماعی در آموزش عالی ایران (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
هدف از پژوهش حاضر، طراحی و اعتباربخشی مدل برنامه درسی کارآفرینی اجتماعی در آموزش عالی بود. این پژوهش جزء پژوهش های ترکیبی، از نوع اکتشافی متوالی است. بخش کیفی با استفاده از روش تحلیل محتوا با رویکرد قیاسی و کدگذاری باز و محوری و در بخش کمی با استفاده از روش آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون استنباطی و ناپارامتریک خی دو و همچنین فریدمن جهت رتبه بندی گویه های هر عنصر استفاده شد. مشارکت کنندگان در بخش کیفی شامل 4 گروه، متخصصان کارآفرینی، برنامه ریزان درسی، جامعه شناسی و کارآفرینی اجتماعی و با تکنیک گلوله برفی بود که تا رسیدن به اشباع نظری مصاحبه به عمل آمد. جامعه آماری در بخش کمی شامل دانشجویان کارآفرینی و متخصصین کارآفرینی اجتماعی و با روش هدفمند و در دسترس انجام شد. در بخش کیفی از مصاحبه نیمه ساختاریافته و در بخش کمی از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد که از روایی و پایایی قابل قبول برخوردار بودند. سپس با استفاده از نظر 7 متخصص کارآفرینی اجتماعی و برنامه ریز درسی مدل بدست آمده اعتبار بخشی شد که مورد تأیید قرار گرفت. در پایان مدل نهایی برنامه درسی کارآفرینی اجتماعی در آموزش عالی با 87 عنوان در قالب عناصر دهگانه اکر، طراحی و تدوین شد.A Social Entrepreneurship Curriculum Model in Iran Higher Education
The purpose of this study was to design and validate a social entrepreneurship curriculum model for Iran higher education. This research is a combination of consecutive exploratory research. The qualitative part was used using content analysis method with deductive approach and open and axial coding and in the quantitative part, the descriptive and inferential statistical methods were applied including inferential and non-parametric Chi-square and Friedman tests to rank the items of each element. The participants in the qualitative section including 4 groups, entrepreneurship specialists, curriculum planners, sociology and social entrepreneurship who were interviewed until the theoretical saturation of the interview was reached with the snowball technique. In addition, the statistical population in the quantitative section included entrepreneurship students and social entrepreneurship specialists who were selected by an available and purposeful method. In the qualitative phase, a semi-structured interview and in the quantitative part, a researcher-made questionnaire was used as the data collection tools. The validity and reliability of the interview and questionnaire was assessed and shown to be at the acceptable levels. Then, using the opinion of 7 social entrepreneurship experts and curriculum planners, the obtained model was validated and at the end, the final model of social entrepreneurship curriculum in higher education was designed and compiled with 87 titles in the form of ten acre elements.
تبلیغات
