بازخوانی جریان های علمی شیعی اصحاب امام باقر(ع) (مقاله پژوهشی حوزه)

چکیده

ویژگی برجسته عصر امام باقر(ع) در مقایسه با دیگر ائمه(ع)، نهضت علمی و فرهنگی مسلمانان در آن دوره و پیامدهای درون مذهبی و برون مذهبی آن است. در فضای علمی و فرهنگی دهه های نخست هجری، حضور فرقه های مختلف با اندیشه های گوناگون، مانند: مرجئه، قدریه، خوارج، متصوفه و غلات از یک طرف، و آشفتگی فکری و اجتماعی درون شیعی از طرف دیگر، مشکلاتی را برای شیعیان پدید آورد. در چنین شرایطی، اصحاب امام باقر(ع) در این دوره، بر پایه رهنمودها و راهگشایی های آن حضرت، از طریق ترویج احکام فقهی و تبیین اندیشه های شیعی در قالب چند جریان علمی، به تثبیت مکتب شیعه پرداختند. این نوشتار، درصدد بررسی این موضوع با به کارگیری شیوه توصیفی تحلیلی و بهره مندی از منابع اوّلیه حدیثی، تفسیری، فقهی و تاریخی است. یافته های این پژوهش، نشان دهنده آن است که جریان های علمیِ فقهی، کلامی، تفسیری و معنی گرایی را می توان از مهم ترین جریان های علمی شیعی آن دوره برشمرد که نتایجی چون: مرجعیت علمی امام، نقش آفرینی علمای شیعه در ترویج و تثبیت جامعه اعتقادی شیعه، قرار گرفتن اصحاب امام در جایگاه افتا را در پی داشت.