قرآن کریم نگاهی خاص به مسائل اخلاقی را پیش روی مخاطبین خویش می گشاید و زمینه بسیاری از دیدگاه های اخلاقی را فراهم می سازد. یکی از این دیدگاه های مربوط به کارکردِ(نتیجه، اثر و حاصل یک چیز) اخلاق است. با رجوع به آیات قرآن نظیر آیه هشتم سوره ابراهیم، رفتار اخلاقی، موجب زیادت و نقصان در خودِ انسان (من) هستند نه زیادت و نقصان در نعمت. این نگرش قرآنی، اخلاق را به مثابه مولفه شکل دهنده و هویت بخشِ ساختار وجودی انسان می نگرد. اثبات این نگرش، هدف اصلی این مقاله است، لذا در این مقاله، با گردآوری کتابخانه ای اسناد مورد نظر و رجوع به آیات مرتبط در گام نخست، به روش توصیفی تحلیلی(استفاده از داده های فلسفه اسلامی) این مسئله اثبات شده است.
