پژوهش حاضر به بررسی رابطه میان مهارت های انسانی و میزان رضایت شغلی مراکز فنی و حرفه ای مناطق 15 و 16 تهران می پردازد . این تحقیق از نوع تحقیقات کاربردی و از لحاظ روش توصیفی می باشد و در حیطه پژوهش های میدانی قرار می گیرد . جامعه آماری پژوهش حاضر را کارمندان ، مراکز آموزش فنی و حرفه ای شهر تهران مناطق 15 و 16 که در سال 94 – 95 مشغول به کار هستند را تشکیل می دهند و تعداد آنها 70 نفر است. از روش نمونه گیری تصادفی مرحله ای استفاده شده است، بر اساس جدول مورگان و کرجیس نمونه آماری 60 نفر تعیین و برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته که 41 سوال دارد استفاده شد. روایی پرسشنامه با استفاده از نظر اساتید راهنما و مشاور و دیگر صاحب نظران در امر تعلیم و تربیت مورد تایید قرار گرفت و پایایی آن با آزمون آلفای کرنباخ 784/0 برای پرسشنامه 16 سوالی و 914/0 برای پرسشنامه 25 سوالی بدست آمد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون غیر پارامتریک دوجمله ای، آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن، تحلیل رگرسیونی چندگانه استفاده شده است. نتایج نشان داد که بین مهارت های انسانی کارمندان بر میزان رضایت شغلی آنان رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. بین درک کارمندان نسبت به یکدیگر بر میزان رضایت شغلی آنان رابطه معناداری دیده نشد، به این صورت که بعد درک کارمندان نسبت به یکدیگر با میانگین 3.37 دارای پائین ترین وضعیت را در مهارت های انسانی از نگاه کارمندان فنی وحرفه ای، داشته است. بین انجام تصمیم گیری مشارکتی کارمندان بر میزان رضایت شغلی آنان ارتباط معناداری دیده شد. ارتباط موثر و معناداری بین اعتماد کارمندان نسبت به یکدیگر بر میزان رضایت شغلی آنان وجود دارد. بین دوست داشتن و علاقه کارمندان نسبت به یکدیگر بر میزان رضایت شغلی ارتباط مثبت و معناداری وجود دارد. ارتباط مثبت و معناداری بین گوش دادن متقابل نسبت به همکاران که از مهارت های شخصیتی است با رضایت شغلی آنان دارد. در نهایت بر اساس یافته های حاصل از آمار توصیفی و تحلیلی می توان این طور نتیجه گرفت که بین مهارت های انسانی ناشی از شخصیت کارمندان با رضایت شغلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد.
