در دوره ده ساله بعد از انقلاب در ایران مبالغ هنگفتی صرف مشخص کردن و تعیین نظام آموزشی ای شد که در تطابق با آرمان های نظام اسلامی باشد. اما در این تلاش ها توجهی به تغییرات جمعیتی و رشد روزافزون دانش آموزان در طی این دهه مبذول نشد. در نتیجه، چارچوب آموزشی ای که طراحی شد، از کمبودهای اساسی ای همچون کمبود مدرسه، کلاس، معلم، آموزش های حرفه ای و جز اینها رنج می بُرد. این وضعیت منجر به آن شد که خانواده ها بخشی از وظایف آموزشی را بر عهده گیرندکه پیامدهای منفی بسیاری بر بخش آموزش در ایران و بویژه پایین آمدن استانداردهای آموزشی داشته است.
