قاسم یادگارفر

نسبت قدرت همسترینگ به چهارسر بعنوان ریسک فاکتور آسیب رباط صلیبی قدامی زانو (ای سی ال) مطرح است و زوایای خمش زانو و ران بر روی آن اثر دارند. سرینی بزرگ نیز همکار همسترینگ در بازکردن ران در زنجیره جنبشی بسته است. هدف پژوهش بررسی تأثیر تمرینات تقویتی سرینی بزرگ بر ریسک فاکتورهای کینتیکی و کینماتیکی آسیب ای سی ال در هنگام فرود از پرش بود. 25 داوطلب زن 18-30 ساله تصادفی در گروه کنترل(13) و تجربی(12) قرار گرفتند. بیشینه قدرت ایزومتریک سرینی بزرگ، زوایای مفاصل ران و زانو و مؤلفه عمودی نیروی عکس العمل زمین به ترتیب با داینامومتر، فیلم برداری دوبعدی و فوت اسکن در لحظه فرود اندازه گیری شد. پس از 8 هفته 3 جلسه ای تمرینات مقاومتی سرینی بزرگ، اختلاف درون گروهی نیروی عکس العمل زمین (5/245 F= ، 0/32 P= ) توسط تحلیل واریانس مختلط دوعاملی و اختلاف پیش و پس آزمون با 16/63 درصد کاهش معنادار بود (0/038= P ، 2/354 t= ). اختلاف بین بیشینه و زمان رسیدن به اوج نیروی عکس العمل زمین، میانگین زوایای مفاصل، ضربه و نرخ بار معنادار نبود (0/05 α= ). باتوجه به افزایش 4/55 و3/47 درصدی قدرت سرینی بزرگ و زمان رسیدن به اوج نیرو و اینکه در ابتدای فرود، مزیت مکانیکی همسترینگ کمتر از سرینی بزرگ است، به نظر می رسد با افزایش قدرت سرینی بزرگ می توان از طریق کاهش نیروی عکس العمل زمین ریسک آسیب ای سی ال را کاهش داد.