افشین ماهوشی

امروزه بسیاری از کشورها به این بلوغ فکری رسیده اند که بی اعتنایی به مسائل اخلاقی و فرار از مسئولیت ها و تعهدات اجتماعی به از بین رفتن اعتماد جمعی و ساختارهای اجتماعی می انجامد به همین دلیل نیاز به تدوین استراتژی اخلاقی از جمله باورهای ملی در کشورهای توسعه یافته است. در این بین رعایت اخلاق حرفه ای جایگاه ویژه ای دارد زیرا نقش برجسته ای در جلب اعتماد عمومی دارد. مسئولیت پذیری و اعتماد سازی از مولفه های مهمی است که در اخلاق حرفه ای رسانه مطرح است زیرا رسانه ها رسالت آگاه سازی مردم را دارند و هر گونه تخطی از اخلاق حرفه ای موجب زوال سرمایه های اجتماعی و از همه مهمتر اعتماد سازی جمعی می شود. امانتداری و معتمد بودن از ویژگیهای مهم اخلاق مداری رسانه ای است که خدشه دار شدن آن سرمایه گذاری اخلاقی روی مردم را با خطر مواجه می کند لذا گروههای اجتماعی تعهدی در قبال نظام سیاسی و اداری حس نخواهند کرد.در این مقاله برشمردن عوامل تاثیرگذار در رعایت اخلاق حرفه ای رسانه، به الگوی رفتار ارتباطی درون شخصی وبرون شخصی مبتنی بر رعایت حقوق مخاطب اشاره شده و تاثیرات مطلوب آن در انتقال صحیح مفاهیم به لحاظ اخلاق حرفه ای تبیین گردیده است. سیر تحول یک فرد رسانه ای در مدیریت بر خویشتن و ارتباط برون شخصی شایسته با مخاطب با رعایت امانتداری از موارد تاکید شده در بخش پایانی مقاله است. در خاتمه برای افزایش و بهبود اخلاق حرفه ای رسانه پیشنهادات کاربردی ارائه گردیده است.

مشارکت کارکنان در یک سازمان جهت نیل به اهداف عالی سازمان کمک مؤثری می باشد. مسلما چنانچه افراد خلاق و صاحب اندیشه برای  تعالی سازمان گرد هم آیند و با تفکر مشارکتی خلاق سازمان را یاری دهند، معضلات سازمان راحت تر و سریعتر حل خواهد شد. تفکر خلاق جمعی حاصل جمع شدن تفکر خلاق تک تک افراد در سازمان می باشد. لازمه توسعه این تفکر فرهنگ سازی و اصلاح فرهنگ سازمانی است با این وجود، موانعی سر راه تفکر خلاق جمعی وجود دارد. موانعی چون فقدان انگیزه و عدم اعتماد به کار گروهی، ضعف منابع مالی و انسانی، عدم پذیرش انتقاد و عدم تحمل تضاد در سیستم، محافظه کاری و مدیریت مستبدانه. با وجود این محدودیت ها راهکارهای تفکر خلاق گروهی مانند اصلاح فرهنگ سازمانی، آموزش و فرهنگ سازی مشارکت به صورت خلاقانه، بازنگری نظام پیشنهادات و تقویت کار گروهی و تقدیر از کارکنان خلاق، پیشنهاد می شود.

تا چند دهه قبل اکثر صاحبنظران توسعه بیشتر بر مفهوم اقتصادی آن تاکید داشتند. اما به تدریج این وضعیت با شکست کشورهایی که فقط معیارهای اقتصادی را در برنامه ریزی خود در دستیابی به توسعه گنجانده بودند تغییر یافت و همین موضوع موجب از دست رفتن مفهوم تک بعدی توسعه شد. امروزه برخی محققان، آینده پژوهان و سیاست گذاران بر این باورند که بعد از دوران درگیری های نظامی (در گذشته تا دهه 1970) و رقابت های اقتصادی (چند دهه اخیر تاکنون)، آینده، صحنه نبرد و رقابت فرهنگ های مختلف است. لذا همه فرهنگ ها بایستی در گسترش دانایی جهانی مشارکت کنند. دانش جهانی نیز بایستی در خدمت تمامی بشریت باشد و در ایجاد درکی هر چه عمیق تر در همگان از طبیعت و جامعه مشارکت داشته و موجب تأمین بهترین کیفیت زندگی برای انسان ها شود و همچنین برای نسل حاضر و آینده محیط زیستی پایدار و سالم فراهم آورد.