محمدباقر وثوقی

در این مقاله نویسنده کوشیده است با بهره گیری از عرفات العاشقین گوشه هایی از روابط تجاری و مهاجرت بازرگانان ایرانی به هند و جنوب شرق آسیا و چین و نقش آنان در گسترش فرهنگ ایرانی و به ویژه زبان فارسی را روشن سازد. برای این منظور نخست کلیاتی در باره دوره های روابط دریایی ایران با هند و چین آورده و سپس براساس متون تاریخی به معرفی واژه «آفاقی» یا «غربی» پرداخته و سرانجام اطلاعات افزوده عرفات را در این زمینه بررسی کرده است.