مریم نوری تاجر

از آنجائی که بخش عمده‌ای از درمان دیابت در منزل انجام می‌شود، خانواده نقش مهمی در مراقبت از این بیماران دارند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط حمایت خانواده و کنترل قندخون در سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 بود.روش بررسی: این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بود و تعداد 150 نفر از سالمندان مبتلا به دیابت نوع2 مراجعه کننده به انستیتو غدد درون‌ریز و متابولیسم وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران جامعه این پژوهش را تشکیل دادند. نمونه‌گیری به صورت غیر تصادفی و دردسترس بود. پرسشنامه مورد استفاده شامل سه بخش مشخصات دموگرافیکی نمونه‌ها، تعیین میزان همو‌گلوبین‌گلیکوزیله و تعیین میزان حمایت دریافتی و درک شده بیماران از جانب خانواده با استفاده از ابزار استاندارد "حمایت اجتماعی از بیماران دیابتی - مختص خانواده"بود. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری کای‌دو و پیرسون از طریق نرم‌‌ افزار SPSS version-15 تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج ارتباط آماری معنی‌داری را بین حمایت خانواده و کنترل قندخون نشان داد ( r=- 0/56, p< 0/0001 ). همچنین یافته‌ها نشان‌دهنده وجود ارتباط معنی‌دار بین حمایت خانواده و متغیرهای جنس و وضعیت تاهل ( p< 0/0001 ) بود. کنترل قند خون نیز با وضعیت تاهل ( p=0/02 ) ، وضعیت اقتصادی ( p=0/04 ) و سطح تحصیلات ( p=0/05 ) ارتباط معنی‌داری داشت.نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش تاکید مجددی بر نقش حمایت خانواده در بهبود سطح سلامت سالمندان بود. براساس یافته‌های این پژوهش طرح مداخلات پرستاری خانواده محور و مشارکت تمامی اعضاء خانواده در مراقبت از سالمندان مبتلا به دیابت پیشنهاد می‌شود.

تصمیم گیرى یکى از مهارت هاى مدیریت است و نقش مدیران در تصمیم گیرى همیشه مهم و اساسى است. تفکر قرن بیست و یکم به رویکردى نیازمند است که در عین افزایش انضباط شغلى و تشویق یک دیدگاه سیستمی و بهبود ارتباط متوجه مشارکت کارکنان باشد. نهایتا مشارکت در تصمیم گیرى در یک محیط سازمانى شرایطى را فراهم مى سازد که سبب دستیابى بیشتر به اهداف سازمان مى گردد. پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان مشارکت در تصمیم گیرى سرپرستاران بیمارستان هاى آموزشى دانشگاه علوم پزشکى و خدمات بهداشتى درمانى ایران انجام گرفت. روش بررسی: این بررسی یک مطالعه مقطعى است که نمونه هاى پژوهش را 94 نفر سرپرستار شاغل در بیمارستان هاى آموزشى دانشگاه علوم پزشکى ایران تشکیل مى دهد. محیط پژوهش کلیه بیمارستان هاى آموزشى دانشگاه علوم پزشکى ایران بود. ابزار گردآورى داده ها پرسشنامه اى بود که به صورت خود ایفا تکمیل گردید. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که 4/40 درصد سرپرستاران میزان مشارکت خود را در تصمیم گیرى در حد متوسط می دانستند و بین نوع بیمارستان و میزان مشارکت در تصمیم گیرى آنان ارتباط معنى دارى مشاهده گردید. (05/0P< و 735/5=X2) نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق و اینکه مشارکت سرپرستاران در حد متوسطى است، درک روشن ترى از مفهوم مشارکت در تصمیم گیرى در سازمان هاى مراقبت بهداشتى پیشنهاد مى شود. مدیران (سرپرستاران) پرستارى در سطوح بالاتر از رفتارهایى که سبب افزایش مشارکت آنان در تصمیم گیرى مى شوند مانند سیستم نظام پیشنهادات استفاده بیشترى نمایند. "