سهاد جادری

عناصر اساسی در تصاویر ادبی و صور خیالی همچون استعاره، تشبیه، کنایه، مجاز، مطابقت حواس و غیره، به رنگ ها بستگی دارند، رنگ جایگاه مهم و برجسته ای دارد؛ زیرا  به کلمات ادبی بُعد، جهت و عمق می بخشد و نیز تأثیر فراوان آن در زندگی و روحیات ما نمایان است، شاعران از این عنصر برای عینیت بخشیدن به مفاهیم ادبی خود بهره می جویند. تأثیر وافر رنگ ها، بسیاری از محققین را به بررسی اثرات و ابعاد آن ها، چه مثبت و چه منفی تشویق نموده و هر یک از آن ها به گونه ای سعی در نشان دادن این تأثیرات به دیگران هستند. در این مقاله تلاش شده است تا با شیوه توصیفی- تطبیقی به بررسی رنگ به عنوان یکی از عناصر اصلی و مهم در ادبیات معاصر، به ویژه در اشعار آدونیس و قیصر امین پور، و نیز به ارزیابی اشعار این دو شاعر سوری و ایرانی پرداخته شود. بارزترین دستاورد این پژوهش آن است که این دو شاعر شش رنگ سیاه، سفید، آبی، سبز، قرمز و زرد را با کمیت های مختلفی جهت انعکاس و بیان مقاصد و مضامین مختلفی که اغلب ناشی از شرایط اجتماعی جامعه بود، به کار بردند و از کاربست نمادین آن ها جهت افزدون به غنای اشعار خود بهره بردند.

الأسلوب هو الطریقه الخاصه التی یصوغ بها المرء أفکاره، ویبیّن بها ما یعتمل فی دواخله، ویجول فی خاطره من العواطف والإنفعالات. وقد تختلف الاسالیب باختلاف المواقف والاغراض، بل ربما کان للغرض الواحد العدید من الاسالیب المختلفه. فمن سمات الأسلوب الجید والرصین هی: الدقّه فی اختیار الألفاظ، وکذلک ان یکون اللفظ سلساً سهلاً، ولا ینبغی أن یاتی بالألفاظ الغریبه الوحشیه، بل یجب أن یکون اللفظ مألوفاً مقبولاً، ذلک لأن غایه الأدب التاثیر السریع فی النفس. وهذا ما نجده عند شاعرنا الشیخ البهائی فی أشعاره العربیه وقد ماله إلى استخدام اللغه السهله والمألوفه وذلک باستخدام بعض التقنیات والسمات الأسلوبیه التی تبدو بارزه مهیمنه فی شعره، وتستمد هذه التقنیات قیمتها من أنها تنطلق من وحی تجربته بدون تکلف أو اعتساف، وتسهم فی تحقیق التواصل الذی طالما حرص الشاعر على تحقیقه بینه وبین مخاطبیه. وقد التزم بوحده القصیده وبنائها، بناءاً فنیّاً متکاملاً تتابع فیه الأحاسیس والمشاعر، فبناء شعره عنده یقوم على الوحده الشعوریه والنفسیه. وقد استخدم الشیخ البهائی من خصائص الکلمه فی شعره من جزاله وقوّه، ودقّه وسهوله، وجری ورنین متناسبه مع جاراتها فی الجمل والتراکیب، لیستنبط منها عناصر التقنیات من خلال القیم و ثقافته الدینیه الواسعه. المفردات الدلیلیه : الأسلوب، التقنیات، الشیخ البهائی، التناص، الإستدعاء

یمیل الفنانون فی أیامنا هذه إلی الأنشطه الجماعیه أکثر من أی وقت مضی فی خلق الأعمال حیث تتکون هذه المجموعات من أشخاص باختصاصات مختلفه. إنها طریقه یحافظ فیها کل تخصص تماماً علی مفاهیمه وبنیته ومبادئه وأسسه وطرقه، فضلاً عن الترتیب الذی یتم تقدیمه به، وفیه یتوازی تخصصان أو أکثر مع برامج فریده وبالطبع مع أسالیب محدده لکل مجال ویقوم کل تخصص بفحص قضایا محدده ربما أهمیه وجهات النظر المختلفه المستمده من تخصصات مختلفه حول موضوع واحد تعتبر أحد أسباب إتباع هذه المناهج. تساعد موضوعات العلوم القرآنیه وامتدادها إلی الموضوعات الأدبیه والبلاغیه من زوایا التخصصات المختلفه علی تعمیق الموقف والفهم الصحیح لمفاهیم کلام الوحی. تهدف هذه الدراسه إلی تعریف مکانه المفاهیم القرآنیه من وجهه نظر أدبیه وبلاغیه. لقد تمت الدراسه بطریقه البحث التحلیلی الوصفی والأدوات المستخدمه هی المصادر المکتبیه بموضوعات التفسیر والأدب والبلاغه العربیه. تدل نتائج هذه الدراسه إلی أن تقییم المفاهیم القرآنیه من منظور العلوم المختلفه یشیر إلی التقدم والتطورات فی الفتره الأدبیه المعاصره حیث نجد القرآن نصاً مناسباً للدراسه والبحث من خلال الدخول فی مجال اللغه العربیه والإلمام بمحتویات هذه الفتره.

ادبیات زنانه، علی رغم قدمت ادبیات عربی و فارسی، به دلیل موانع اجتماعی و فرهنگی به عنوان بستری برای نمود تفکرات زنانه و بیان مشکلات آن؛ از تبلور چندانی در سرزمین های عربی و ایران برخوردار نبوده است. پس از تحولات اجتماعی و سیاسی در کشورهای عربی و انقلاب مشروطیت در ایران شعر زنان به تبلور قابل توجهی دست یافت و به نحوی معرف اندیشه زنان شاعر و جهان بینی آنان گشت. این پژوهش کوشیده است مضامین شعری دو شاعر فارسی و عربی، فروغ فرخزاد و نبیله الخطیب شاعر اردنی را از لحاظ محتوای شعری و نمود اندیشه های زنانه تحلیل و بررسی کند. شعر این دو شاعر دربردارنده مسائل زنان می باشد. در نگاهی اجمالی به آثار این دو شاعر نمود اندیشه های زنانه در رد کردن محدودیّت ها و سنّت های دست و پا گیر شخصی و اجتماعی زندگی زنان به ویژه در شرق مربوط می شود و همچنین مسائلی چون عشق، حس مادرانه و غیره را نیز شامل می شود.

أبوالحسن الخلیعی من الشعراء الملتزمین فی الأدب العربی الذی أنشد العدید من القصائد الجمیله والمثیره فی مدح الأئمه والأنبیاء؛ شاعر مثالی سعی دائماً لتحقیق مُثُل المجتمع الإسلامی وأدرج تلک المفاهیم النقیه فی مجموعته الشعریه. قصائده المحبه لأهل البیت(علیهم السلام)، من حیث المحتوی، لها میزات بارزه جعلتنا الخلیعی بعنوان أحد الشعراء من الدرجه الأولی فی الأدب الملتزم. یصف خلیلی فی دیوانه الشخصیه الفریده للإمام الحسین(ع) وحدث کربلاء وأحداث بعدها. لقد نهض هذا البحث بمهمه تسلیط الضوء علی نماذج من الشعر الحسینی الذی عرفته مدینه کربلاء المقدسه فی زمن وجد فیه الأدباء متنفساً للتعبیر عن مشاعرهم اتجاه هذه النهضه. المنهج التتبعی فی هذا البحث هو دراسه أشعار أبی الحسن الخلیعی بشکل تحلیلی- وصفی وذکر النماذج الشعریه وتحلیلها. فی الختام استخلصنا من هذا البحث أنّ الشاعر أبا الحسن الخلیعی قد وجد فی شخصیه الإمام الحسین(ع) الملاذ الآمن، والطاقه الکامله لیعبّر بها عن التزامه وأحاسیسه الصادقه لأهل البیت(علیهم السلام)، خاصّه الإمام الحسین(ع) .

یکی از موضوعات عمده شعر معاصر عربی، عرفان است که از دیرباز، میان شاعران زبان عربی جلوه ای خاص داشته است و آن ها با بهره گیری از افکار ناب عرفانی، اشعاری زیبا و دلنشین سروده اند. اگرچه در دوره معاصر، آموزه های عرفانی شاعران عارف مسلک گذشته نظیر ابن عربی دیگر نمود پیدا نمی کند؛ اما از آن جا که عرفان با جان و دل مردم ایران آمیخته است و شعر بهترین حوزه برای نمودار کردن عواطف و افکار درونی شاعر است، می توان جلوه هایی از این اندیشه های ناب را در اشعار این دوره هم مشاهده کرد.بدر شاکر سیّاب از جمله شاعران نوگرا و شهیر ادبیات معاصر عربی می باشد، و مضامین حکمی و عرفانی بخشی از مضامین ناب دیوان اشعار وی را تشکیل می دهد؛ سیّاب با بهره گیری از مفاهیمی عارفانه همچون مرگ و فناء، تجرید، وحدت وجود، آفرینش هستی ، مسأله عشق، نوع نگاه به خداوند به قصاید خود روح و جان تازه ای بخشیده است. در این جستار نگارنده با روش توصیفی تحلیلی به پردازش داده ها براساس مؤلفه های عرفان در شعر بدر شاکر سیّاب می پردازد.

یتناول هذا البحث موضوعاً تاریخیاً یتحدث عن وجود ألفاظ أعجمیه فی اللغه العربیه وسبل دخولها فی العصور المختلفه قبل الإسلام وبعده؛ ویقدّم لنا دلیلاً علی العلاقات المتبادله بین اللّغه العربیه واللّغات الأخری منذ قدیم الزمان إلی یومنا هذا، وذلک إثر إتصال العرب فی قدیم الأیام بالأمم المجاوره التی کانت تتبادل معهم المنافع والإمکانیات والخبرات. فجعلهم یقتبسون من لغات هؤلاء القوم کثیراً من الألفاظ وجلّ ما اقتبسوه من الفارسیه، ویلیها الیونانیه والهندیه واللاتینیه وسائر الأمم السامیه وغیر السامیه. فسمّوا هذه الألفاظ بالمعرّبات وهی التی صاغوها من أبنیه کلامهم والألفاظ التی استعملوها علی ما هی مستعمله فی اللّغات الأخری وسمّوها الدخیل.

إنّ العلامه أبا أحمد العسکری الذی درس علی ید أبیه عاش فی عهد العباسیه وعاصر الشاعر والأدیب الکبیر صاحب بن عباد و ابن المعتز ، مع هذا إنّ أبا أحمد کان أبرع من الآخرین فی اللّغه والتّصحیف والأدب حتی أصبح علّامه فی مدینته عسکر مُکرم التی أنتجتْ علماء وشعراء وقضاه، لا بل فی کلّ أنحاء العالم الإسلامی، ولهذا اتّخذناه وآثاره والمدینه التی وُلد وترعرع فیها تحت مجهر الأدب واللّغه، فی العصر الذهبی آنذاک.