نسرین پرستش

به طور کلی سیاست های پرداخت یارانه در برخی از کشورهای دنیا مانند انگلستان و سوئد پیش از سال 1970 میلادی که دولت های رفاه حاکم بودند به منظور مرتفع ساختن مشکلات زندگی خانوارهای کم درآمد بکار گرفته شد، اما بعد از سال 1970 این سیاست در بسیاری از کشورها کنار گذاشته شد زیرا دولت ها به این نتیجه رسیدند که پرداخت یارانه، توان اقتصادی آنها را محدود کرده و سرمایه گذاری در بخش های کشاورزی و صنعتی را با مشکلات عدیده ای مواجه می سازد که در نهایت منجر به کندی رشد اقتصادی می گردد. بر این اساس دولت ها به این امر واقف گردیدند که در صورت عدم پرداخت یارانه می توانند با منابعی که از این بابت آزاد می شود به رشد سریعتر اقتصادی دست یابند.

فقر کودک موضوعی است که اخیراً در محافل علمی و سازمان های بین المللی مطرح شده است. فقر کودک اشاره به مفهومی دارد که براساس آن کودکی فقیر است که به حداقل استانداردهای لازم برای تعذیه مناسب، آب آشامیدنی سالم، مراقبت های بهداشتی، حق تحصیل، سرپناه مناسب، توسعه ذهن و عواطف و معنویات دسترسی نداشته باشد. در این مقاله در بررسی فقر کودک و تمایز آن با فقر خانوار مشخص گردید نیازهای کودکان فراتر از نیازهای اساسی است و حتی با فرض یکسان بودن نیازها کودکان قادر به رفع خواسته های خود نیستند. نابرابری های توزیعی در خانوارها باعث شده است فقر کودک با فقر خانوار متفاوت باشد، به این معنی که درآمد ممکن است به گونه ای بین اعضا توزیع گردد که کودکان از محرومیت بیشتری رنج ببرند. در نتیجه محرومیت کودکان با دیگر اعضای خانوار یکسان نیست.