سیما مکاری ساعی

پژوهش حاضر با هدف ارائه نقش خودکارآمدی عمومی و مقاومت روان شناختی بر مدیریت روان شناختی در بسکتبالیست های لیگ برتر طراحی و اجرا گردید. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی بازیکنان 11 تیم لیگ برتری در لیگ زنان در رشته بسکتبال در سال 98 بودند. ابزار گردآوری اطلاعات در پژوهش حاضر پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (1982)، پرسشنامه محقق ساخته مقاومت روان شناختی و پرسشنامه محقق ساخته مدیریت روان شناختی بود. به منظور تحلیل داده های پژوهش حاضر از روش معادلات ساختاری استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان داد که خودکارآمدی عمومی بر مدیریت روان شناختی بسکتبالیست های لیگ برتر تأثیر معناداری در جهت مثبت و مقاومت روان شناختی بر مدیریت روان شناختی بسکتبالیست های لیگ برتر تأثیر معناداری منفی داشتند. براساس نتایج حاصل از پژوهش حاضر پیشنهاد می شود تا باشگاه های بسکتبال لیگ برتر بانوان به ایجاد آموزش هایی در جهت ارتقا خودکارآمدی ورزشکاران خود اقدام نمایند. همچنین این باشگاه ها به ارزیابی ورزشکاران خود در خصوص استانداردهای روان شناختی بپردازند تا به غربال گری افراد با مشکلات روان شناختی منجر شود.

هرچند تحقیقات قبلی به بررسی تاثیر نمای دیداری مشاهده مدل ویدئویی بر روی یادگیری مهارتهای حرکتی پرداخته اند، تاثیر نمای دیداری یک نمایش نقاط روشن در یادگیری مشاهده ای بررسی نشده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر مشاهده نمایش نقاط روشن از نماهای دیداری پشت و جلو بر روی یادگیری یک مهارت پرتاب بیسبال بود. شرکت کنندگان شامل 48 داوطلب مرد 18 تا 26 ساله بودند که به سه گروه نمای پشت، نمای جلو و کنترل تقسیم شدند. تکلیف حرکتی شامل پرتاب توپ بیسبال به سمت یک هدف بود. پروتکل تحقیق شامل پیش آزمون (شامل 5 پرتاب)، دوره اکتساب (شامل 5 بلوک 5 پرتابی) و آزمون یادداری (شامل 5 پرتاب) بود. در مرحله اکتساب، شرکت کنندگان گروه های مشاهده قبل از اجرای هر بلوک تمرینی به تعداد 5 بار نمایش نقاط روشن مربوط به گروه خود را مشاهده کردند. تمام پرتابها برای تحلیل سینماتیکی ضبط شدند. همچنین، نتایج پرتابها ثبت گردید. نتایج نشان داد که مشاهده مدل نقاط روشن بهتر از عدم مشاهده مدل در یادگیری الگوی حرکتی می باشد؛ اما بر روی نتیجه حرکت تاثیر متفاوتی ندارد. همچنین، مشاهده یک مشاهده مدل از نمای پشت منجر به یادگیری بهتر الگوی حرکتی نسبت به مشاهده آن از نمای جلو شد. این نتایج نشان می دهد که مشاهده کنندگان قادر به دریافت اطلاعات ضروری از نمایش نقاط روشن برای یادگیری یک مهارت حرکتی جدید هستند. همچنین، مشاهده مدل از نمای پشت نسبت به نمای جلو تاثیر بهتری بر روی یادگیری حرکتی دارد.

مقدمه: افسردگی به عنوان یکی از مسائل شایع در میان ورزشکاران مشهود است که توانسته است تا آسیب های فکری و جسمانی را برای آنان ایجاد نماید. هدف: پژوهش حاضر با هدف تأثیر تجارب ناگوار دوران کودکی، پریشانی روانشناختی و تاب آوری بر افسردگی ورزشکاران آماتور طراحی و اجرا گردید. روش: روش پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی بود. جامعه آماری شامل ورزشکاران آماتور کشور ایران در سال ۱۴۰۰ بود. تعداد ۳۸۴ نفر براساس روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه پژوهش مشخص شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در پژوهش حاضر شامل پرسشنامه های افسردگی بک (۱۹۹۶)، تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳)، تجارب ناگوار دوران کودکی پورنقاش و امینی (۲۰۱۹) و همچنین پریشانی روانشناختی کسلر (۲۰۰۰) بود. جهت تحلیل داده های پژوهش از روش آماری معادلات ساختاری به وسیله نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ و PLS نسخه ۲ استفاده گردید. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که تجارب ناگوار دوران کودکی بر افسردگی دارای تأثیری به میزان ۰/۳۸۰، همچنین تاب آوری بر افسردگی دارای تأثیری به میزان ۰/۳۶۰- و پریشانی روانشناختی بر افسردگی دارای تأثیری به میزان ۰/۲۶۴ بود. نتیجه گیری: در مسیر کاهش میزان فرسودگی ورزشکاران، نیاز است تا ضمن مدیریت تجارب ناگوار دوران کودکی و پریشانی روانشناختی شرایطی جهت بهبود تاب آوری ورزشکاران نیز فراهم گردد. در مجموع با توجه به نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می گردد تا با برگزاری دوره های آموزشی، شرایطی جهت توانمندسازی ذهنی و روانی ورزشکاران فراهم نمود.

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر تمرین در شرایط فشار روان شناختی بالا بر اجرا در شرایط آزمایشگاهی و مسابقه بود. برای این منظور 60 نفر (میانگین سنی=6/2 ±4/21 سال) با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و بر اساس نمره پیش آزمون به دو گروه با فشار روان شناختی بالا و پایین تقسیم شدند. شوت جفت بسکتبال به عنوان تکلیف هدف در این مطالعه مورد استفاده قرار گرفت. شرکت کنندگان بر اساس گروه بندی مربوطه به مدت ده جلسه به تمرین تکلیف پرداختند. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین آزمون یادداری و انتقال (اجرا در حین یک مسابقه واقعی) اجرا شدند. دقت پرتاب شرکت کنندگان به عنوان متغیر وابسته توسط آزمون ایفرد مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد در آزمون یادداری تفاوتی بین عملکرد گروه ها وجود ندارد؛ اما در آزمون انتقال، گروهی که تحت شرایط فشار روان شناختی بالا تمرین کرده بود، دقت بالاتری داشت. این نتایج بر اساس فرضیه اختصاصی بودن تمرین توجیه شدند.