نوید شاهرخی صبور

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر کابرگولین و HCG در ایجاد استروس سگ های ژرمن شیپرد انجام پذیرفت. در این پژوهش، 12 قلاده سگ ماده بالغ نژاد ژرمن شیپرد به دو گروه تقسیم شدند: 8  قلاده سگ که با  دوز 5 میکروگرم بر کیلوگرم داروی کابرگولین به صورت خوراکی، روزانه و 2 روز پس از شروع پرواستروس تیمار شدند و 4 قلاده سگ که گروه کنترل بودند. سگ هایی که علائم پرواستروس را نشان دادند، به 2 زیرگروه تقسیم شدند و به 4 قلاده سگ 500 واحد بین الملل هورمون HCG  به طریق عضلانی در روز اول و سوم از شروع استروس تزریق شد و 4 قلاده سگ باقیمانده نیز دارویی دریافت ننمودند. نمونه خون از تمام سگ های موردنظر هر یک روز در میان جهت اندازه گیری میزان پروژسترون اخذ گردید. وقوع پرواستروس در فاصله بین 18 الی 39 روز؛ میانگین (5/5±5/27) از شروع تجویز دارو و در بین 90 درصد سگ های تحت تیمار مشاهده شد (05/0>P). میانگین طول مدت زمان استروس در بین گروه مورد آزمایش (8/7±6/8) روز ثبت گردید (05/0>P). میزان آبستنی برای هر دو گروه از سگ های تحت تیمار 60% بود. میزان توله زایی نیز پس از ثبت سوابق زایش برای دام های آبستن HCG+ و HCG- به ترتیب (9/0±5/5) و (8/1±6/4) روز ثبت گردید (05/0>P). داد ه های به دست آمده در خصوص بروز آبستنی و استروس از طریق آزمون مربع کای و خاتمه درمان تا بروز علائم استروس از طریق نرم افزار SAS مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد استروس نرمال و باروری با استفاده از کابرگولین به دست می آید و تزریق HCG تأثیر قابل توجهی بر میزان آبستنی ندارد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثرات درمانی و پروفیلاکتیک کورکومین بر مسمومیت حاد کبدی ناشی از تجویز مبندازول در سگ های نژاد ژرمن شیپرد انجام پذیرفت. در این پژوهش 20 قلاده سگ به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. سگ های گروه A روزانه 150 میلی گرم بر کیلوگرم مبندازول همزمان با مصرف غذا، به شکل خوراکی و داخل کپسول ژلاتینی دریافت کردند. سگ های گروه B، روزانه 500 میلی گرم بر کیلوگرم کورکومین و 150 میلی گرم بر کیلوگرم مبندازول همزمان با مصرف غذا، به شکل خوراکی و داخل کپسول ژلاتینی دریافت کردند. سگ های گروه C و D نیز مشابه گروه دوم تحت تیمار قرار گرفتند؛ با این تفاوت که به ترتیب 2 و 24 ساعت پس از مصرف مبندازول، کورکومین دریافت کردند. آنزیم های ALT، AST، ALP و LDH در همه گروه ها اندازه گیری شد. در سگ های گروه A، غلظت سرمی آنزیم های ALT، AST،ALP و LDH به طور معنی داری پس از 24 ساعت افزایش یافت (05/0>P). مقادیر آنزیم ها در گروه های B، C و D کاهش یافت اما تأثیر آن فقط در گروه D معنی دار بود و غلظت آنزیم ها در محدوده نرمال قرار گرفت (05/0>P). نتایج این پژوهش نشان داد که کورکومین به صورت معنی داری، دارای اثرات درمانی در مقابل مسمومیت حاد کبدی ناشی از تجویز مبندازول است.

اعتیاد به مواد مخدر از دغدغه های بزرگ جوامع امروزی است. استفاده از مواد مخدر سبب ایجاد عوارض بالینی گسترده در مصرف کنندگان می شود. مورفین نوعی داروی ضد درد و مخدر بسیار قوی است که در کبد، لوله های گوارش و کلیه، زیست دگرگونی ایجاد نموده و از طریق کلیه ها دفع می شود. این تحقیق به منظور بررسی اثر تزریق صفاقی مورفین در رت نر بالغ، در قالب آزمایشی بر پایه طرح کاملاً تصادفی با 30 سر موش در یک دوره پرورشی 28 روزه و تقسیم موش ها به دو گروه شاهد و تجربی، اجرا شد و روزانه به گروه تجربی مورفین با دوز (10 میلی گرم بر کیلوگرم یک بار در روز) تزریق شد. در پایان هفته چهارم، پس از بیهوشی از موش ها نمونه خون اخذ شد. سپس، موش ها به روش قطع مهره های گردن کشته شده و بعد از باز کردن حفره شکمی، بیضه و اپی دیدیم آن ها خارج شد. مقادیر کلسترول، تری گلیسرید، گلوکز، HDL، LDL، هورمون های جنسی (تستوسترون، FSH، LH) و تعداد و درصد زنده مانی اسپرم ها در آزمایشگاه تعیین شد و داده های آزمایشی بعد از انجام آزمون نرمال با استفاده از نرم افزار SAS، مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان دادند، تأثیر تزریق صفاقی مورفین، باعث افزایش معنی دار غلظت گلوکز، LDL و تستوسترون شد (05/0 > P). همچنین، بر غلظت کلسترول، HDL، تری گلیسرید معنی دار نبود. اما باعث افزایش نسبی کلسترول و کاهش HDL و تری گلیسرید شد (05/0< P). همچنین به طور معنی داری باعث کاهش تعداد و حرکت پیش روندگی شد (05/0 > P).