امیرحمزه عالی نژاد

 ارزیابی ظرفیت نوآوری شرکت های دانش بنیان و پیش بینی میزان ظرفیت نوآوری آن ها برای این شرکت ها بسیار حائز اهمیت است و تصمیم در خصوص انتقال یا بسط فناوری شرکت تابع میزان ظرفیت نوآوری است. هدف اصلی این تحقیق، طراحی مدل ارزیابی ظرفیت نوآوری شرکت های دانش بنیان با رویکرد استنتاج فازی عصبی- تطبیقی است. سیستم استنتاج فازی عصبی - تطبیقی ([1]ANFIS) روش مناسبی برای حل مسائل غیرخطی است. ANFIS ترکیبی از روش استنتاج فازی و شبکه عصبی است که از توانایی هر دو بهره می برد. جامعه تحقیق و نمونه آماری جهت تدوین، اجرا و تست مدل، تمامی شرکت های دانش بنیان پارک فناوری پردیس است که درنهایت تعداد 180 مورد ارزیابی، انجام شده توسط ارزیاب های متخصص جمع آوری و مبنای محاسبات مدل قرار گرفت. برای ارزیابی عملکرد مدل، از پارامترهای مجذور میانگین مربعات خطا (RMSE)، درصد خطای نسبی (ε)، میانگین خطای مطلق (MAE) و ضریب تبیین (R2) محاسبه گردید که به ترتیب مقادیر 0136/0، 3/1 درصد، 048/0 و 998/0 به دست آمد که نشانگر دقت و قابلیت اعتماد در پیش بینی خروجی مدل است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و با توجه به روش گردآوری داده ها از نوع توصیفی- پیمایشی است. خروجی این پژوهش، یک ﺳیﺴﺘﻢ اﺳﺘﻨﺘﺎج ﻓﺎزی- عصبی ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ (ANFIS) اﺳت  

درک درستی از جایگاه ورزش قهرمانی در نیروهای مسلح و مقدار شاخص های آن، برای مدیران و سلسله مراتب این حوزه بسیار حائز اهمیت است. بعضی از امور مهم سازمان ازجمله بودجه ورزشی، تصمیمات و سیاست گذاری های کلان ورزشی سازمان، استخدام کارکنان و انتخاب افراد برای برخی مأموریت های متکی به ورزیدگی، با توجه به میزان برخورداری و سطح این شاخص ها اتخاذ می گردد. هدف اصلی این تحقیق ارائه مدل نرم افزاری متکی بر دانش انسانی خبرگان و توسعه آن به وسیله ANFIS است. از روش نمونه گیری قضاوتی برای تعیین خبرگان شامل 21 نفر از مدیران، استادان و مسئولین حوزه ورزشی آجا استفاده شده است. شاخص های ورزش قهرمانی آجا با روش تحلیل عاملی تأییدی، نهایی گردید. بر اساس شاخص ها، اماکن ورزشی آجا از خیلی کم تا خیلی زیاد توسط خبرگان ارزیابی می شود. داده های دریافتی شامل یک ماتریس 210 موردی است. ماتریس داده ها با درنظر گرفتن پیش فرض مدل سازی در نرم افزار MATLAB با رویکرد استنتاج فازی و شبکه عصبی مصنوعی یا همان ANFIS مورداستفاده قرار می گیرد. برای ارزیابی عملکرد مدل از پارامترهای مجذور میانگین مربعات خطا (RMSE)، درصد خطای نسبی (ε)، میانگین خطای مطلق (MAE) و ضریب تبیین (R²) استفاده شده و مقادیر هریک به ترتیب 047/0، 92/0، 066/0 و 889/ به دست آمده است که نشانگر دقت و قابلیت اعتماد به مدل است. این پژوهش ازنظر هدف، کاربردی و با توجه به روش گردآوری داده ها از نوع پیمایشی است. بر اساس تست حساسیت مدل، متناسب با سطح سازمان شاخص های 7، 8، 9، 10 و 11 از اهمیت و تأثیرگذاری بیشتری برخوردارند.

هدف: در جنگ های ترکیبی، لجستیک نقش اساسی و کلیدی در ارتقاء آمادگی رزمی و برتری عملیاتی نیروها در میدان نبرد دارد. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر، بررسی و شناسایی عوامل مؤثر بر ارتقاء آمادگی لجستیکی ارتش جمهوری اسلامی ایران در جنگ های ترکیبی آینده است.روش: پژوهش حاضر با توجه به اینکه به دنبال مفهوم سازی و تکمیل مبانی نظری پدیده موردمطالعه است، از حیث هدف اکتشافی بوده و از حیث روش شناسی، کیفی  با روش فرا ترکیب می باشد. جامعه آماری پژوهش نیز متشکل از مطالعات کیفی معتبر در حوزه آمادگی لجستیک نظامی از سال 2010 تا 2022 میلادی می باشد.یافته ها: بر اساس تجزیه وتحلیل داده ها، تعداد 5 مؤلفه شامل بسیج منابع یکپارچه، خبرگی در طرح ریزی عملیاتی، پایداری زنجیره تأمین، آمادگی ذهنی و چابکی عملیاتی به عنوان عوامل مؤثر بر ارتقاء آمادگی لجستیکی آجا در جنگ های ترکیبی آینده استخراج گردید.نتیجه گیری: در جنگ های ترکیبی، آمادگی لجستیکی از طریق برنامه ریزی هدفمند منابع و امکانات لجستیکی و ایجاد سیستم لجستیک ترکیبی مبتنی بر ملاحظات و شاخص های جنگ ترکیبی ازجمله ارتقاء آمادگی ذهنی سرمایه انسانی، یکپارچگی، سرعت عمل، انعطاف پذیری و ایمنی در عملیات، قابل دستیابی است. بنابراین برای جنگ های آینده، آمادگی لجستیک نظامی نیازمند تحول پارادایمی و عبور از تفکر فرماندهی لجستیک کلاسیک به لجستیک ترکیبی است.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی برنامه آموزشی هوش سازمانی و هوش هیجانی برروی میزان تاب آوری در کارکنان نظامی انجام گرفت. روش پژوهش نیمه تجربی بود وازطرح پیش آزمون –پس آزمون با پیگیری استفاده شد. جامعه آماری پژوهش، کلیه کارکنانی که برابر فراخوان داده شده حاضر به شرکت در پژوهش شدند.نمونه شامل 90 نفر (30 نفر آموزش مولفه های هوش سازمانی، 30 نفر آموزش مولفه های هوش هیجانی ،30 نفر گروه کنترل)بودند که به روش نمونه گیری در دسترس با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند.گروه آموزش مولفه های هوش سازمانی 11جلسه،گروه آموزش مولفه های هوش هیجانی10جلسه در جلسات آموزش شرکت کردند.در حالی که گروه کنترل تحت هیچ مداخله ای قرار نگرفت.ابزار پژوهش،پرسشنامه تاب آوری سازمانی کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)  بود که کارکنان هر سه گروه در سه مرحله پیش آزمون،پس آزمون وپیگیری ، آن را تکمیل کردند.داده های پژوهش حاضر با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. نتایج نشان داد هر دو شیوه آموزشی در کاهش  میزان تاب آوری کارکنان به صورت معنی داری اثربخش می باشند. و بالاترین میزان اثربخشی به ترتیب متعلق به برنامه آموزشی هوش هیجانی با ضریب اتای 821/0 و برنامه آموزشی هوش سازمانی ضریب اتای 749/0 می باشد. ازیافته های پژوهش حاضر می توان  در راستای مداخلات آموزشی برای افزایش میزان تاب آوری  استفاده کرد.