حسین شاهرخی

هدف این پژوهش مقایسه عوامل آمادگی جسمانی در عقب ماندگان ذهنی با و بدون سندرم داون است. نمونه آماری این پژوهش شامل 30 دانش آموز دختر عقب مانده ذهنی با سندرم داون (سن 77/1±96/13 سال، قد 19/8±40/135 سانتی متر، وزن 21/9±86/42 کیلوگرم، IQ 73/3±12/59) و 30 دانش آموز دختر عقب مانده ذهنی بدون سندرم داون (میانگین سن 96/1±30/14 سال، قد 07/8±30/136 سانتی متر، وزن 67/8 ± 46/41 کیلوگرم، IQ 02/5±73/61) است که به¬صورت تصادفی به¬عنوان آزمودنی انتخاب شدند. ابتدا، بر اساس پرونده پزشکی و دموگرافیکی آنان اطلاعاتی مانند بهره هوشی، وضعیت قلبی ـ عروقی و ریوی، قد، وزن و سن جمع¬آوری شد. سپس متغیرهای آمادگی جسمانی با آزمون های تعدیل شده معلولان (براکپورت و ...) شامل آمادگی قلبی ـ عروقی با آزمون 600 یارد راه رفتن - دویدن، قدرت عضلانی با آزمون قدرت پنجه دست، استقامت عضلانی با آزمون دراز و نشست، انعطاف پذیری با آزمون خمش و رسش و ترکیب بدنی با محاسبه شاخص توده بدن اندازه گیری شد. برای مقایسه متغیرهای آمادگی جسمانی در دو گروه از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد بین تمامی متغیرهای آمادگی جسمانی، به¬جز ترکیب بدنی، بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0P≤)؛ بنابراین با توجه به نتایج پژوهش حاضر به مربیان و معلمان توصیه می شود پیش از هر گونه برنامه ریزی و تجویز فعالیت های حرکتی برای عقب ماندگان ذهنی، به¬ویژه کودکان سندرم داون، ابتدا به ارزیابی آمادگی جسمانی آن ها بپردازند.

زاویه حمل در مفصل آرنج به زاویه بین بازو و ساعد از وضعیت آناتومیکی اطلاق می شود که چگونگی راستای آن در عملکرد حرکتی آدمی مهم است. اطلاعات اندکی درباره زاویه حمل آرنج ورزشکاران در ارتباط با مهارت های حرکتی، آسیب ها و ناهنجاری ها و نیز با ابعاد آنتروپومتریکی وجود دارد؛ بنابراین هدف از تحقیق حاضر مقایسه زاویه حمل ورزشکاران و غیرورزشکاران و مطالعه ویژگی های آنتروپومتریکی پیش¬بین راستای اندام طرفی با زاویه حمل ورزشکاران است. 20 مرد ورزشکار سالم (میانگین سن 88/1±25/22 سال، قد 49/5±78/182 سانتی¬متر، وزن 19/3±35/75 کیلوگرم و سابقه ورزشی 77/3±38/9 سال) و 20 مرد غیرورزشکار سالم (میانگین سن 01/2±80/22 سال، قد 25/6±35/179 سانتی¬متر و وزن 30/2±10/71 کیلوگرم) به¬صورت نمونه های در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. بدین منظور شاخص های آنتروپومتریکی طول بازو، طول ساعد، فاصله دو دست باز بر اساس روش های استاندارد اندازه گیری شد و همچنین زاویه حمل در حالتی که دست در اکستنشن و سوپینیشن کامل قرار داشت با گونیامتر یونیورسال اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های t مستقل، ضریب همبستگی و رگرسیون با روش Stepwise تجزیه و تحلیل شدند (05/0P≤). نتایج نشان داد بین زاویه حمل ورزشکاران و غیرورزشکاران تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0P≤). همچنین بین زاویه حمل و طول ساعد ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0P≤)، ولی بین زاویه حمل با فاصله دو دست باز و طول بازو ارتباط معنی داری به¬دست نیامد. نتایج رگرسیون نشان داد از بین عوامل فاصله دو دست باز، طول ساعد و طول بازو تنها متغیر طول ساعد بهترین پیشگوی زاویه حمل است. بر اساس نتایج این تحقیق ورزشکارانی که طول ساعد بزرگ تری دارند، بیشتر در معرض تغییرات زاویه حمل قرار می گیرند و برای حفظ راستای طبیعی آرنج به مراقبت های پزشکی ورزشی ویژه در اندام طرفی نیاز دارند.

سندروم داون، متداول ترین بیماری ژنتیکی با عقب ماندگی ذهنی خفیف تا متوسط و همچنین شیوع 1 در 800 تا 1000 تولد زنده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تعادل ایستا و پویا در دو گروه عقب مانده ذهنی با و بدون سندروم داون و ارتباط تعادل با IQ و سن است. نمونه آماری پژوهش شامل 30 دانش آموز دختر عقب مانده ذهنی با سندروم داون (میانگین سن 77/1 ± 96/13، قد 19/8 ± 40/135، وزن 21/9 ± 86/42 و 73/3 ± 12/59) و 30 دانش آموز دختر عقب مانده ذهنی بدون سندروم داون (میانگین سن 96/1 ± 30/14، قد 07/8 ± 30/136، وزن 67/8 ± 46/41 و 02/5 ± 73/61) است که به صورت تصادفی هدفدار به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. اطلاعات فردی، قد، وزن و سوابق پزشکی با استفاده از پرونده پزشکی دانش آموزان مبتلا به سندروم داون جمع آوری شد. برای ارزیابی تعادل ایستا از تست اصلاح شده لک لک و برای ارزیابی تعادل پویا از تست راه رفتن پاشنه به پنجه استفاده شد. نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری بین تعادل ایستا و پویا در دو گروه عقب مانده ذهنی با و بدون سندروم داون وجود دارد (05/0 ≥ P). همچنین بین تعادل ایستا و پویا با IQ و سن در مبتلایان به سندروم داون رابطه معنی داری وجود داشت (05/0 ≥ P). مبتلایان به سندروم داون در مقایسه با افراد طبیعی و افراد عقب مانده ذهنی بدون سندروم داون سطح پایین تری از رشد کینتیکی دارند که به نظر می رسد موجب ضعف تعادل در آنها می شود. باتوجه به ضعف تعادل در مبتلایان به سندروم داون و هنچنین اهمیت تعادل در انجام فعالیت های روزانه و اجرای مهارت های ورزشی، طراحی و اجرای برنامه های با هدف بهبود تعادل در آنان ضروری به نظر می رسد.

هدف این پژوهش، بررسی راستای آناتومیکی ستون فقرات در رابطه با ابعاد آنتروپومتریکی ورزشکاران است. 20 ورزشکار سالم (میانگین سن88/1±25/22 سال، قد 49/5±78/182 سانتیمتر، وزن 19/3±35/75 کیلوگرم و سابقه ورزشی 77/3±38/9 سال) و 20 غیر ورزشکار سالم (میانگین سن 01/2±80/22 سال، قد 25/6±35/179 سانتیمتر و وزن 30/2±10/71 کیلوگرم) به صورت تصادفی هدفدار و داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. متغیر های قد نشسته، طول ستون فقرات،Arm Span ، عرض شانه، پهنای لگن، عرض و عمق قفسه سینه، فاصله زائده آخرومی با ابزارهای آنترپومتری و همچنین کایفوز و لوردوز با اسپاینال موس اندازه گیری شد. نتایج نشان داد بین میزان کایفوز و لوردوز ورزشکاران و غیر ورزشکاران تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0≥p). نتایج نشان داد بین کایفوز با قد نشسته، طول ستون فقرات، Arm Span، فاصله آخرومی و بین لوردوز با قد نشسته، طول ستون فقرات ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0≥p). نتایج رگرسیون معلوم کرد کهArm Span و طول ستون فقرات به ترتیب بهترین پیشگو کننده کایفوز و لوردوز می باشند. شناسایی و مراقبت از ورزشکارانی که به دلیل برخی شاخص های آنتروپومتریکی امکان ابتلا به برخی ناهنجاری های وضعیتی به ویژه کایفوزیس و لوردوزیس در دراز مدت برای آنان وجود داشته و با پرداختن به ورزشها و الگوهای حرکتی مستمر، این عوارض تشدید می شود، در این تحقیق برجسته گردید.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرینات ثبات مرکزی بر استقامت و کنترل تنه در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. جهت انجام پژوهش، آزمودنی های (با دامنه سنی 40 20 سال) با مقیاس ناتوانی جسمانی 4 1، به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. شایان ذکر است که تمرینات به مدت هشت هفته انجام گرفت و برای ارزیابی استقامت ایزومتریک عضلات ثبات دهنده تنه از تست خم کردن تنه، بازکردن تنه و آزمون پل زدن به چپ و راست استفاده شد. مقیاس اختلالات تنه نیز برای ارزیابی کنترل تنه مورداستفاده قرار گرفت و داده ها توسط آزمون تحلیل کوواریانس در سطح (05/0) تحلیل گردید. نتایج نشان می دهد که تمرینات ثبات مرکزی منجر به افزایش استقامت ایزومتریک عضلات ثبات دهنده تنه و توانایی کنترل تنه شده است. همچنین، تفاوت معناداری بین استقامت ایزومتریک عضلات ثبات دهنده تنه و توانایی کنترل تنه در پس آزمون بین دو گروه تجربی و کنترل مشاهده می شود. براساس یافته های پژوهش، تمرینات ثبات مرکزی می تواند عاملی برای بهبود استقامت و کنترل تنه در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس باشد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر تمرین کششی و ماساژ رهاسازی بر درد، دامنه حرکتی و ناتوانی عملکردی گردن ناشی از نقاط ماشه ای مایوفاشیال عضله ذوزنقه بود. 30 بیمار در سه گروه شامل گروه ماساژ، گروه تمرینات کششی و گروه کنترل قرار گرفتند. بیماران گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرین کردند. درد، دامنه حرکتی و ناتوانی عملکردی به ترتیب با مقیاس دیداری درد، گونیامومتر و شاخص درد و ناتوانی گردن ارزیابی شدند. نتایج نشان داد تمرینات کششی و ماساژ در دو گروه تجربی با افزایش معنادار دامنه حرکتی و کاهش معنادار درد و ناتوانی عملکردی همراه بود. همچنین، در تمام متغیرها بین دو گروه تجربی و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود داشت. بر اساس نتایج، ماساژ، در مقایسه با تمرینات کششی می تواند مزیت بیشتری داشته باشد، ولی با توجه به مزایای حرکات کششی به عنوان رویکردی تمرینی، این تمرینات برای نقاط ماشه ای پیشنهاد می شوند

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر و ماندگاری تمرینات ثبات مرکزی بر میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات کمری- لگنی -رانی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. 24 بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس به صورت تصادفی در گروه تجربی و گروه کنترل قرار گرفتند. میزان فعالیت عضلانی با استفاده از الکترومیوگرافی در حین فرود از سکو در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری ارزیابی شدند. گروه تجربی تمرینات را سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام دادند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری مرکب و تی مستقل و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی منجر به کاهش معناداری در میزان فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی از پیش آزمون تا پس آزمون شد (05/ p≤ ) اما بین مرحله پس آزمون و پیگری تفاوت معناداری وجود نداشت. همچنین نتایج نشان داد در پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری در فعالیت عضلانی بین دو گروه تجربی وکنترل مشاهده شد (05/ p≤ ) در حالیکه هیچ تفاوت معناداری برای متغیرهای ارزیابی شده در پیش آزمون گزارش نشد. همچنین تفاوت معناداری برای گروه کنترل در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری مشاهده نشد. براساس یافته های پژوهش، تمرینات ثبات مرکزی می تواند عاملی برای کاهش فعالیت عضلانی حین پایین آمدن از پله در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس باشد. به این ترتیب، متخصصان مربوطه می توانند از این تمرینات به عنوان یک مکمل در کنار درمان های دارویی برای این بیماران استفاده کنند.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر هشت هفته تیپینگ و تمرینات منتخب درمانی بر دامنه حرکتی، حس عمقی و درد ژیمناستیک کاران مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بود.روش پژوهش: 15 بیمار به صورت تصادفی در گروه تیپینگ، 15 بیمار در گروه تمرینات منتخب درمانی و 15 بیمار در گروه کنترل قرار گرفتند. بیماران در گروه تمرینات منتخب درمانی به مدت هشت هفته تمرینات را دریافت کردند. دامنه حرکتی، حس عمقی و درد به ترتیب با استفاده از الکتروگونیامومتر، دینامومتر ایزوکینتیک بایودکس و مقیاس دیداری درد ارزیابی شدند.یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت معناداری در تمام متغیرهای اندازه گیری شده بین دو گروه تجربی نسبت گروه کنترل بعد از مداخله وجود داشت. همچنین گروه تمرینات منتخب درمانی بهبود بیشتری در دامنه حرکتی نسبت به گروه تیپینگ داشت.بحث: براساس یافته های پژوهش حاضر، تمرینات منتخب درمانی می تواند مزیت بیشتری نسبت به تیپینگ در ژیمناستیک کاران مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه داشته باشند.

مقدمه و هدف: سقوط و عوارض منتج از آن یکی از جدی ترین و شایع ترین مشکلات مربوط به فرآیند سالمندی هست که تهدیدی جدی برای سلامت، عملکرد و استقلال سالمندان است. هدف از تحقیق حاضر مقایسه دو روش تمرین در خانه و تمرین مربی محور بر عملکرد حرکتی مرتبط با سقوط در زنان سالمند غیرفعال بود.مواد و روش ها: 45 زن سالمند غیرفعال به صورت تصادفی به سه گروه 15 نفری تمرین در خانه (93.15±67.2 سال)، تمرین مربی محور (80.89±67.5) و گروه کنترل (63.54±65.6 سال) تقسیم شدند. متغیرهای قدرت عضلانی اندام تحتانی، انعطاف پذیری، تعادل ایستا و پویا، چابکی، حداکثر سرعت راه رفتن، 10 متر راه رفتن با مانع و ترس از سقوط در پیش آزمون و پس آزمون ارزیابی شد. دو گروه تجربی تمرینات ورزشی را با هدف افزایش تعادل آزمودنی ها به مدت 10 هفته انجام دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تی زوجی و آنووا در سطح معناداری 00.05≥ P انجام شد.یافته ها: نتایج تحقیق در پیش آزمون نشان داد اختلاف معنی داری بین متغیرهای تحقیق بین سه گروه وجود ندارد (0.05<P). نتایج در پس آزمون نشان داد هم تمرین در خانه و هم تمرین مربی محور بر تمام متغیرهای عملکرد حرکتی تأثیر معنی داری داشته است (0.05≥P). همچنین اختلاف معناداری در پس آزمون شاخص های انعطاف پذیری، چابکی و تعادل ایستا بین گروه تمرین در خانه و مربی محور وجود داشت به طوری که این فاکتور ها در گروه مربی محور نسبت به گروه تمرین در خانه بهتر بود (0.05≥P).بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج زنان سالمند می توانند از هر دو برنامه تمرین در خانه و مربی محور برای بهبود عملکرد حرکتی مرتبط با سقوط استفاده کنند. اما در شرایط خاص می توان از روش تمرین در خانه به عنوان یک روش جایگزین استفاده کرد.