حسن علیخانی

مجاز یکی از صنایع بیانی است و به دو قسم استعاره و مَجاز مرسل تقسیم می شود. از آنجا که مجاز، در زیباآفرینی آیات نقش دارد، ترجمه آن نیز نیازمند دقّتی برای رساندن معنای مقصود است. پژوهش کنونی در نظر دارد استعاره های سوره حمد و بقره را بر اساس نظر محی الدّین درویش استخراج کرده و پس از توضیحی کوتاه درباره استعاره شکل گرفته و مقصود آن، به بهترین ترجمه موجود بپردازد. هدف این نگاشته، ارائه ترجمه ای مناسب برای آیات استعاره دار سوره های حمد و بقره است. نوشتار حاضر برای نخستین بار به تطبیق استعاره سوره های حمد و بقره بر برخی از ترجمه های فارسی پرداخته و در سه بخش استعاره های تصریحیه، استعاره های تصریحیه تلفیقی و استعاره های تمثیلیه و مکنیه و مکنیه تبعیه مطالب خویش را سامان می دهد.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر زمان بندی متفاوت تصویرسازی پتلپ با میانجی گری خواب بر اکتساب و یادداری تکلیف پرتاب دارت بود. شرکت کنندگان مطالعه حاضر تعداد ۶۰ دانشجوی پسر رشته علوم ورزشی بودند که به صورت هدفمند با امتیاز تصویرسازی ذهنی ۴۵-۵۵ و بدون سابقه پرتاب دارت انتخاب و به شکل تصادفی به چهار گروه تصویرسازی پتلپ مقدماتی، کنترل، چهار و 12 ساعته که بین تصویرسازی و اجرای واقعی پرتاب دارت به ترتیب چهار ساعت (شامل چرت ۹۰ دقیقه ای) و ۱۲ ساعت (شامل خواب ۸ ساعته) فاصله وجود داشت، تقسیم شدند. اندازه گیری ها در پیش آزمون، هفته های دوم، چهارم و ششم تمرین انجام شد. تمرین به مدت شش هفته سه جلسه ای انجام و سپس آزمون یادداری به عمل آمد. نتایج پژوهش حاضر که تفاوت معناداری بین گروه ۱۲ ساعته با سایرگروه ها نشان داد، با نظریه تحکیم حافظه همخوانی دارد. پیشنهاد می شود تصویرسازی پتلپ به دلیل به کارگیری حواس مختلف در آموزش و یادگیری مهارت های حرکتی ، استفاده شود. همچنین زمان پیش از خواب ، برای انجام تصویرسازی توصیه می شود.

رهیافت به تفسیر صحیح قرآن کریم، با بهره گیری از اسلوب های گوناگونی، امکان دارد که از جمله آن، استفاده از «سیاق» است. بی توجّهی به این روش، گاهی مفسّر را در فهم آیات، دچار اشتباه می کند. هدف از نگاشته کنونی بررسی کاربردهای سیاق در جزء سی ام قرآن کریم بر اساس تفسیر المیزان و مقایسه آن با تفسیر مجمع البیان به منظور نشان دادن میزان اهمّیت سیاق در تفسیر آیات و تأثیر توجّه و عدم توجّه به این قرینه در شکل گیری آرای تفسیری است. در این نگاشته پس از نگاهی گذرا به معنای سیاق در لغت و اصطلاح و انواع و شرایط بهره بردن از آن، به بررسی تطبیقی عملکرد علّامه طباطبایی و علّامه طبرسی، پرداخته می شود.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی ﺗﺄﺛیﺮ ورزش صبحگاهی بر اساس حرکات هماهنگ بر فرایند خودتنظیمی شناختی هیجان در دانش آموزان پسر پایه دوم ابتدایی است.روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، همراه با گروه کنترل بود. بدین منظور 40 نفر از دانش آموزان دوم ابتدایی به روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. از پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج در هر دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. با توجه به دستورالعمل های فدراسیون ورزش همگانی و طراحی پژوهشگر، گروه آزمایش طی هشت هفته، هر هفته پنج روز و هر روز به مدت20 دقیقه به ورزش صبحگاهی بر اساس حرکات هماهنگ پرداختند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. تجزیه وتحلیل داده ها از طریق تحلیل کوواریانس با سطح معنا داری 0/05 توسط نرم افزار با اس پی اس اس 24 انجام گرفت.یافته ها: تمرینات ورزش صبحگاهی بر بهبود خودتنظیمی هیجان دانش آموزان تأثیر معنا دار داشت و سبب افزایش آن شد. نتایج آزمون لاندای ویکلز (0/0001=P) و آزمون تقابل درون و برون گروهی در گروه آزمایش (0/0001=P) و گروه کنترل ( 0/09= P) نشان دهنده پیشرفت و تفاوت معنا دار گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بود.نتیجه گیری: شرکت در تمرینات ورزش صبحگاهی بر اساس حرکات هماهنگ، سبب افزایش خودتنظیمی هیجان دانش آموزان می شود. ازاین رو پیشنهاد می شود مربیان ورزش و مسئولان مربوطه آموزشگاه ها، ورزش صبحگاهی را بر این اساس در برنامه روزانه مدارس در نظر بگیرند.      

زمینه و هدف : هدف این پژوهش بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات ثبات مرکزی با توپ سوئیسی بر تعادل فوتبالیست های نوجوان بود. روش تحقیق : از بین کلیه ورزشکاران فوتبالیست 12 تا 15 سال حاضر در مدارس فوتبال شهر لاهیجان، 30 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. گروه تجربی برنامه تمرینی شامل تمری نهای مرتبط با ثبات مرکزی را به مدت 8 هفته با تکرار 3 بار در هفته، به اجرا درآوردند. در چهار هفته اول، تمرینات مذکور، 2 بلوک 5 کوششی و در چهار هفته دوم، 2 بلوک 10 کوششی بود؛ در این مدت گروه کنترل تنها در کلا سهای فوتبال شرکت داشتند. تعادل ایستا و پویا به ترتیب با آزمون ایستادن لک لک و آزمون تعدیل شده ستاره  ( Y ) ارزیابی گردیدند. پس از بررسی طبیعی بودن توزیع میانگین داد هها با آزمون کولموگروف - اسمیرنوف، از آزمون t مستقل و وابسته برای مقایسه تغییرات بین گروهی و درون گروهی استفاده گردید و سطح معنی داری 0/05 > p درنظر گرفته شد. یافته ها : نتایج نشان داد که اختاف معنی داری در تعادل ایستا بین دو گروه در پس آزمون وجود ندارد (0/91= p ). در تعادل پویا اختاف معنی داری در دو جهت خلفی خارجی (0/04= p ) و خلفی داخلی (0/002= p ) در گروه تجربی پس از تمرینات مشاهده شد، اما در جهت قدامی پیشرفت معناداری بدست نیامد (0/33= p ). نتیجه گیری : با توجه به نتایج این تحقیق مربیان و معلمان م یتوانند از تمرینات ثبات مرکزی برای بهبود تعادل پویا در افراد نوجوان استفاده نمایند، وضعیتی که با بهبود اجرا، یادگیری بهتر، و کاهش آسیب های ورزشی همراه خواهد بود.

زمینه و هدف: از آنجا که استفاده از تمرینات تناوبی موجب تاثیر بیشتر بر عملکرد هوازی می شود؛ در پژوهش حاضر به مقایسه اثر دو نوع تمرین تداومی و تناوبی شدید بر عملکرد هوازی قایقرانان نخبه پرداخته شد. روش تحقیق: از بین 60 قایقران حاضر در مسابقات قهرمان کشوری سال 1394، تعداد 18 قایقران مرد دعوت شده به اردوی تیم ملی روئینگ، به صورت تصادفی به دو گروه تمرینی تداومی و تناوبی شدید تقسیم شدند. از ارگومتر قایقرانی و دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی استفاده شد و همزمان، متغیرهای فیزیولوژیک عملکرد هوازی شامل حداکثر اکسیژن مصرفی (VO₂max)، حداقل سرعت رسیدن به حداکثر اکسیژن مصرفی (2</sub>max ) و زمان رسیدن به واماندگی (Tmax) اندازه گیری شدند. تمرین تداومی 3 هفته، 10 جلسه پارو زدن در مسافت 10 کیلومتر با شدت70 الی 75 درصد حداکثر ضربان قلب بود. 80 درصد تمرین تناوبی شدید مشابه گروه تداومی بود، اما 20 درصد دیگر به شکل 6 دور پارو زدن یک دقیقه ای با 100 درصد ( 2</sub>max ) و با افزایش یک دور در هر هفته اجرا شد. آزمون t وابسته و مستقل به ترتیب برای مقایسه درون گروهی و بین گروهی در سطح 0/05> p به کار گرفته شد. یافته ها: در گروه تداومی و تناوبی شدید، افزایش معنی دار VO₂max (به ترتیب 0/01=p و 0/001=p) و 2</sub>max   (0/02=p و 0/004=p) مشاهده شد؛ اما شاخص زمان واماندگی (Tmax)، فقط در گروه تناوبی شدید افزایش معنی دار داشت (0/001=p). نتایج آزمون t مستقل برای مقایسه دو گروه در شاخص VO₂max (p=0/52)، 2</sub>max  (p=0/42) و Tmax (p=0/14)، تفاوت معنی داری را نشان نداد. نتیجه گیری: هر دو نوع تمرین شاخص های VO₂max و _VVo₂max  را بهبود بخشیدند، اما میزان بهبودی پس از تمرین تناوبی به طور غیر معنی دار بیشتر بود؛ با اختصاص تنها 20 درصد جلسات تمرین به تمرینات تناوبی شدید، اظهار نظر قطعی به مطالعه بیشتر موکول می گردد.