خدیجه سعادتمند

مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی رابطه حساسیت اضطرابی، اجتناب تجربی و تاب آوری با اضطراب امتحان در دانش آموزان بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعه ی آماری شامل کلیه ی دانش آموزان پسر پایه ی دوازدهم ناحیه ی یک اهواز در سال تحصیلی 95-94 بود. از بین آن ها نمونه ای به حجم 103 نفر به صورت تصادفی  مرحله ای انتخاب شد و به چهار مقیاس حساسیت اضطرابی نوجوانان دیکون و الن تینر، پرسشنامه ی پذیرش و عمل بوند و همکاران، پرسشنامه ی تاب آوری کانر و دیویدسون، و مقیاس اضطراب امتحان ، پاسخ دادند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین حساسیت اضطرابی و اجتناب تجربی با اضطراب امتحان رابطه ی مثبت معنی داری وجود دارد. در صورتی که بین تاب آوری با اضطراب امتحان رابطه ی منفی معنی دار وجود دارد. اجتناب تجربی بیشترین قدرت پیش بینی را برای اضطراب امتحان دارد.  هر سه متغیر پیش بین 49 درصد واریانس اضطراب امتحان را تبیین می کند. نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از پژوهش اجتناب تجربی یک پیش بین کننده ی قوی اضطراب امتحان است. بنابراین  پیشنهاد می شود تا اجتناب تجربی در افراد دارای اضطراب امتحان مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: اختلال پرخوری منجر به تغییر در مصرف و جذب غذا می شود و سلامت، عملکرد و کیفیت زندگی فرد مبتلا را مختل می کند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری مبتنی بر هیجان بر شفقت ورزی بدنی و کاهش علائم پرخوری در زنان مبتلا به اختلال پرخوری بود. روش: در این پژوهش طرح پژوهش تک موردی از نوع خط پایه چندگانه انتخاب گردید. ابتدا آزمودنی ها به صورت همزمان وارد مرحله خط پایه و به ترتیب به صورت تصادفی وارد مرحله درمان شناختی رفتاری مبتنی بر هیجان شدند. جامعه آماری در این پژوهش را کلیه افراد دارای اختلال پرخوری در سال 1401 در شهر اصفهان تشکیل دادند و برای نمونه گیری از روش گلوله برفی استفاده شد و تعداد 4 نفر از افراد دارای این اختلال که دارای ملاک های ورود بودند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب گردید. پرسشنامه های پرخوری و شفقت ورزی بدنی به عنوان ابزارهای ارزشیابی در مراحل پیش آزمون، درمان و پیگیری به کار گرفته شد و جلسات درمان شناختی رفتاری مبتنی بر هیجان در 14 جلسه ی 60 دقیقه ای اجرا گردید. یافته ها: رسم نمودار، فرمول درصد بهبودی، شاخص تغییر پایا داده ها نشان داد پس از درمان شناختی رفتاری مبتنی بر هیجان 22/60 درصد بهبودی در شفقت ورزی بدنی و 66/40 درصد بهبودی در علائم پرخوری ایجاد شده است و این میزان بهبودی سطح بالایی از تاثیر درمان را نشان می دهد. نتیجه گیری: بنابراین می توان گفت پروتکل درمان شناختی رفتاری مبتنی بر هیجان در افزایش نمرات شفقت ورزی بدنی و کاهش علائم پرخوری آزمودنی ها موثر بوده است.