مریم حبیبی وطن

زمینه و هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر فعالیت بدنی بر تاب آوری، بهزیستی ذهنی و تعلق خاطر کاری کارکنان زن دانشگاه آزاد اسلامی بود. مواد و روش ها: طرح این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی بود که همراه با مراحل پیش آزمون، پس آزمون و گروه شاهد انجام گرفت. جامعه آماری مطالعه را کلیه کارکنان زن دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند تهران تشکیل داد (94 نفر) که از میان آن ها، 72 نفر به صورت هدفمند به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (36 نفر) و شاهد (36 نفر) قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات، از پرسش نامه های تاب آوری Connor و Davidson (Connor-Davidson Resilience Scale یا CD-RISC)، تعلق خاطر کاری Schaufeli و Bakker و بهزیستی ذهنی Keyes و Magyar-Moe استفاده شد. داده های به دست آمده با استفاده از روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تمرینات هوازی موجب افزایش معنی دار تاب آوری، بهزیستی ذهنی و تعلق خاطر کاری در شرکت کنندگان شد (05/0 > P). بر اساس یافته ها، شاخص های بهداشت روانی به یک اندازه تحت تأثیر تمرین قرار نمی گیرند. اندازه اثر در عامل تاب آوری، تعلق خاطر کاری و بهزیستی ذهنی به ترتیب 63/0، 49/0 و 09/0 به دست آمد. نتيجه گيري: توصیه می گردد مدیران جهت افزایش تاب آوری، بهزیستی ذهنی و تعلق خاطر کاری کارکنان خود، فرصت های مناسبی را برای شرکت کلیه آن ها در برنامه های فعالیت بدنی فراهم آورند تا بتوانند مؤثرتر از نیروهای انسانی خود در سازمان به صورت فعال و سالم بهره مند شوند.

هدف ازپژوهش بررسی تاثیر فعالیت بدنی بر بهره وری و کاهش غیبت از کار، تعلق خاطر کاری کارکنان زن دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند می باشد. روش تحقیق آزمایشی -میدانی بوده ،که از طریق پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایش و گروه کنترل انجام شده است. 72 نفر از کارکنان زن دانشگاه آزاداسلامی به صورت داوطلبانه به عنوان آزمودنی در این مطالعه شرکت نمودند. تعلق خاطر کاری با پرسشنامه اسچوفعلی و بابکر بهره وری و کاهش غیبت از کاربا پرسشنامه سلامت عمومی و بهره وری کاری هانگ سنجیده شد. تمرین هوازی موجب افزایش بهره وری(001/0p=) و تعلق خاطر کاری(001/0p=)، در آزمودنی ها شد. اما تمرینات هوازی تاثیری بر کاهش غیبت کارکنان از کار نداشت. نتایج این مطالعه نشان داد شاخص های شغلی به یک اندازه تحت تاثیر تمرین قرار نمی گیرند( اندازه اثر تعلق خاطر کاری 55/0 در بهره وری 37/0) بدست آمد. بر اساس این یافته ها توصیه می گردد مدیران برای افزایش تعلق خاطر کاری و نیز بهره وری نیروی انسانی فرصتهای مناسبی را جهت شرکت در برنامه های فعالیت بدنی برای کلیه کارکنان بخصوص کارکنان زن که از محدودیتهای زیادی در انجام فعالیت های بدنی برخوردار می باشند، فراهم آورند.