برهان الدین قاری

مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر دو رویکرد آموزشی مبتنی بر بازی و رویکرد آموزشی سنتی بر میزان فعالیت بدنی، انگیزش خود-تعیین و لذت از فعالیت بدنی دانشجویان شرکت کننده در کلاس های تربیت بدنی انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. شرکت کنندگان شامل 30 دانشجوی مرد (میانگین سنی72/1 ± 67/20 سال) بودند که به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آموزش مبتنی بر بازی و آموزشی سنتی تقسیم شدند و 18 جلسه به مدت 6 هفته و هر هفته 3 جلسه به تمرین بازی بسکتبال پرداختند. ابزار گردآوری داده ها شامل سیستم مشاهده ای زمان آموزش آمادگی، دستگاه گام شمار بیورر، پرسشنامه انگیزش درونی و پرسشنامه خود-تعیینی بود. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی، آزمون تی مستقل، تحلیل کوواریانس و تحلیل کوواریانس رتبه استفاده شد. نتایج نشان داد که دو گروه آموزش مبتنی بر بازی و سنتی در فاکتورهای مدت زمان فعالیت بدنی متوسط تا شدید و تعداد گام تفاوت معنادار دارند (001/0≥P). از طرفی دو گروه آموزش مبتنی بر بازی و سنتی در لذت بردن از فعالیت بدنی و احساس شایستگی تفاوت معناداری نداشتند؛ اما از نظر خودمختاری (001/0≥P) و احساس تعلق (013/0≥P) تفاوت معنادار بود. نتایج نشان داد که رویکرد آموزشی مبتنی بر بازی می تواند موجب ارتقای میزان فعالیت بدنی و کیفیت انگیزشی دانشجویان در کلاس های تربیت بدنی شود.

هدف پژوهش حاضر، تعیین تأثیر سه رویکرد آموزشی مبتنی بر تاکتیک، ترکیبی و تکنیک به تاکتیک (سنتی) بر تصمیم گیری، اجرای مهارت، حمایت و یادگیری تکنیک های پایه ای بسکتبال بود. پژوهش ازنوع نیمه تجربی بود که در یک طرح پیش آزمون- میان آزمون- پس آزمون- یادداری- انتقال درمدت هشت هفته اجرا شد. شرکت کنندگان 45 دانشجوی پسر بودند که به سه گروه مبتنی بر تاکتیک (15 نفر)، ترکیبی (15 نفر) و سنتی (15 نفر) تقسیم شدند و در 18 جلسه آموزش بسکتبال شرکت کردند. نتایج نشان داد که دو گروه مبتنی بر تاکتیک و ترکیبی در تصمیم گیری و حمایت نسبت به گروه سنتی بهتر بودند؛ اما در آزمون های مهارتی ایفرد، گروه ترکیبی و سنتی بهتر عمل کردند. یافته ها پیشنهاد می کنند که مدل های آموزش مبتنی بر تاکتیک و استفاده از فرایند پرسش و پاسخ درقالب بازی های تعدیل شده روش تمرینی مناسبی برای ارتقای عملکرد بازی در دانشجویان هستند و به نظر می رسد که این پیشرفت قابلیت انتقال بیشتری به شرایط بازی واقعی را دارد.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی ارتباط بین اجرا و ادراک اندازه هدف در شرایط کانون توجه بیرونی و درونی، همچنین بررسی ارتباط بین ادراک اولیه اندازه هدف و اجرا بود. 70 دانشجوی پسر (با میانگین سنی 6/1 21 سال) داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آنها به صورت تصادفی و براساس نوع دستورالعمل توجهی در دو گروه تمرکز توجه درونی و بیرونی قرار گرفتند. آزمودنی ها تکلیف پرتاب دارت را در 20 کوشش اجرا کردند. آزمون تخمین اندازه هدف پیش از اجرای کوشش ها، در پایان کوشش ها و پس از اولین کوشش موفق، اجرا شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد بین اجرا و ادراک اندازه هدف در گروه تمرکز بیرونی، ارتباط مثبت و معنا داری وجود دارد. اما در گروه تمرکز درونی، ارتباط معنا داری بین اجرا و ادراک اندازه هدف، مشاهده نشد. همچنین بین ادراک اولیه و اجرا در هر دو گروه، ارتباط معنا دار نبود. می توان گفت که تمرکز توجه می تواند یک عامل واسطه ای برای ظهور پدیده ادراک ویژه عمل باشد.