مریم نورنمایی

هدف از توصیف واجی وزن های عروضی شعر کلاسیک فارسی ۱. بهره مندی از چهارچوب نظری آواشناسی عمومی در توصیف وزن های عروضی؛ ٢. نشاندادن تفاوت های واجی شعر عروضی با زبان فارسی معیار و ٣. بررسی تغییرات واجها و الگوهای هجایی در شعر فارسی قبل و بعد از اعمال وزنهای عروضی بر برش هجایی آنها بوده است. بدینمنظور، تعدادی از ابیات اشعار عروضی بهطورتصادفی انتخاب شدند و برش هجایی آنها قبل و بعد از اعمال وزنهای عروضی نشان داده شد. درنهایت، بر اساس ساختمان الگوهای هجایی زبان فارسی، تفاوتهای بارزی در الگوهای هجایی وزنهای عروضی شعر فارسی مشاهده شد: ۱. تعداد کمیتهای عروضی از نظر نوع وزن از کمیتهای هجایی زبان فارسی معیار کمتر است. ۲. رفتار همخوانها و واکهها در اشعار عروضی با رفتار آنها در زبان فارسی معیار تفاوت چشمگیری دارد؛ همخوانها به تنهایی میتوانند معرف یک کمیت عروضی باشند و کشش هیچیک از واکههای زبان فارسی در بافت عروضی شعر ثابت نیست.

در این مقاله یو. ماری انگمن کوشیده است نظم و انسجام درونی شعر «زنگ ها» اثر ادگار آلن پو را باوجود آشفتگی ظاهری آن نشان دهد. این شعر از چهار قطعه ی نامساوی تشکیل می شود و هر قطعه نماد دورانی از زندگی انسان است که برای آن زنگ خاصی درنظر گرفته شده است. این شعر از وزن تروکی پیروی می کند و در آن، شاعر از وتد ناقص برای تقلید نواخت زنگ ها بهره ای هوشمندانه برده است. در سرتاسر این شعر، شاعر از فنون آوایی مختلف ازجمله قافیه، الگوهای صوتی، واج آرایی و نام آواها برای ایجاد ساختاری متوازن استفاده کرده و از این طریق، آهنگ زنگ ها را با مفهوم هر دوره از زندگی منطبق ساخته و درنتیجه به ایجاد انسجام معنایی پرداخته است. این مقاله می تواند نشان دهد که چگونه یک شاعر می تواند از دستگاه های مختلف صوتی زبان خود استفاده کند تا با بهره گیری از نمادپردازی صوتی و معنا، توازن ایجاد کند. ساختار مقاله در ترجمه با قراردادن ارقام و جدول های ضمیمه درون متن، کمی با اصل مقاله متفاوت است و دلیل این تغییر برقراری ارتباط آسان تر خوانندگان با بحث ها و داده های ارائه شده در هر شکل یا جدول است.

هدف از نگارش این مقاله بررسی و نقد فرهنگ توصیفی دوزبانۀ فارسی به انگلیسی آواشناسی و واج شناسی نوشتۀ گلناز مدرسی قوامی است که در ۱۳۹۴ ش نشر علمی آن را به چاپ رسانید. این فرهنگ تاحدود زیادی نیاز علمی مخاطبان را در حوزۀ آشنایی با نظریه های غربیِ، ازجمله مکتب واج شناسی پراگ، واج شناسی زایشی معیار، واج شناسی طبیعی، واج شناسی خودواحد، واج شناسی وزنی، و ... که در آواشناسی و واج شناسی مطرح اند، برآورده می سازد. داده ها در نگارش این فرهنگ به شیوه های سنتی گردآوری شده اند و نویسنده از شیوه های نوین پیکره ای استفاده نکرده است. این فرهنگ از اصول کلی فرهنگ نویسی در کلان ساختار و خردساختار به درستی پیروی نمی کند و در مواردی چون نداشتن راه نمای تلفظی، اطلاعات کلی مدخل ها، متن توصیفی، شیوۀ ارجاع دهیِ درون متنی، ذکر مثال ها، و رعایت اصول نگارشی و ویرایشی نیازمند بازنگری و رفع کاستی هاست. هم چنین، لازم است که نویسنده در استفاده از منابع فرهنگ منابع جدیدتر و به روزشده را نیز مدنظر قرار دهد و اگر نویسنده بکوشد در ویراست های بعدی واژه ها و اصطلاحاتی را که در آثار زبان شناسان و دانشمندان اسلامی به کار می رفته است به این فرهنگ بیفزاید، اصطلاحات علمی و تاریخی آواشناسی و واج شناسی در زبان فارسی نیز به طورجامع ثبت و ضبط می شود و حوزۀ کاربرد این فرهنگ گسترده تر خواهد شد.