مجید چهارده چریک

هدف: هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تمرینات عصبی- روانی دلاکاتو بر هماهنگی دانش آموزان فلج مغزی اسپاستیک بود. روش پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش و پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه مورد مطالعه دانش آموزان مدرسه گل ها ویژه فلج مغزی بودند. روش: شرکت کنندگان در این پژوهش، 16 نفر دانش آموز فلج مغزی اسپاستیک رده سنی 7 تا 10 سال بودند که بعد از پیش آزمون به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 6 هفته تمرینات دلاکاتو را انجام دادند. روش اعمال متغیر مستقل در گروه تجربی شامل 4 مرحله خزیدن، چهار دست و پا رفتن، چرخش سر، پرتاب و دست کاری توپ بود. پروتکل تمرینی برای گروه تجربی در هر جلسه به صورت انفرادی در نظر گرفته شد در پایان 6 هفته از هردو گروه پس آزمون گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوورایانس ارزیابی شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که در متغیر هماهنگی چشم-دست (0001/0=p ،47/84=f)، پرتاب کردن (001/0=p ،92/17=f) و دریافت کردن (0001/0=p ،33/63=f) بین دو گروه تجربی و کنترل تفاوت معنادار وجود دارد که با توجه به تفاوت میانگین ها، عملکرد گروه تجربی بهتر از گروه کنترل است. بحث: بطورکلی می توان بیان کرد که یک دوره مداخله 6 هفته ای تمرینات عصبی- روانی دلاکاتو بر تبحر حرکتی دانش آموزان فلج مغزی اسپاستیک اثربخش است.

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر سن و سطح مهارت برگشت سالتو بر توانایی چرخش ذهنی دختران شناگر بود. این پژوهش به صورت علی مقایسه ای و با طرح تک مرحله ای و پس رویدادی انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شناگران دختر شهرستان شیراز که مهارت برگشت سالتو را آموزش دیده بودند. از بین آن ها به روش نمونه گیری هدفمند 60 آزمودنی انتخاب و سپس در چهار گروه (هفت تا نه سال با مهارت پایین، هفت تا نه سال با مهارت بالا، 10 تا 12 سال با مهارت پایین و 10 تا12 سال با مهارت بالا) قرار گرفتند. سطح مهارت سالتو براساس میانگین نمره سه داور تعیین گردید. برای اندازه گیری چرخش ذهنی از آزمون قلم و کاغذ تصویری (با پایایی 75/0 به روش آلفای کرونباخ) استفاده شد. یافته ها نشان داد که نمرات چرخش ذهنی بین گروه های سنی اختلاف معنادار ندارد (0638/p=)؛ این در حالیست که نمرات چرخش ذهنی بین دو گروه سطح مهارت اختلاف معنادار نشان داد (0001/P=). نتایج حاکی از آن است که چرخش ذهنی با سطوح مهارت متفاوت تغییر می کند. بنابراین احتمالاً می توان ویژگی های ذهنی ورزشکاران از جمله چرخش ذهنی را با استفاده از تمرینات مهارتی تغییر داد.

هدف این پژوهش، مقایسه مهارت های بینایی در داوران کم اشتباه و پراشتباه فوتبال بود. این پژوهش ازنوع علی- مقایسه ای و به لحاظ هدف، کاربردی بود. شرکت کنندگان ۳۰ داور مرد استان فارس بودند که به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و براساس میانگین نمرات نظارت، به دو گروه داوران کم اشتباه (۱۷ داور) و داوران پراشتباه (۱۳ داور) تقسیم شدند.برای ارزیابی مهارت های بینایی داوران از آزمون بینایی ویلسون و فالکل (۲۰۰4) استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس یک طرفه نشان داد که اختلاف معناداری میان دو گروه در مهارت های بینایی وجود دارد و داوران کم اشتباه در تمامی خرده آزمون های بینایی- ادراکی و بینایی- حرکتی عملکرد بهتری نشان دادند(P ≤ 0.05). به نظر می رسد که توجه بیشتر به عملکرد بینایی داوران فوتبال نقطه عطفی در ارتقای سطح داوری فوتبال باشد.

هدف از این پژوهش مقایسه مهارت های تصویرسازی دیداری و حسی-حرکتی در داوران کم اشتباه و پراشتباه فوتبال بود. این پژوهش از نوع علی مقایسه ای و به لحاظ هدف کاربردی بود. شرکت کنندگان شامل ۳۰ داور مرد استان فارس بودند که به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و بر اساس میانگین نمرات نظارت، به ۲ گروه داوران کم اشتباه (۱۷ داور) و داوران پراشتباه (۱۳ داور) گروه بندی شدند. پرسش نامه تصویرسازی دیداری مارکس (۱۹۷۳) و پرسش نامه تصویرسازی حرکتی ایساکس و همکاران (۱۹۸۶) در ارزیابی مهارت تصویرسازی آن داوران به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که داوران کم اشتباه نسبت به داوران پراشتباه توانایی تصویرسازی دیداری و حسی-حرکتی بهتری دارند و این کمک می کند تا میزان اشتباه کم تری در عملکردشان داشته باشند. بر اساس نتایج به داوران توصیه می شود برای بهبود عملکردشان از مهارت های تصویرسازی ذهنی استفاده نمایند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر و ماندگاری تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل ایستا و پویای کودکان دارای تأخیر در رشد تعادل بود. بدین منظور 30 دانش آموز پسر پایه اول دبستان (با میانگین سنی 5/8 سال) از میان 162 نفر اولیه با خرده آزمون های تعادلی تبحر حرکتی بروینینکس- اوسرتسکی (BOT-2) غربال شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (15 نفر) و تجربی (15 نفر) گمارده شدند. گروه کنترل برنامه عادی تمرینات کلاس ورزش را داشتند. قبل از اجرای برنامه تمرینی ثبات مرکزی، تعادل ایستای آزمودنی ها با تست رومبرگ و تعادل پویا با تست وای مورد سنجش قرار گرفت. گروه تجربی تمرین ثبات مرکزی را برای هشت هفته انجام دادند و تعادل ایستا و پویای آنان اندازه گیری شد. سپس جهت پی گیری ماندگاری کوتاه مدت اثر تمرین، آنان تمرین را برای چهار هفته متوقف کردند و متغیرهای مورد نظر دوباره اندازه گیری شد. داده ها با روش تحلیل کوواریانس یک طرفه مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاکی از تأثیر معنادار تمرین ثبات مرکزی بر عملکرد تعادل در گروه آزمایشی بود. با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گیری نمود که برنامه تمرینی ثبات مرکزی دارای اثرات کوتاه مدتی بر عملکرد حرکتی کودکان می باشد. یکی از پیشنهادات این پژوهش این است که این گونه برنامه های تمرینی جهت افزایش قابلیت حرکتی کودکان به ویژه تعادل استفاده شود.

توجه به عملکرد حرکتی و شناختی در دوران سالمندی و بررسی عوامل مؤثر بر پیشگیری از اُفت کارکردهای بدن همواره مورد توجه پژوهشگران بوده است. این مطالعه نیز در پاسخ به سؤال پیش­بینی عملکرد حرکتی و شناختی در سالمندان فعال و غیرفعال بر اساس حالات خُلقی آنان طراحی شد. بدین منظور 70 سالمند شهر شیراز در دامنه سنی 60 تا 83 سال در این مطالعه شرکت کرده و پرسش­نامه­های فعالیت بدنی ییل و حالات خُلقی (برومز) تری و لین را تکمیل نمودند. برای سنجش عملکرد شناختی از تکلیف شمارش معکوس، و برای سنجش عملکرد حرکتی از تکلیف راه­رفتن و دست­زدن استفاده شد. روش­های آماری مورد استفاده، تحلیل واریانس چندمتغیره، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره، حالات خُلقی مثبت و عملکرد حرکتی و شناختی بهتری را در سالمندان فعال نسبت به غیرفعال نشان داد. نتایج رگرسیون خطی در افراد فعال نشان داد که با افزایش خستگی و تنش، زمان عملکرد حرکتی و شناختی به­ترتیب افزایش و کاهش می­یابد. نتایج مطالعه حاضر، تأییدی بر مطالعات پیشین در ارتباط با نقش فعالیت بدنی بر بهبود عملکرد حرکتی، شناختی و حالات خُلقی در سالمندان می­باشد.