حمید رضائیان

در پژوهش حاضر اثربخشی دو روش شناختی – رفتاری و القای خلق بر خلق مادران کودکان کم توان ذهنی بررسی شد. بدین منظور 36 نفراز مادران کودکان کم توان ذهنی مدرسه شهید صیاد شیرازی منطقه 4 آموزش و پرورش به صورت نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند و در 3 گروه (2گروه آزمایش و 1گروه کنترل)، به صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایشی 1 با روش شناختی رفتاری و گروه آزمایشی 2 با روش های القای خلق تحت مداخله قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه افسردگی (بک،1960) استفاده شد. گروه اول، 8 جلسه آموزش روش های شناختی رفتاری و گروه آزمایشی دوم 5 جلسه آموزش روش های القای خلق را گذراندند. نتایج تحلیل واریانس کاهش بیش تر افسردگی در گروه های آزمایشی را نسبت به گروه کنترل نشان داد. نتایج آزمون بونفرونی نیز نشان داد که روش های شناختی رفتاری نسبت به روش های القای خلق کارآمدتر است.

پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر آموزش سبک های فرزندپروری (مهارت های والدینی) بر تغییر نگرش مادران باردار نوبت اول به مقوله فرزندپروری انجام گرفت. پژوهش از نوع کاربردی بوده و از روش آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش، شامل مادران باردار نوبت اولی است که در سال 1392 تحت نظر بیمارستان فوق تخصصی زنان و زایمان میرزاکوچک خان قرار داشتند. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و تکمیل پرسشنامه فرزندپروری بامریند توسط 160 نفر از مادران باردار نوبت اول،60 نفر از مادرانی که در قلمرو سبک های سهل انگارانه یا مستبدانه قرارگرفته بودند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (30 نفر گروه آزمایش، 30 نفر گروه کنترل) جایگزین شدند. آزمودنی ها در گروه آزمایش، با استفاده از بسته آموزشی محقق ساخته به مدت 10 جلسه 120 دقیقه ای و یک بار در هفته تحت تأثیر آموزش سبک های فرزندپروری (مهارت های والدینی) قرار گرفتند. در انتهای جلسات آموزشی هر دو گروه مجدداً پرسشنامه فرزندپروری بامریند را تکمیل کردند. سپس داده ها با استفاده تحلیل کوواریانس (ANCOVA) و تحلیل کوواریانس چندگانه (MANCOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که: آموزش شیوه های فرزندپروری منجر به کاهش (P

هدف این پژوهش بررسی تأثیر آموزش گروهی کنترل خشم به شیوه رفتاری - شناختی بر تغییر پرخاشگری و کفایت اجتماعی نوجوانان پسر بد سرپرست ساکن خوابگاه های بهزیستی شهرستان تبریز بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری 22 نفر از نوجوانان پسر بد سرپرست ساکن در خوابگاه های بهزیستی شهرستان تبریز بودند که همگی به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. یک هفته قبل از اجرای آموزش گروهی از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. سپس گروه آزمایش، 8 جلسه آموزش دیدند. پس از پایان جلسات از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و داده ها با استفاده از آزمون کوواریانس ﺗﺠﺰیﻪ و ﺗﺤﻠیﻞ شدند. یافته ها حاکی از فقدان تأثیر آموزش گروهی مدیریت خشم بر تغییر پرخاشگری و مهارت اجتماعی نوجوانان بود. نتیجه اینکه آموزش گروهی به مدت 8 الی 10 جلسه، به عبارتی آموزش کوتاه مدت، صرفاً نمی تواند تأثیر چندانی در تغیر مشکلات رفتاری از جمله پرخاشگری داشته باشد. بنابراین، اقدامات آموزشی و درمانی برای اصلاح مشکلات رفتاری بالاخص گروه خاص چون کودکان، نوجوانان و جوانان بد سرپرست بایستی همه جانبه، عمیق و بلند مدت باشد.