الهام محمودی فر

هدف این تحقیق بررسی تمایلات حرکتی کودکان در مراکز خصوصی پیش دبستانی شهر رشت بود. از بین 93 مرکز پیش دبستانی ، 65 مرکز به صورت تصادفی انتخاب و از 3 پرسشنامه محقق ساخته ویژه مدیران ، مربیان و کودکان با ضرایب روایی به ترتیب 86/0، 81/0 و 78/0 استفاده شد. سؤالات پرسشنامه گزینه ای بود و 67 مدیر، 64 مربی و 162 کودک (به شکل مصاحبه ) به آن پاسخ دادند. توصیف یافته های تحقیق نشان می دهد که سرانه فضای بسته (78 درصد متر مربع ) و فضای باز (15/2 متر مربع ) از استاندارد فضای بسته (26/3 متر مربع ) و فضای باز (78/4 متر مربع ) برای هر کودک کمتر است . علاوه بر این ، نسبت مربی به کودک (1 به 24 ) از نسبت استاندارد (1 به 18) کمتر است . 82 درصد وسایل بازی برای بازی های غیرحرکتی و نشستنی و 18 درصد وسایل نیز برای بازی های حرکتی مناسب بود و کل وسایل بازی نیز تنوع کمتری (29 نوع ) را در برمی گرفت . 62 درصد کودکان به بازی های غیرفعال و 75 درصد آنها به بازی های گروهی تمایل داشتند. 60 درصد کودکان تصور مثبتی از حرکت و بازی داشتند و 89 درصد نیز مراکز پیش دبستانی را نسبت به خانه برای بازی ترجیح می دادند. تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق با آزمون خی دو در سطح 05/0 P< نشان داد که بر خلاف دیدگاه مدیران و مربیان مراکز پیش دبستانی، میزان تمایل کودکان به بازی غیرفعال (48 درصد) بیشتر از میزان شناخت مدیران (2 درصد) و مربیان (39 درصد) است. علاوه بر این، 90 درصد کودکان به بازی های گروهی تمایل داشتند؛ در صورتی که از نظر مدیران و مربیان، 98 درصد کودکان متمایل به بای های گروهی بودند.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تحریک مستقیم جمجمه ای ( tDCS ) بر قشر حرکتی اولیه و تمرینات منتخب حرکتی بر مهارت های حرکتی درشت (هدف گیری و گرفتن) در کودکان با اختلال طیف اتیسم بود. روش پژوهش، شبه آزمایشی بود و از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه شم استفاده شد. تعداد 18 کودک شش تا 14 سال با اختلال طیف اتیسم با روش نمونه گیری دردسترس و با توجه به معیارهای ورود به پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و شم قرار گرفتند. آزمودنی ها به مدت 10 جلسه (سه جلسه در هفته)، تحت tDCS آندی به مدت 20 دقیقه بر قشر حرکتی اولیه ( M₁ ) قرار گرفتند. نُه آزمودنی تمرینات حرکتی را بعد از تحریک مغزی با هدف بهبود مهارت های حرکتی درشت انجام دادند. نُه آزمودنی دیگر در جلسات تمرینات حرکتی به طور مشابهی شرکت کردند؛ با این تفاوت که تحریک مغزی ساختگی اعمال می شد (گروه شم). آزمون هدف گیری و گرفتن از مجموعه آزمون های ارزیابی حرکت برای کودکان ( MABC2 ) قبل از مداخله و پس از 10 جلسه (بعد از مداخله) ارزیابی شدند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس مختلط دوعاملی آزمون تی همبسته استفاده شد. یافته ها نشان داد که تحریک مستقیم جمجمه ای روی قشر حرکتی اولیه به همراه تمرینات حرکتی تأثیر معناداری بر بهبود مهارت های حرکتی درشت در کودکان ب ا اختلال طیف اتیسم دارد ( P ≤ 0.05 )؛ درحالی که تمرینات حرکتی بدون تحریک مستقیم جمجمه ای منجر به بهبود مهارت های حرکتی درشت در کودکان ب ا اختلال طیف اتیسم نمی شوند. یافته ه ا بیانگر این موضوع است که تحریک مستقیم جمجمه ای می تواند مکمل سودمندی برای تمرینات حرکتی با هدف بهبود مهارت های حرکتی در کودکان با اختلال اتیسم باشد.