راه تربیت/وظیفه ی جوانان
آرشیو
چکیده
متن
جوانانی که در کودکی با تربیت صحیح پروش یافته اند، در دوران جوانی یک وظیفه ی سنگین دارند و آن، این که مراقبت نمایند تا شهوت و غضب و دیگر تمایلات طبیعی در مزاجشان طغیان نکند و آنان را به راه ناپاکی و گناه سوق ندهد.
جوانانی که در کودکی با روش های بد تربیت شده اند و از جهت اخلاقى، تمایلات ناپسندی دارند، دو وظیفه ی بزرگ بر عهده شان است: یکی آن که عنان شهوت و تمایلات طبیعی خود را در دست بگیرند و از سرکشی و طغیانشان جلوگیری نمایند، و دیگر آن که مجاهده کنند تا صفات ذمیمه ی دوران طفولیّت را در مزاج خود بی اثر نمایند و عادات ناپسند را به تدریج ترک گویند و در عوض خویشتن را به صفات حمیده و خلقیّات پسندیده متخلّق سازند.
در هر حال جوانان هر دو گروه باید اقتضای طبع جوانی را بشناسند و خویشتن را از هر جهت تحت مراقبت قرار دهند. باید بدانند دوران جوانى، دوران شهوت و غضب است، دوران غرور و خودپرستی است، دوران غفلت و بی خبری است و همواره در راه زندگی خطراتی در پیش دارند که سعادتشان را تهدید می کند.
حضرت علی(ع) فرمود:
«سُکْرُ الْغَفْلَةِ وَالْغُرورِ أبَعْدُ إفاقَةً مِنْ سُکْرِ الْخُمُورِ؛ کسانی که مست غفلت و غرور هستند خیلی دیرتر از مست شدگان از شراب، به هوش می آیند».
نوجوانانی که در کودکی خوب تربیت شده اند و پدر و مادر، آنان را به درستی پرورش داده اند نیز مغرور نباشند و گمان نکنند که نتایج تربیت های صحیح، در هر گونه شرایط و به هر صورت، ثابت و پایدار خواهد ماند. اینان اگر در جوانی اسیر هوا پرستی و تمایلات نفسانی خود شوند، اگر خواهش های طبیعی و شهوات غریزی بر آنان حاکم و فرمان روا گردد، تار و پود تربیت های صحیح کودکی شان به هم می ریزد، و نتیجه ی زحمات چندین ساله ی پدران و مادرانشان بر باد می رود، از صراط مستقیم منحرف خواهند شد و سرانجام در پرتگاه گمراهی و تیره روزی سقوط خواهند کرد.
نوجوانانی که در کودکی بد تربیت شده و در محیط فاسد بار آمده اند، مأیوس و ناامید نباشند و گمان نکنند که نتایج شوم تربیت های بد، همه جا و در هر صورت پابرجا و ثابت است. اینان اگر به استعدادهای معنوی و لیاقت های روحانی خود واقف باشند، اگر در جوانی برای نیل به خوش بختی و سعادت ابدی خویش تصمیم قطعی بگیرند، اگر برای شناختن بیماری های درونی خود و درمان آن ها خویشتن را در اختیار تعالیم عالیه ی اسلام و مربیّان عالم و پاک نهاد قرار دهند، می توانند اساس تربیت های غلط دوران کودکی را به هم بریزند و خویشتن را از قید آموزش های بد و صفات ناپسند آزاد سازند و از عوارض نامطلوب آن ها برکنار بمانند. امام علی(ع) فرمود: «مَنْ عَرَف شَرَفَ مَعْناهُ صانَهُ عَنْ دَنائَةِ شَهْوَتِه وَزورِ مُناهُ؛ کسی که شرافت باطنی و گوهر انسانی خود را بشناسند، این شناسایی او را از پستی های شهوت و آرزوهای باطل مصون خواهد داشت».
جوانانی که در کودکی با روش های بد تربیت شده اند و از جهت اخلاقى، تمایلات ناپسندی دارند، دو وظیفه ی بزرگ بر عهده شان است: یکی آن که عنان شهوت و تمایلات طبیعی خود را در دست بگیرند و از سرکشی و طغیانشان جلوگیری نمایند، و دیگر آن که مجاهده کنند تا صفات ذمیمه ی دوران طفولیّت را در مزاج خود بی اثر نمایند و عادات ناپسند را به تدریج ترک گویند و در عوض خویشتن را به صفات حمیده و خلقیّات پسندیده متخلّق سازند.
در هر حال جوانان هر دو گروه باید اقتضای طبع جوانی را بشناسند و خویشتن را از هر جهت تحت مراقبت قرار دهند. باید بدانند دوران جوانى، دوران شهوت و غضب است، دوران غرور و خودپرستی است، دوران غفلت و بی خبری است و همواره در راه زندگی خطراتی در پیش دارند که سعادتشان را تهدید می کند.
حضرت علی(ع) فرمود:
«سُکْرُ الْغَفْلَةِ وَالْغُرورِ أبَعْدُ إفاقَةً مِنْ سُکْرِ الْخُمُورِ؛ کسانی که مست غفلت و غرور هستند خیلی دیرتر از مست شدگان از شراب، به هوش می آیند».
نوجوانانی که در کودکی خوب تربیت شده اند و پدر و مادر، آنان را به درستی پرورش داده اند نیز مغرور نباشند و گمان نکنند که نتایج تربیت های صحیح، در هر گونه شرایط و به هر صورت، ثابت و پایدار خواهد ماند. اینان اگر در جوانی اسیر هوا پرستی و تمایلات نفسانی خود شوند، اگر خواهش های طبیعی و شهوات غریزی بر آنان حاکم و فرمان روا گردد، تار و پود تربیت های صحیح کودکی شان به هم می ریزد، و نتیجه ی زحمات چندین ساله ی پدران و مادرانشان بر باد می رود، از صراط مستقیم منحرف خواهند شد و سرانجام در پرتگاه گمراهی و تیره روزی سقوط خواهند کرد.
نوجوانانی که در کودکی بد تربیت شده و در محیط فاسد بار آمده اند، مأیوس و ناامید نباشند و گمان نکنند که نتایج شوم تربیت های بد، همه جا و در هر صورت پابرجا و ثابت است. اینان اگر به استعدادهای معنوی و لیاقت های روحانی خود واقف باشند، اگر در جوانی برای نیل به خوش بختی و سعادت ابدی خویش تصمیم قطعی بگیرند، اگر برای شناختن بیماری های درونی خود و درمان آن ها خویشتن را در اختیار تعالیم عالیه ی اسلام و مربیّان عالم و پاک نهاد قرار دهند، می توانند اساس تربیت های غلط دوران کودکی را به هم بریزند و خویشتن را از قید آموزش های بد و صفات ناپسند آزاد سازند و از عوارض نامطلوب آن ها برکنار بمانند. امام علی(ع) فرمود: «مَنْ عَرَف شَرَفَ مَعْناهُ صانَهُ عَنْ دَنائَةِ شَهْوَتِه وَزورِ مُناهُ؛ کسی که شرافت باطنی و گوهر انسانی خود را بشناسند، این شناسایی او را از پستی های شهوت و آرزوهای باطل مصون خواهد داشت».
تبلیغات
