حبل محکم انتظار
حوزه های تخصصی:
دریافت مقاله
آرشیو
چکیده
متن
«السّلام عَلی مَهدی الأمم و جامع الکلم»
حقیقت آن است که اعتقاد به مهدویت در انحصار مذهب و فرقه ی خاصی نبوده و نیست و آنچه را که برخی از ناآگاهان متعصب پنداشته اند و چنین امری را ساخته و پرداخته ی شیعیان دانسته اند؛ امری است باطل و دور از واقعیت و حقیقت. مسأله ی مهدویت و اعتقاد به ظهور منجی کل در خاتمه ی تاریخ، افزون بر آن که در کتاب های کلامی و مباحث اعتقادی به تفصیل به اثبات رسیده، در همه ی فرقه های اسلامی با اختلاف مذهب ها و مشرب ها همگی مژده ی ظهور را که بشارتی است الهی و وعده ای است خدا دادی به همه ی پیروان خود داده اند. اهل سنت در صحاح و مسانید خود روایات فراوانی را در این موضوع ذکر نموده اند. در سنن ابی داوود جلد دوم، صفحه 107، ح 4284 آمده است:
ام سلمه که یکی از همسران پیامبر(ص) است از ایشان شنیده است: «المهدیُّ مِن عِترَتِی مِن وُلد فاطمة» آنچه که از این روایت و نظایر آن استفاده می شود؛ آن است که عنوان مبارک مهدی نیز در امت های گذشته و ادیان پیشین وجود داشته است و پیامبر(ص) در این فراز به آن وجود شریف که در ذهن همگان منقوش بوده، اشاره کرده و فرموده است: «او از عترت من و از اولاد فرزندم زهراست».
بدون تردید می توان گفت که موضوع مهدویت و بشارت به ظهور آن حضرت از پیامبر اکرم(ص) به نحو متواتر در کتب و اسناد عالمان مذاهب اسلامی به ثبت رسیده است که شاید به آن اندازه پیرامون موضوع دیگری اثری نیابیم. در کنار این همه دلایل نقلی واضح و روشن، بررسی تاریخ حیات بشر به ما چنین نویدی می دهد. در این کنکاش می یابیم که انسان از آغاز، تا کنون در آرزوی زندگی توأم با عدالت و حق طلبی و آرامش و معنویت که همان فریاد همیشه زنده ی فطرت است بوده و به آن عشق ورزیده و در راه رسیدن به آن از هیچ کوششی دریغ نورزیده و آن را عالمانه و آگاهانه با علاقه آتشین و وافر در پیچ و خم حیات و در فراز و فرود زمان دنبال کرده است و با هرگونه دروغ و کاستی، تحمیل و تبعیض و دشواری دست به گریبان بوده و در نبردهای خونین در عرصه های جدال حق و باطل درگیر بوده تا مگر به آرزوی خویش رسد. و روشن است که اکنون این نبرد میان حق و باطل استمرار خواهد داشت و این مبارزه در سطوح مختلف ادامه خواهد یافت.
در هر حال این درگیری بی امان حق و باطل حادثه ها می آفریند و تاریخ را می سازد، اما آینده ی نهایی تاریخ، آینده ای روشن و امید بخش و درخشان است و در نهایت، حق پیروز خواهد شد و عدالت همه جا را فرا می گیرد، و باطل در همه ی شکل ها و در تمام جبهه ها ریشه کن می گردد و اساساً فلسفه ظهور همین است.
همگان بدانند که نسبت به آینده باید امیدوار باشند و فردا و فرداها را بسان گذشته و اکنون نپندارند. آینده ای در انتظار است که پیروزی حتمی از آن صلاح و عباد صالح و شکست و نابودی از آن فساد و عباد ناصالح است.
آری همین سنت ها است که حکمت و مشیت خدا را آشکار می سازد و می فهماند که جهان بیهوده آفریده نشده و به خود وانهاده نشده و برای همه روشن می سازد که ستم و بی داد، نه می تواند و نه باید استمرار و دوام داشته باشد. به همه یاد می دهد که: «بالعدل قامت السّماوات والأرض». بنای جهان بر این اساس استوار شده است که همواره چیرگی از آن حق است: «بل نقذف بالحقّ علی الباطل فیدمغه فإذا هو زاهق».
ما امروز نظاره گر صحنه های دل خراشی هستیم و بر فراز جغرافیای جهان پرچم ظلم و تجاوز و تبعیض را در اهتزاز می بینیم. فساد در همه ی جوانب حیات اقتصاد و فرهنگ، اخلاق و سیاست و دیگر شؤون زندگی میدان دار است. اختلاف طبقاتی، استثمار در شکل های جدید و بدیع و تروریسم دولتی به نام مبارزه با تروریسم و تضییع حقوق انسان ها به نام دفاع از حقوق بشر و اشغال کشورهای اسلامی به نام دموکراسی همه و همه گواه آن است که عدالت مرده و فضیلت و انسانیت کم رنگ شده است و باید مصلحی جامع و کامل ظهور یابد و به همه ی این امور پایان دهد و اجتماعی عادل و قرآنی بسازد.
اکنون که عصر غیبت و دوران محرومیت از ظهور است باید با حبل محکم انتظار خود را برای فرج آن حضرت آماده سازیم، باید براساس موازین صحیح و معتبر و مستند اعمال خود را تنظیم نماییم، باید فریب ادعاهای افراد آلوده به دنیا که از هر امری خصوصاً مقدسات برای رسیدن به اهداف خود استفاده می نمایند را نخوریم، باید دین را از آگاهان به دین و شریعت بیاموزیم و به آن عمل نماییم. باید فرهنگ صحیح و عمیق انتظار را در جامعه خود در همه ی طبقات پیاده نماییم و بالاخره باید یک جامعه در حد امکان مهدوی داشته باشیم. باید از اختلافات و منازعات احتراز نماییم و انقلاب اسلامی خود را با التزام واقعی به مکتب همراه با وحدت و هم دلی به پیش ببریم و إن شاءالله به صاحب اصلی دین؛ ولی الله الاعظم امام زمان تحویل دهیم.([1])
مصلح کل
بشر، با این که سیر تکاملی اش در علوم و فنون، بی وقفه، رو به تزاید است و با این که در قلمرو علمی، به زمین اکتفا نمی کند و به کرات دیگر دست اندازی نموده و منظومه ی شمسی را تا حدی، تسخیر خود ساخته و در این راه، موفقیت های شگرفی کسب نموده، اما مع الأسف در رسیدن به مقام شامخ انسانی، به موازات ترقیات مذکور، گرایش به انحطاط و پستی پیدا نموده، هرچه قدرت بشری، در پرتو اکتشافات علمی، افزون گشته، ظلم و تعدی و دوری از منطق عقل، بیشتر شده است.
امروز ملّت های عالم می بینند که ظلم و استکبار، داعیه ی قدرت منحصره ی جهانی را دارد و به بهانه ی مبارزه با تروریزم، کثیف ترین جنایات را انجام و بی منطق ترین تهدیدات را صریحاً و به طور آشکار، اعلام می نماید. این جاست که نیاز به یک مصلح جهانی الهی که مأموریت ویژه ی او، ایجاد حکومت جهانی اسلامی است، احساس می شود.
سازمان های تدافع حقوق بشر، از مقابله با زورگویان، عاجز، و در حقیقت، مأمور خود آن ها هستند. آیا می شود در چنین شرایطی، بشر برای همیشه، بسوزد و بسازد؟ آیا خداوند منّان، راهی را برای نجات او قرار نداده است؟ یا نعوذ بالله قادر بر آن نیست؟ کلاّ و حاشا! این امر، با هدف از خلقت ناسازگار است. و وعده های قرآن کریم که دین اسلام بر همه ی ادیان غلبه پیدا خواهد نمود، دال بر خلاف آن است.
حکمت بالغه ی الهی، اقتضا می کند؛ شخصی که به عظمت همه ی انسان ها و عالم وجود است، عهده دار حکومت مطلقه شود تا در پرتو وجود نورانی او، نه تنها ظلم و ستم برچیده شود، بلکه احکام نورانی اسلام، به دست او، به نحو کامل، جامه ی عمل بپوشد.
به حمدالله، ما دارای منابع بسیار غنی و محکمی در این زمینه هستیم که جای هیچ تردیدی باقی نمی گذارد. ما ادلّه و مستندات بسیار محکم و فراوانی در تمام زمینه های وجودی آن حضرت، از تولّد تا حکومت و بعد از حکومت داریم که قلوب پاک و نیّت های خالص می توانند به آن دسترسی یابند.
امروز، وظیفه ی همه ی ما، آن است که اذعان نماییم تمامی نعمت های ظاهری و باطنی الهی، به واسطه ی آن وجود مقدّس است: «ولولا الحجّة لساخت الأرض بأهله»([2]).([3])
--------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت:
[1]. 13 شعبان المعظم 1427.
[2]. 16 شعبان المعظم 1423.
[3]. روزنامه جمهوری اسلامی، 31/3/1386.
حقیقت آن است که اعتقاد به مهدویت در انحصار مذهب و فرقه ی خاصی نبوده و نیست و آنچه را که برخی از ناآگاهان متعصب پنداشته اند و چنین امری را ساخته و پرداخته ی شیعیان دانسته اند؛ امری است باطل و دور از واقعیت و حقیقت. مسأله ی مهدویت و اعتقاد به ظهور منجی کل در خاتمه ی تاریخ، افزون بر آن که در کتاب های کلامی و مباحث اعتقادی به تفصیل به اثبات رسیده، در همه ی فرقه های اسلامی با اختلاف مذهب ها و مشرب ها همگی مژده ی ظهور را که بشارتی است الهی و وعده ای است خدا دادی به همه ی پیروان خود داده اند. اهل سنت در صحاح و مسانید خود روایات فراوانی را در این موضوع ذکر نموده اند. در سنن ابی داوود جلد دوم، صفحه 107، ح 4284 آمده است:
ام سلمه که یکی از همسران پیامبر(ص) است از ایشان شنیده است: «المهدیُّ مِن عِترَتِی مِن وُلد فاطمة» آنچه که از این روایت و نظایر آن استفاده می شود؛ آن است که عنوان مبارک مهدی نیز در امت های گذشته و ادیان پیشین وجود داشته است و پیامبر(ص) در این فراز به آن وجود شریف که در ذهن همگان منقوش بوده، اشاره کرده و فرموده است: «او از عترت من و از اولاد فرزندم زهراست».
بدون تردید می توان گفت که موضوع مهدویت و بشارت به ظهور آن حضرت از پیامبر اکرم(ص) به نحو متواتر در کتب و اسناد عالمان مذاهب اسلامی به ثبت رسیده است که شاید به آن اندازه پیرامون موضوع دیگری اثری نیابیم. در کنار این همه دلایل نقلی واضح و روشن، بررسی تاریخ حیات بشر به ما چنین نویدی می دهد. در این کنکاش می یابیم که انسان از آغاز، تا کنون در آرزوی زندگی توأم با عدالت و حق طلبی و آرامش و معنویت که همان فریاد همیشه زنده ی فطرت است بوده و به آن عشق ورزیده و در راه رسیدن به آن از هیچ کوششی دریغ نورزیده و آن را عالمانه و آگاهانه با علاقه آتشین و وافر در پیچ و خم حیات و در فراز و فرود زمان دنبال کرده است و با هرگونه دروغ و کاستی، تحمیل و تبعیض و دشواری دست به گریبان بوده و در نبردهای خونین در عرصه های جدال حق و باطل درگیر بوده تا مگر به آرزوی خویش رسد. و روشن است که اکنون این نبرد میان حق و باطل استمرار خواهد داشت و این مبارزه در سطوح مختلف ادامه خواهد یافت.
در هر حال این درگیری بی امان حق و باطل حادثه ها می آفریند و تاریخ را می سازد، اما آینده ی نهایی تاریخ، آینده ای روشن و امید بخش و درخشان است و در نهایت، حق پیروز خواهد شد و عدالت همه جا را فرا می گیرد، و باطل در همه ی شکل ها و در تمام جبهه ها ریشه کن می گردد و اساساً فلسفه ظهور همین است.
همگان بدانند که نسبت به آینده باید امیدوار باشند و فردا و فرداها را بسان گذشته و اکنون نپندارند. آینده ای در انتظار است که پیروزی حتمی از آن صلاح و عباد صالح و شکست و نابودی از آن فساد و عباد ناصالح است.
آری همین سنت ها است که حکمت و مشیت خدا را آشکار می سازد و می فهماند که جهان بیهوده آفریده نشده و به خود وانهاده نشده و برای همه روشن می سازد که ستم و بی داد، نه می تواند و نه باید استمرار و دوام داشته باشد. به همه یاد می دهد که: «بالعدل قامت السّماوات والأرض». بنای جهان بر این اساس استوار شده است که همواره چیرگی از آن حق است: «بل نقذف بالحقّ علی الباطل فیدمغه فإذا هو زاهق».
ما امروز نظاره گر صحنه های دل خراشی هستیم و بر فراز جغرافیای جهان پرچم ظلم و تجاوز و تبعیض را در اهتزاز می بینیم. فساد در همه ی جوانب حیات اقتصاد و فرهنگ، اخلاق و سیاست و دیگر شؤون زندگی میدان دار است. اختلاف طبقاتی، استثمار در شکل های جدید و بدیع و تروریسم دولتی به نام مبارزه با تروریسم و تضییع حقوق انسان ها به نام دفاع از حقوق بشر و اشغال کشورهای اسلامی به نام دموکراسی همه و همه گواه آن است که عدالت مرده و فضیلت و انسانیت کم رنگ شده است و باید مصلحی جامع و کامل ظهور یابد و به همه ی این امور پایان دهد و اجتماعی عادل و قرآنی بسازد.
اکنون که عصر غیبت و دوران محرومیت از ظهور است باید با حبل محکم انتظار خود را برای فرج آن حضرت آماده سازیم، باید براساس موازین صحیح و معتبر و مستند اعمال خود را تنظیم نماییم، باید فریب ادعاهای افراد آلوده به دنیا که از هر امری خصوصاً مقدسات برای رسیدن به اهداف خود استفاده می نمایند را نخوریم، باید دین را از آگاهان به دین و شریعت بیاموزیم و به آن عمل نماییم. باید فرهنگ صحیح و عمیق انتظار را در جامعه خود در همه ی طبقات پیاده نماییم و بالاخره باید یک جامعه در حد امکان مهدوی داشته باشیم. باید از اختلافات و منازعات احتراز نماییم و انقلاب اسلامی خود را با التزام واقعی به مکتب همراه با وحدت و هم دلی به پیش ببریم و إن شاءالله به صاحب اصلی دین؛ ولی الله الاعظم امام زمان تحویل دهیم.([1])
مصلح کل
بشر، با این که سیر تکاملی اش در علوم و فنون، بی وقفه، رو به تزاید است و با این که در قلمرو علمی، به زمین اکتفا نمی کند و به کرات دیگر دست اندازی نموده و منظومه ی شمسی را تا حدی، تسخیر خود ساخته و در این راه، موفقیت های شگرفی کسب نموده، اما مع الأسف در رسیدن به مقام شامخ انسانی، به موازات ترقیات مذکور، گرایش به انحطاط و پستی پیدا نموده، هرچه قدرت بشری، در پرتو اکتشافات علمی، افزون گشته، ظلم و تعدی و دوری از منطق عقل، بیشتر شده است.
امروز ملّت های عالم می بینند که ظلم و استکبار، داعیه ی قدرت منحصره ی جهانی را دارد و به بهانه ی مبارزه با تروریزم، کثیف ترین جنایات را انجام و بی منطق ترین تهدیدات را صریحاً و به طور آشکار، اعلام می نماید. این جاست که نیاز به یک مصلح جهانی الهی که مأموریت ویژه ی او، ایجاد حکومت جهانی اسلامی است، احساس می شود.
سازمان های تدافع حقوق بشر، از مقابله با زورگویان، عاجز، و در حقیقت، مأمور خود آن ها هستند. آیا می شود در چنین شرایطی، بشر برای همیشه، بسوزد و بسازد؟ آیا خداوند منّان، راهی را برای نجات او قرار نداده است؟ یا نعوذ بالله قادر بر آن نیست؟ کلاّ و حاشا! این امر، با هدف از خلقت ناسازگار است. و وعده های قرآن کریم که دین اسلام بر همه ی ادیان غلبه پیدا خواهد نمود، دال بر خلاف آن است.
حکمت بالغه ی الهی، اقتضا می کند؛ شخصی که به عظمت همه ی انسان ها و عالم وجود است، عهده دار حکومت مطلقه شود تا در پرتو وجود نورانی او، نه تنها ظلم و ستم برچیده شود، بلکه احکام نورانی اسلام، به دست او، به نحو کامل، جامه ی عمل بپوشد.
به حمدالله، ما دارای منابع بسیار غنی و محکمی در این زمینه هستیم که جای هیچ تردیدی باقی نمی گذارد. ما ادلّه و مستندات بسیار محکم و فراوانی در تمام زمینه های وجودی آن حضرت، از تولّد تا حکومت و بعد از حکومت داریم که قلوب پاک و نیّت های خالص می توانند به آن دسترسی یابند.
امروز، وظیفه ی همه ی ما، آن است که اذعان نماییم تمامی نعمت های ظاهری و باطنی الهی، به واسطه ی آن وجود مقدّس است: «ولولا الحجّة لساخت الأرض بأهله»([2]).([3])
--------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت:
[1]. 13 شعبان المعظم 1427.
[2]. 16 شعبان المعظم 1423.
[3]. روزنامه جمهوری اسلامی، 31/3/1386.
تبلیغات
