از دیگر فایده های نماز

دیل کارنگی دانشمند معروف آمریکایی در کتاب آیین زندگی نماز و دعا را وسیله غلبه بر تشویش و نگرانی معرفی می­کند:
امروز جدیدترین علم پزشکی یعنی روان پزشکی همان روش­هایی را آموزش می­دهد که پیامبران تعلیم می­دادند؛ چرا؟ "به علت­ این­که پزشکان روحی دریافته­اند که دعا و نماز و داشتن ایمان محکم به دین، نگرانی، تشویش، هیجان و ترس را که موجب اغلب بیماری­های ناشی از این عوامل می­شوند، برطرف می­سازد".
امروز حتی روان­شناسان نیز مبلغان متجدد دین شده­اند و گرویدن به دین را توصیه می­نمایند.
یکی از فایده­های ظاهری نماز و سجده­های مستحبی و طولانی در نماز شب پیش­گیری از بروز بیماری آرتروز است، زیرا حرکات فیزیکی ویژه­ای را موجب می­شود. در نماز نافله شب چون فرد در دل شب از خواب بیدار می­شود و سدّ استراحت طولانی را در بستر نرم و راحت می­شکند و حرکات فیزیکی نماز را انجام می­دهد، از ابتلا به آرتروز گردن و کمر پیش­گیری می­شود.
در سجده­های مستحبی طولانی به دلیل این­که دست­ها از آرنج تا کف دست روی زمین قرار می­گیرد و شکم به سمت پایین کشیده می­شود و پیشانی و گونه­ها در چند جهت روی مهر یا زمین قرار می­گیرد، شرایطی ایجاد می­شود تا از بروز آرتروز مهره­های گردن و کمر جلوگیری گردد.
از سوی دیگر هنگامی که مدتی پیشانی روی مهر قرار می­گیرد، بدن حالتی پیدا می­کند که بارور سپتورهای Baroreceptor جدار آئورت و جدار عروق کاروتید گردن در اثر برخورد ستون خون تحریک شده و از طریق ایجاد سیگنال­های عصبی مانع افزایش فشار خون در فرد نمازگزار می­­شود. همچنین در سجده­های مستحبی طولانی، اگر در قوس شریان آئورت، کلسیم به تازگی رسوب کرده باشد، جدا می­شود و مانع آهکی شدن یا کلسیفیه شدن Calcifie جدار قوس آئورت می­گردد.
در نمازهای اسلامی عضلات و مفاصل به کار گرفته می­شود. بنابراین از این نظر در گروه ورزش­های ملایم قرار می­گیرد.
از نظر مذهبی در تمام کتاب­های دعا و نیایش اشاره شده که باید هنگام دعا کف دست­ها رو به سوی آسمان باشد، هرچند علت علمی آن را ذکر نکرده­اند. استادان مانیوتیزم علاوه بر اعتقاد شخصی، خود این گونه آموزش می­دهند که همیشه سیاله عصبی از نوک انگشتان و کف دست­ها خارج می­شود.
وقتی کف دست­ها به طرف آسمان قرار می­گیرد مقداری از مانتیزورهای موجود در هوا و فضا از کف دست­ها جذب بدن می­شود و به عکس چنانچه کف دست به طرف زمین باشد مقداری از مغناطیس شخص از بدن خارج شده و جذب زمین می­گردد.
دکتر سید حبیب­الله جعفری ارولوژیست می­گوید:
اینجانب معتقدم که همیشه قبل از صرف غذا باید فریضه نماز را به جای آورد، زیرا در این موقع تمرکز و توجه انسان بیشتر است و نمازگزار باید حضور قلب داشته باشد، یعنی فکرش متمرکز به خدا باشد و به هیچ کس و هیچ چیز فکر نکند. تمام اندام­ها معمولاً یک تا سه ساعت پس از صرف غذا به خاطر افزایش فعالیت دستگاه گوارش حالت سنگینی و رکود دارند و در نتیجه تمرکز مغزی و فکری کمتر است. به خصوص اگر نماز اول وقت و در ساعت معین انجام شود؛ اثر بخشی آن به مراتب زیادتر می­گردد و تمرکز که در زندگی انسان نقش بسیار مهمی دارد را تقویت می­نماید و اثرات درخشان آن دیر یا زود پدیدار می­گردد.
اگر آدمی به دستگاه یزدانی راه یابد یعنی خودشناس، یزدان شناس، یزدان دوست و یکتاپرست واقعی شود، و خود را با نیروی بی­ابتدا و بی­انتهای عالم مرتبط کند، روشن بینی و درک مجهولات برایش میسر می­گردد.
البته بهره­برداری از دستگاه آفرینش احتیاج به آمادگی فردی مانند عشق، علاقه، پشتکار، ایمان، تسلیم، تمرکز، تمرین و انجام سایر امور و اعمال لازمه دارد که در این جا لزومی به شرح و بسط آن نیست.
باید گفت: خدای متعال به نماز و روزه ما نیازی ندارد، بلکه ما به نماز و روزه و ... نیازمندیم. جسم تندرست و نیرومند و روح لطیف و روحانی از اثرات عبادت است.([1])
[1]. روزنامه کیهان، 26/7/1385