چالش های حقوقی جایگاه اقلیت های دینی درادوار پنج گانه مجلس شورای ملی؛ ازانکارتا به رسمیت شناخته شدن (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
جنبش مشروطیت ایران منشأ تغییراتی بود که مهم ترین آن ها تولد مجلس شورای ملی بود. طبق اصل هشتم متمم قانون اساسی تمامی ایرانیان ازجمله اقلیت های دینی رسمی کشور (زرتشتیان، مسیحیان، کلیمیان) دربرابر قانون برابر شمرده می شدند و با تعیین نماینده مجلس امکان بیان خواست ها و دستیابی به حقوق خود را یافتند. پژوهش حاضر بر آن است با روش تاریخی–تحلیلی و تکیه بر مذاکرات مجلس و اسناد موجود به این پرسش اساسی پاسخ بدهد که با استقرار نظام مشروطه و نهاد مجلس، اقلیت های دینی برای دستیابی به حقوق برابر چه روندی را طی و با چه چالش هایی مواجه شدند؟ یافته های پژوهش نشان می دهد دستیابی اقلیت های دینی به این حقوق یکسان نبود و آنان مسیری پرفرازونشیب را طی کردند. ارامنه گرچه تا مطالبه حقوق برابر با مسلمانان در انتخابات و حق رأی زنان مسیحی پیش رفتند، اما در مجلس اقبال عمومی نیافتند. زرتشتیان مجال بهتری داشتند و با عضویت در کمیسیون ها به تثبیت موقعیت شان در مجلس پرداختند. آن ها ضمن تأکید بر برابری درمقابل قانون حق عضویت در انجمن های ایالتی-ولایتی را کسب کردند. نمایندگان زرتشتی گاه خود را نه نماینده اقلیت بلکه نماینده ملت ایران می دانستند. یهودیان مشکلات بیشتری داشتند که عمدتاً به اختلافات درونی شان برمی گشت. با این حال آنان توانستند با پیشنهاداتی ازجمله آزادی کسب وکار و مستثنی کردن زنان کلیمی از اصل محرومیت حق رأی زنان و با طرح تضییقات یهودیان در مجلس مجال اعاده برخی حقوق یهودیان را بیابند. نهایتاً اصل برابری درمقابل قانون درعمل با چالش های عدیده ای مواجه شد و اقلیت ها نه در زمره ملت ایران بلکه به عنوان ملل متنوعه به رسمیت شناخته شدند.The Legal challenges of the status of religious minorities in the five periods of the National Consultative Assembly, From Denial to Recognition
The Iranian constitutional movement catalyzed profound changes, culminating in the establishment of the National Assembly. As per the eighth provision of the constitutional amendment, all Iranians including recognized religious minorities such as Zoroastrians, Christians, and Jews were deemed equal under the law. This enabled them to appoint parliamentary representatives to voice their desires and secure their rights. This study seeks to delve into a central query using a historical-analytical approach and referencing parliamentary proceedings and extant documents: following the advent of the constitutional system and the creation of the parliament, how did religious minorities navigate their path to equal rights, and what obstacles confronted them? Our findings reveal a varied journey for these minorities in securing rights. Armenians notably pushed for parity with Muslims in electoral rights and sought suffrage for Christian women, but these demands found limited traction in the parliament. In contrast, Zoroastrians successfully entrenched their presence in the parliament by joining commissions and committees. Prioritizing legal equality, they secured memberships in provincial associations, and at times, Zoroastrian representatives viewed themselves more as representatives of the entire Iranian nation rather than just their minority group. The Jewish community encountered heightened challenges, predominantly stemming from internal divisions. Nonetheless, they proposed initiatives such as freedom of business, exemption for Jewish women from the general prohibition on female suffrage, and spotlighting Jewish concerns in the Majlis to reclaim some Jewish rights. Ultimately, the principle of equality under the law met with substantial challenges, leading to minorities being recognized not as integral components of the Iranian nation but as distinct communities.
تبلیغات
