چکیده

از دیرباز، پیرامون آیات قرآن کریم که بر امامت خاصه دلالت دارند، شبهات متعددی مطرح شده است. یکی از این شبهات، شبهه ای است که توسط ابن تیمیه حرّانی در مورد شأن نزول آیه ولایت مطرح شده است. ابن تیمیه در کتاب «منهاج السنه» به شدت نزول آیه ولایت در شأن امیرالمؤمنین علیA را انکار می کند و حدیث مربوط به این شأن نزول را ساخته و پرداخته شیعیان می داند. او صراحتاً می گوید: «به اجماع اهل حدیث آگاه، این شأن نزول کذب محض است.» ابن تیمیه برای اثبات ادعای خود به شواهد و قرائن مختلفی تمسک می کند. این پژوهش که با رویکردی توصیفی - تحلیلی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای انجام شده است، به دنبال پاسخ به این پرسش اصلی است که شبهه ابن تیمیه در مورد شأن نزول آیه ولایت و نقدهای وارد بر آن چه می باشد؟ یافته های کلیدی این پژوهش عبارتند از: ادعای اجماع در مورد این شبهه، مبنای درستی ندارد. این شبهه صرفاً ادعایی بدون پشتوانه است و اجماعی که نویسنده به آن استناد می کند، وجود خارجی ندارد. انکار شأن نزول ارائه شده، حتی با دیدگاه های علمای اهل سنت همخوانی ندارد. ریشه این ادعا بیشتر از آنکه در استدلال های عقلی و نقلی باشد، به شخصیت، افکار و اندیشه های شخصی ابن تیمیه باز می گردد. از نظر علمی، چنین آرایی سست و بی مبنا هستند. با این حال، تجربه نشان داده که اینگونه ادعاها می توانند پیامدهای خطرناکی در عمل داشته باشند.

Analyzing and Criticizing Ibn Taymiyyah’s Doubt about the Circumstances of Revelation of the Verse of Wilayat

For a long time, many doubts have been raised about the verses of the Holy Quran that specifically refer to Imamate. One of these doubts is the doubt raised by Ibn Taymiyyah Harrani about the revelation of the verse of Wilayat. Ibn Taymiyyah in his book “Minhaj al-Sunnah” strongly denies the revelation of the verse of Wilayat in the status of Amir al-Mu’minin Ali (AS) and considers the hadith related to this revelation to be made and narrated by Shiites. He says clearly: “According to the consensus of the knowledgeable hadith scholars, these circumstances of revelation are purely false.” Ibn Taymiyyah relies on various evidences to prove his claim. This research, which was carried out with a descriptive-analytical approach and using library sources, seeks to answer the main question: What is Ibn Taymiyyah’s doubt about the state of the revelation of the verse of Wilayat and the criticisms on it? The key findings of this research are: The consensus claim about this doubt has no correct basis. This suspicion is merely an unsupported claim, and the consensus that the author cites does not exist externally. The denial of the circumstances of revelation presented is not consistent with the views of Sunni scholars. The root of this claim goes back to Ibn Taymiyyah’s personality, thoughts and personal beliefs rather than rational and narrative arguments. From a scientific point of view, such opinions are weak and baseless. However, experience has shown that such claims can have dangerous consequences in practice.

تبلیغات