تأثیر تمرین موازی، پلایومتریک و تناوبی شدید هوازی بر عملکرد استقامت هوازی ویژه بازیکنان فوتبال (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مقدمه و هدف: تمرینات مختلفی برای افزایش عملکرد استقامت هوازی در بازیکنان فوتبال پیشنهاد شده است. اما هنوز مشخص نیست که کدام برنامه تمرین مطلوب تر است. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرین پلایومتریک، تناوبی شدید هوازی و موازی بر عملکرد استقامت هوازی ویژه در بازیکنان فوتبال آماتور مرد بود. روش شناسی: 32 بازیکن فوتبال حاضر در لیگ دسته سوم (سن = 7/4 ± 4/25 سال، قد = 1/7 ± 6/177 سانتی متر، توده بدن = 1/11 ± 2/74 کیلوگرم) در این مطالعه شرکت کردند. بازیکنان ابتدا بر اساس منطقه بازی و توان هوازی یکسان سازی شدند سپس به روش تصادفی در یکی از گروه های تمرین پلایومتریک (11 نفر)، تناوبی شدید هوازی (11 نفر) و موازی (10 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین تناوبی شدید هوازی شامل 4 وهله 4 دقیقه ای دویدن با شدت 90 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه با 3 دقیقه استراحت فعال بین وهله ها بود. برنامه تمرین پلایومتریک شامل اجرای 9 حرکت جهشی و پرتابی در 3 نوبت با 10 تکرار بود که با شدت کم تا بیشینه انجام شد. برنامه تمرین موازی شامل اجرای همزمان دو برنامه تمرین پلایومتریک و تناوبی شدید هوازی در یک جلسه بود که ابتدا برنامه تمرین پلایومتریک اجرا شد. برنامه های تمرین به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته اجرا شدند. پیش و پس از تمرین، آزمون استقامتی فوتبال هاف و هلگراد به منظور برآورد استقامت هوازی ویژه اجرا شد. یافته ها: استقامت هوازی ویژه در همه گروه های تمرین به طور معناداری افزایش یافت (پلایومتریک: از 18 ± 1349 به 36 ± 1387، تناوبی شدید هوازی: از 29 ± 1359 به 42 ± 1412 و موازی: از 23 ± 1335 به 33 ± 1436 متر، 05/0 > P ). اما، این افزایش در گروه موازی بالاتر از گروه های دیگر بود (05/0 > P )، هرچند تفاوت معناداری بین گروه های تناوبی شدید هوازی و پلایومتریک مشاهده نشد (653/0 = P ). بحث و نتیجه گیری: تمرین موازی نسبت به تمرین تناوبی شدید هوازی و پلایومتریک صرف در افزایش استقامت هوازی ویژه بازیکنان فوتبال آماتور مرد مؤثرتر است.The effects of concurrent, plyometric and high intensity interval aerobic training on specific aerobic endurance performance in soccer players
Introduction: Various training methods have been suggested to increase aerobic endurance performance in soccer players. But, it's still not clear which training is better. Thus, the purpose of the present study was to investigate the effects of plyometric training (PT), high intensity interval aerobic training (HIIT) and concurrent training (CT) on specific aerobic endurance performance in men amateur soccer players.
Methods: Thirty-two third league soccer players (age = 25.4 ± 4.7 year, height = 177.6 ± 7.1 cm, body mass = 74.2 ± 11.1 kg) took part in this study. First, players were matched by positional role and aerobic power then randomly assigned to the HIIT (n = 11), PT (n = 11) and CT (n = 10). The HIIT consisted of interval training, four times 4 minutes at 90 to 95% of maximal heart rate, with a 3 minutes jogging in between. The PT included of 9 explosive jumping and throwing exercises in 3 sets with 10 repetitions which subjects have done with low to maximal intensity. The CT involved of both the PT and AT in one session that PT performed first. Training programs were carried out for 8 weeks and 3 sessions per week. Before and after training, Hoff-Helgerud football endurance test was performed to estimate specific aerobic endurance performance.
Results: Specific aerobic endurance performance increased significantly after training (PT: from 1349 ± 18 to 1387 ± 36 m, HIIT: from 1359 ± 29 to 1412 ± 42, CT: from 1335 ± 23 to 1436 ± 33, P < 0.05). But, the increase was significantly higher with CT than other groups (P < 0.05); however, no significant difference was found between PT and HIIT groups (P = 0.653).
Conclusions: The CT improves specific aerobic endurance performance in men amateur soccer players to a greater extent than any of the PT and HIIT alone.
تبلیغات
