نقش واسطه گری خودکارآمدی تحصیلی در رابطه با خوش بینی تحصیلی و درگیری تحصیلی
آرشیو
چکیده
پیشینه و اهداف: هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه بین خوش بینی تحصیلی و درگیری تحصیلی با نقش واسطه گری خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان پایه ششم شهر شیراز بود. روش: این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر شیراز (3500 نفر) بود که با توجه به تعداد متغیرها و حداقل تعداد مورد نیاز و بر اساس جدول مورگان 401 نفر (191 پسر و 210 دختر) از دانش آموزان پایه ششم ابتدایی ناحیه یک تا چهار، به روش خوشه ای تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه های خوش بینی تحصیلی (پایایی 93/0)، خودکارآمدی تحصیلی (پایایی 92/0) و درگیری تحصیلی (پایایی96/0) را تکمیل کردند. روایی پرسشنامه ها با استفاده از روش روایی محتوایی و صوری تأیید شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش مدل یابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزارAmos نسخه 24 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که خوش بینی تحصیلی هم به صورت مستقیم (001/0= p ،17/0= β) و هم با واسطه گری خودکارآمدی بر درگیری تحصیلی دانش آموزان تأثیر داشت (004/0= p ،57/0= β). افزایش خوش بینی تحصیلی و خودکارآمدی دانش آموزان، با افزایش در میزان درگیری تحصیلی آنان همراه بود 001/0 >p. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که با افزایش مؤلفه های خوش بینی تحصیلی و خودکارآمدی دانش آموزان، میزان درگیری تحصیلی دانش آموزان را می توان ارتقا داد.Studying The Role of Mediating Academic Self-efficacy in the Relationship between Academic Optimism and Student Conflict
Background and Objectives: The purpose of this research was the relationship between academic optimism and academic involvement with the mediating role of academic self-efficacy in the sixth grade students of Shiraz. Method :This research is applied in terms of purpose and descriptive-correlation method. The statistical population of the research is the 6th grade students of Shiraz city (3500 people), according to the number and the minimum required number and based on the Morgan table, there were 401 people (191 boys and 210 girls) from the 6th grade students of regions one to four. They were selected by random cluster method and completed academic optimism questionnaires (reliability 0.93), academic self-efficacy (reliability 0.92) and academic engagement (reliability 0.96). The validity of the questionnaires was checked using face and face validity methods. Structural equation modeling method was used for data analysis using Amos software version 24. Findings: The results showed that academic optimism had an effect on students' academic engagement both directly (p=0.001, β=0.17) and through the mediation of self-efficacy (b=0.57, p=0.004). The increase in academic optimism and efficiency of students was associated with the increase in their education level (p<0.001). Conclusion: Therefore, it can be concluded that by increasing the components of academic optimism and self-efficacy of students, the level of academic involvement of students can be improved.
تبلیغات
