بررسی تحلیلی لزوم شناسایی سازش نامه با مطالعه تطبیقی در کنوانسیون سنگاپور و حقوق ایران (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
میانجی گری به عنوان یکی از قدیمی ترین طرق حل اختلاف، همیشه به دلیل فقدان حمایت اجرایی از سازش نامه به عنوان نتیجه فرایند میانجی گری، مورد اقبال اشخاص و فعالان تجاری قرار نداشته است. اخیراً سازمان ملل متحد با تصویب کنوانسیون سنگاپور، با رفع نقیصه مذکور، قدم مهمی را جهت توسعه و ترویج سازش یا میانجی گری در دعاوی تجاری بین المللی برداشته است که ایران نیز کنوانسیون مذکور را امضاء کرده است. یکی از مهم ترین مسائلی که در خصوص میانجی گری وجود دارد، لزوم و نحوه شناسایی سازش نامه است. در این مقاله، شناسایی سازش نامه به معنای «جلوگیری از رسیدگی مجدد به دعوا»، «تطبیق با قوانین مقر دادگاه محل اجرا» و «تایید آن در دادگاه محل صدور آن»، وفق مقررات کنوانسیون سنگاپور و حقوق ایران بررسی شده است. در نهایت این مقاله به این نتیجه نائل آمده است که رویکرد کنوانسیون سنگاپور در خصوص لزوم تایید سازش نامه توسط دادگاه محل اجرا از برخی جهات قابل نقد است اما مقررات کنوانسیون مذکور مبنی بر امکان استفاده از سازش نامه جهت جلوگیری از طرح مجدد دعوا و عدم نیاز به تایید آن در محل صدور سازش نامه از لحاظ منطق حقوقی صحیح است. وضعیت کنونی نظام حقوقی ایران در خصوص شناسایی سازش نامه به هیچ عنوان قابل دفاع نیست زیرا علاوه بر دخالت دادگاه های مختلف در فرایند میانجی گری، سازش نامه نمی تواند از رسیدگی مجدد به دعوا جلوگیری کند.The Analytical Study of the Recognition's Requirement for Settlement Agreement with a Comparative Study in the Singapore Convention and Iranian Law
Conciliation, as one of the oldest dispute resolution methods, has not always been favored by individuals and business actors due to the lack of enforceability for the settlement agreement as a result of the mediation process. One of the most important issues regarding the enforcement of dispute resolution documents in all relevant treaties is the principle of recognition and how to recognize the settlement agreement. Therefore, recognition of settlement agreements as one of the most important issues of the Singapore Convention will be examined in a comparative study of Iranian law as follows: "Recognition of settlement agreement as its' prevention effect against new litigation", "Recognition of settlement agreement as comparing its' provisions with law of the enforcing courts" and "Recognition of settlement agreement as its' approval in the seat courts". Finally, the article concludes that the Singapore Convention's approach to the requirement for recognition of settlement agreement as its' approval by enforcing courts can be criticized in some respects, but the provisions of the Convention on the possibility of using the settlement agreement to prevent re-litigation and un-necessity of its' approval in seat courts is logical. The current state of the Iranian legal system regarding the recognition of the settlement agreement is not justifiable because in addition to the involvement of various courts in the process of settlement agreement's enforcement, the agreement cannot prevent re-litigation of the dispute.
تبلیغات
