محبوبیت فزاینده فن آوری های تلفن همراه در سال های اخیر معنای خدمات در صنعت گردشگری را به کلی تغییر داده و اپلیکیشن های گردشگری موبایل یک کانال مستقیم ارتباطی با مشتریان را قبل، در طول سفر و بعد از سفر برای شرکت های فعال در صنعت گردشگری فراهم می کنند. در این راستا، پژوهش حاضر به دنبال ارزیابی قوانین حاکم بر قصد استفاده کاربران ایرانی از اپلیکیشن های گردشگری موبایل با درنظرگرفتن عوامل فردی آنها است. پس از بررسی ادبیات پژوهش و با استفاده از مدل پذیرش فناوری و با الهام از مدل بحرینی زاده و همکاران(1394) مدل مفهومی پژوهش طراحی شده است. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخت استفاده شده و برای استخراج قوانین حاکم بر قصد استفاده کاربران از رویکرد تئوری مجموعه راف به عنوان یکی از روش های دسته بندی، استفاده شده است. براساس یافته های پژوهش شش قانون اصلی که از نظر فاکتورهای اطمینان بخشی LHS و RHS تفاوت قابل توجهی با سایر قوانین داشتند، انتخاب شدند.
