تعامل مسیحیان با حاکمان مسلمان در عصر اموی و اوایل عصر عباسی

چکیده

قلمرو اسلامی در دوران امویان و عباسیان، بسیاری از مناطق مسیحی نشین کلیسای شرق را در بر می گرفت. مردم این سرزمین ها دارای دانشمندان برجسته و کلیساهای سازمان یافته ای بودند، و به تدریج برخی از آنان توانستند به دربار خلفا راه یابند. در این دوران بسیاری از اطبای دربار، مسیحیانی بودند که میراث کهنی از دانش پزشکی داشتند. همچنین برخی از شعرا، مترجمین، منجمین وجاثلیق های مسیحی نیز توانستند ارتباط تنگاتنگی با خلفا و نزدیکان ایشان پیدا کنند، و حتی به عنوان مشاور در کنار حاکمان مسلمان، ایفای نقش کنند. در این میان، برخی از خلفا بودند که تمایل به ارتباط با مسیحیان نداشتندو با وضع احکام سخت گیرانه ای بر ضد آنان، کوشیدند تا مسیحیان را از جامعه مسلمانان متمایز کنند، و محدودیت هاییدر انجام مناسک عبادیو فعالیت های اجتماعی آنان به وجود آورند؛ لیکن با بررسی گزارش های تاریخی این دوره می توان دریافت که حکومت های اموی و عباسی، مسیحیان را مجبور به تغییر کیش و روی آوردن به اسلام نمی کردند.