مبنای تربیتی قرآن کریم بر اصلاح مناسبات رفتاری و اخلاقی مردمان عصر نزول بوده است. «عصبیت» و «تعصب گرایی» از بارزترین خصوصیات رفتاری عرب پیش از اسلام بوده است که با شکل های مختلف در لابلای آیات قرآن کریم منعکس شده است. طرح موضوعاتی مانند جهالت، خشونت، مرده پرستی، قبیله گرایی، تکاثر و تفاخر به اموال و اولاد نشان می دهد که قرآن با حساسیت، تمامی ابعاد بحث را به چالش کشیده و با روش های مختلف به دنبال رفع آنهاست. نکوهش مخاطبین خطاکار، نقل آسیب های رفتاری در اقوام و ادیان گذشته و همچنین تبیین و تشریح موضع گیری مسلمانان در قبال دیگر ادیان، منطق علمی قرآن در تربیت مردمان عصر نزول را تشکیل می دهد. قرآن کریم در مبانی تربیتی خود با ارائه راهکارهایی اندیشمندانه به انسان کمک می کند تا از رذائل عبور کرده، به فضائل منتسب گردد. پذیرش مطلق حاکمیت ربّانی، نفی حاکمیت قوم گرایی، تبعیت از رسول خدا، تکیه بر فضائل فردی، نفی دنیاپرستی و تفاخر جاهلی، ردّ خودخواهی و کبرگرایی، تأکید بر حلم و بردباری از مؤلفه های تربیتی قرآن کریم در خصوص موضوع نهی از تعصبت جاهلی است.
