در گنجینه ادبیات اسلامی، پیامبران به عنوان اسوه هایِ بی نقصِ بشریت، جایگاهی بس والا و قابل ستایش دارند. یکی از این شخصیت های آرمانی که سخن سرایان و نویسندگان در آثارشان به ذکرِ نام و یاد مبارکش تبرّک جسته اند، حضرت عیسی مسیح(ع) می باشد که موت و حیاتش سراسر شگفتی است. کمال الدین اسماعیل اصفهانی شاعر نکته دانِ صاحب قریحه، در میانه سخن، برای بیانِ رویدادهای ذهنی و عینی روزگار خویش، و نیز برای افزایش تأثیرِ حِکَم و مواعظ و مدایح، بر سبیلِ تلمیح و اشاره، به وقایعِ مهم زندگی آن حضرت، از تولد تا عروج، چشم داشته است. زمینه اطلاعاتِ این بزرگوار، قرآن مجید، روایات، اخبار و تفاسیر و قصص قرآنی است. از پختگی ابیات می توان میزان احاطه ی وی را به این مبحث دریافت. آنچه کمال الدین اسماعیل از حضرت عیسی(ع) به تصویر کشیده است، نمونه اعلایی از خصایص وجود نازنین و پاک آن حضرت می باشد. در سطور آینده، شواهد و مستنداتی که در خصوص سیمای حضرت عیسی(ع) از دیوان این شاعر بزرگ گرد آوری شده، تحت عناوینی همچون: وجه تسمیه، تولد شگفت، نطق در گهواره، عروج بر افلاک، معجزات و... طبقه بندی و تشریح گردیده است.
