گذار دموکراتیک از بالا به پایین، یکی از گذارهایی است که توسط حکومت ها در واکنش به الزامات و ضرورت های داخلی و بین المللی روی می دهد. این نوع گذار، با آزادسازی سیاسی یا دموکراسی حداقلی شروع می شود و با فراهم شدن شرایط مطلوب و مسئولیت پذیری در حکومت، مردم و نهادهای مدنی در گذر زمان می تواند به تحکیم دموکراسی بینجامد. با اتخاذ رویکرد جامعه شناختی سیاسی و با روش تبیینی علی- تحلیلی، هدف مهم از انجام این پژوهش، پاسخ به این پرسش اصلی است که: مهم ترین ریشه ها یا عوامل مؤثر بر آغاز آزادسازی و دموکراسی تدریجی در کویت از دهه ی 1990 به این سو چه بوده اند؟ فرضیه ی پژوهش: مهم ترین عوامل مؤثر بر آزادسازی سیاسی یا دموکراسی تدریجی از بالا به پایین در کویت از دهه ی 1990 به این سو عبارت اند از: تهاجم عراق به کویت به مثابه فرصت ساز مهم خارجی، تشدید دموکراسی خواهی از سوی نهادها و فعالان مدنی و جنبش های اجتماعی، اختلافات سیاسی در بلوک قدرت یا هیئت حاکمه و تأثیرات فکری- نگرشی و بسیجی مطبوعات و اینترنت. یافته های تحقیق حاکی از آن هستند که حکومت کویت در تمایز با سایر کشورهای عربی منطقه، در بستر الزامات و ضرورت های یادشده به سمت نوعی واقع بینی و زمان شناسی مصلحت جویانه حرکت کرد و آزادسازی سیاسی تدریجی را آغاز کرده و به صورت کنترل شده ادامه داده است. این گذار عمدتاً جنبه ی تاکتیکی برای حفظ حکومت و بقای سیاسی بوده است، تا ماهوی و در آینده با چالش های مهمی مواجه خواهد بود.
