هدف این مقاله بررسی همگرایی توزیع درآمد در استان های ایران در دوره زمانی 1393- 1375 با استفاده از روش همگرایی ناهار و ایندر و سنجش همگرایی هر یک از استان ها نسبت به متوسط ضریب جینی کشوراست. نتایج نشان داد همگرایی و یا عدم همگرایی ضریب جینی از استانی به استان دیگر متفاوت بوده و در بیش از نصف استان ها همگرایی به سمت متوسط مشاهده نمی شود. از میان استان های همگرا، ضریب جینی استان بوشهر و گلستان به ترتیب دارای بالاترین و پایین ترین سرعت همگرایی به سمت متوسط ضریب جینی هستند. در راستای تحقق همگرایی توزیع درآمد میان استان های کشور، به سیاست گذاران پیشنهاد می شود برای استان های واگرا برنامه های تنظیم قیمت و استفاده کارآمد از سرمایه را در دستور کار قرار دهند.