میراث فرهنگی از مهم ترین منابع پایهٔ گردشگری و زمینه ساز انواع دیگر این صنعت است. از میان این میراث، محوطه های باستانی و تاریخی رایج ترین منبع هستند. پژوهش کنونی به مدد شناسایی عوامل مؤثر بر توسعهٔ این نوع گردشگری و اولویت بندی این عوامل بر اساس روش بهینه سازی چندمعیاره و راه حل توافقی فازی، در پی ارائه راهکارهایی جهت توسعهٔ گردشگری محوطه های باستانی و تاریخی است. این پژوهش با روشی توصیفی ابتدا به بررسی ادبیات تحقیق می پردازد و سپس بر مبنای روشهای دلفی فازی و روش VIKOR فازی، عوامل مؤثر بر توسعه گردشگری این محوطه ها را بررسی و اولویت بندی کرده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که «مشارکت بخش خصوصی و دولتی»، «وضعیت زیرساخت های محوطه های تاریخی»، «آموزش مردم محلی در مورد اهمیت محوطه های تاریخی»، «پژوهش مستمر در زمینه محوطه های تاریخی» و «پایش مداوم آنها»، به ترتیب پنج عامل اصلی مؤثر بر توسعه گردشگری محوطه های تاریخی هستند.
