از دیدگاه زبانشناسی کاربردی یکی از مسایل بنیادی در برابر معلمین زبان، روش شناسان آموزشی زبان و برنامه نویسان درسی زبان آموزی این است که اصولا چه روند و مسیری در آموزش زبان خارجی یا زبان دوم کارآتر است: آموزش زبان برای کاربرد آن یا کاربرد زبان برای آموزش آن؟ بی تردید، برای این که گویشور زبان توانایی باشیم، معلومات و دانش در زمینه ساخت زبان و نظام و شیوه کارکرد آن امری است ضروری؛ ولی این دانش فی النفسه کافی نیست. به همین علت، در سال های اخیر گرایش و چرخشی ویژه از معلم و روش زبان آموزی به سوی خود زبان آموز صورت گرفته است. بدین ترتیب، در تعریف مؤلفه های توانش زبانی و مکانیزم ها و استراتژی های درگیر در فرآیند آموزش زبان تغییرات عمده ای صورت گرفته است. در مقاله حاضر، ماهیت و ویژگی های استراتژی های زبان آموزی یعنی ویژگیهای شناختی، فراشناختی، زبانشناختی و جامعه شناختی زبان مورد توجه قرار گرفته اند؛ و نقش مهم و تعیین کننده استراتژی های فراشناختی در آموزش استراتژی های زبان آموزی مورد تاکید ویژه قرار گرفته است .
