نظریه بحران اسپریگنز

اخلاق کارگزاری و حکمرانی مهم ترین بخش از فلسفه سیاسی منسیوس است که مبتنی بر مبانی معرفت شناختی، هستی شناختی و انسان شناختی اوست. مقاله با بهره گیری از الگوی اسپریگنز و نظریه بحران وی بر راه حل های منسیوس در پاسخ به چیستی و چرایی بحران تمرکز دارد. منسیوس قدرت طلبی و جنگ طلبی حاکمان از یک سو و تعالیم نادرست برخی آموزگاران و فلسفه دانان را منشا و علت بحران می داند. منسیوس به پیوستگی فرد، خانواده و حکومت معتقد است و رابطه ای منطقی میان درستکاری کارگزار/دولت و درستکاری ملت و اقتدار حاکمیت می شناسد. وی پذیرش و مقبولیت مردم را شرط اساسی حاکم شمرده و بر آن است که حکم آسمان در اراده مردم متجلی است. از نظر او فراگیری نیک خواهی همان بسط عدالت است؛ نیک خواهی متضمن تهذیب نفس و عشق به دیگران است؛ جنگ به قصد کشور گشایی امری نامعقول است؛ میان حکومت کنندگان و حکومت شوندگان تمایز طبقاتی نباید وجود داشته باشد و رفاه مردم وظیفه قطعی حکومت است. منسیوس حق طغیان و انقلاب را برای مردم در نظر می گیرد و روند خطی میان کسب فضیلت و کسب ثروت قایل است. او برای اداره کشور توسط حاکم به جز حکمت و فلسفه که برای حاکم قایل است چندین قانون و وظیفه را برای کارگزار/دولت لحاظ می کند. از دیدگاه وی ثبات سیاسی مهم ترین خصیصه دولت کارآمد است و دانش و آگاهی، استخدام کارگزاران شایسته، وجود اهداف دراز مدت برای فعالیت های سیاسی، اولویت بندی در حل مشکلات و اقدام سیاسی معطوف به سود همگانی حکومت خوب را بر می سازد.