کودک درخودمانده

اصطلاح درخودمانده در مورد افرادی به کار می رود که دارای مجموعه ای از اختلالات رشدی وابسته به سیستم اعصاب مرکزی باشند. این کودکان با نقص در تعامل اجتماعی، زبان و ارتباطات شناخته می شوند. هدف از این پژوهش بررسی ارتباط بین رشد حرکتی و رشد اجتماعی کودکان درخودمانده10-6 سال شهر مشهد بود. نمونه آماری تحقیق 41 دانش آموز (31 پسر و 10 دختر) مبتلا به اختلال درخودماندگی با عملکرد بالا بود. محقق نخست با استفاده از پرسشنامه ارتباطات اجتماعی(SCQ)، نمره رشد اجتماعی کودکان را به دست آورد. سپس برای تعیین سطح رشد حرکتی، از مقیاس رشد حرکتی لینکلن– ازرتسکی بهره برد. در بررسی آماری داده ها، در بخش توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش استنباطی از آزمون ضریب همبستگی پیرسون در سطح اطمینان 95 درصد استفاده شد. نتایج نشان داد که بین رشد حرکتی با رشد اجتماعی پسران و دختران درخودمانده ارتباط معنا داری وجود دارد (05/0P<). همچنین در بخش پسران این ارتباط بین مهارت های حرکتی درشت، مهارت های حرکتی ظریف و هماهنگی چشم و دست با رشد اجتماعی معنا دار بود (05/0P<). در بخش دختران ارتباط بین مهارت های حرکتی ظریف و هماهنگی چشم و دست با رشد اجتماعی معنا دار بود (05/0P<)، اما ارتباط معنا داری بین چابکی انگشتان با رشد اجتماعی در هیچ یک از دو گروه پسران و دختران مشاهده نشد (05/0<P). نتایج در زمینه ارتباط بین رشد حرکتی و رشد اجتماعی نشان می دهد که اعمال مهارت های حرکتی ممکن است در بهبود دانش آموزان اوتیسمی مؤثر باشد.

زمینه: تحقیقات نشان داده است که داشتن کودک مبتلا به اختلال درخودماندگی می تواند اثرات نامطلوبی روی وضعیت روانشناختی مادر داشته باشد. اما آیا می توان عملکردهای روانشناختی آنان را با مادران عادی مقایسه کرد؟ هدف : این پژوهش، با هدف مقایسه عملکردهای شناختی (کنش وری های اجرایی، توانایی ذهن آگاهی) و روانشناختی (افسردگی، اضطراب، تنیدگی) بین مادران دارای کودک درخودمانده و مادران دارای کودک عادی انجام گرفته است. روش: مطالعه حاضر از نوع علی - مقایسه ای بود. دو گروه شامل 30 مادر دارای کودک درخودمانده، و 30 مادر دارای کودک عادی انتخاب شدند. ۳۰ مادر دارای کودک درخودمانده از میان مادران کودکان درخودمانده که در پاییز و زمستان 1397 جهت مداخلات توانبخشی برای فرزندشان، به مراکز توانبخشی و مرکز درخودماندگی شهرستان تبریز مراجعه کرده بودند انتخاب شدند. دو گروه، پرسشنامه های نقص کنش وری های اجرایی بارکلی (1997)، پرسشنامه ذهن آگاهی کنتاکی بیر، وارد و مور (2013)، و مقیاس های افسردگی اضطراب و تنیدگی لوی بوند و لوی بوند (1995) را تکمیل کردند. یافته ها: تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد که میزان نارسایی کنش های اجرایی (0/007 p= ) و همچنین افسردگی، اضطراب و تنیدگی (0/001 p= ) در مادران دارای کودک درخودمانده بطور معنی داری بیشتر از مادران دارای کودک عادی بود. میزان ذهن آگاهی در مادران دارای کودک درخودمانده بطور معنی داری کمتر از مادران دارای کودک عادی بود (0/012 = p ). نتیجه گیری: مادران دارای کودک درخودمانده از افسردگی، اضطراب و تنیدگی بیشتر و ذهن آگاهی کمتری نسبت به گروه دیگر برخوردار بودند.

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی روش های رفتاردرمانگری و گفتار درمانگری در بهبود تحول مهارت های ارتباطی کودکان درخودمانده بود. 30 کودک درخودمانده که به صورت نمونه برداری در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند و به مقیاس مهارت های ارتباطی سازمان بهداشت جهانی (1980) پاسخ دادند. پس از گزینش تصادفی دو گروه آزمایش و گروه گواه، مداخله آزمایشی 1 (رفتار درمانگری پاسخ محور) در 12 جلسه که هر جلسه 90 دقیقه به طول انجامید در مورد گروه آزمایش 1 و مداخله آزمایشی 2 (گفتار درمانگری آهنگین) در 48 جلسه که هر جلسه 30 دقیقه به طول انجامید در مورد گروه آزمایش 2 اجرا شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان دادند رفتار درمانگری پاسخ محور و گفتاردرمانگری آهنگین باعث افزایش مهارت های ارتباطی کودکان درخودمانده گروه های آزمایش در مقایسه با گروه گواه شده است. همچنین، مشخص شد بین تأثیر رفتار درمانگری پاسخ محور و گفتار درمانگری آهنگین بر تحول مهارت های ارتباطی تفاوت وجود دارد و رفتار درمانگری پاسخ محور نسبت به گفتار درمانگری آهنگین مؤثرتر است. Abstrac