ورزشکاران انفرادی

هدف از مطالعه حاضر مقایسه ادراک فاصله ورزشکاران سالنی و خارج سالنی در محیط های سرپوشیده و روباز در فواصل دور و نزدیک بود. تعداد40 ورزشکار مرد (سابقه ورزشی حدود 5 سال و دامنه سنی بین20 تا 35 سال)، شامل 10 نفر تکواندوکار (انفرادی و سرپوشیده)،10نفر ورزشکار تنیس خاکی (انفرادی و روباز)، 10 نفر والیبالیست (تیمی و سرپوشیده) و10 نفر فوتبالیست (تیمی و روباز) انتخاب شدند. آزمون استاندارد راه رفتن با چشم بسته جهت سنجش ادراک فاصله، در چهار شرایط متفاوت (محیط های سرپوشیده و روباز، در فاصله 3 و 10 متر) انجام شد. میزان خطا برای رسیدن به هدف (شاخص ادراک فاصله) و زمان حرکت و طول گام (شاخص عملکرد) ثبت گردید. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب با اندازه گیری مکرر (2 نوع ورزش ×2 محیط × 4 شرایط آزمون) نشان داد میزان خطای ورزشکاران ورزش های روباز و سرپوشیده تفاوت معناداری نداشت اما خطای ورزشکاران انفرادی بطور معناداری از تیمی بیشتر بود. زمان حرکت ورزشکاران گروه روباز و گروه تیمی در فاصله 10 متر محیط باز، به ترتیب بیشتر از ورزشکاران گروه سرپوشیده و گروه انفرادی بود. طول گام ورزشکاران ورزش های روباز و سرپوشیده تفاوت معناداری نداشت، اما طول گام ورزشکاران انفرادی بطور معناداری بیشتر از تیمی بود. این یافته ها نشان می دهند که نوعِ تیمی یا انفرادی بودن رشته ورزشی و محیط اجرای ورزش به دلیل ماهیت رشته ورزشی، ترس از برخورد با دیوار و یادگیری پارامترهای فضایی- زمانی تمرین شده بر بهبود ادراک فاصله و عملکرد ورزشکاران تأثیر دارد