بهترین-بدترین

مدیریت دانش، فضایی مشارکتی را ایجاد می کند که به بهبود در زنجیره تامین کمک کند. مدیریت دانش، دستیابی اعضا به دانش خارجی و بهبود اعضا در زنجیره تامین را تضمین می کند. صنعت فولاد به عنوان دومین صنعت راهبردی پس از صنعت نفت و پتروشیمی در ایران می باشد. اجرای مدیریت دانش در زنجیره تامین صنایع فولادی دارای چالش هایی هست که منجر به ایجاد هزینه هایی برای این صنعت می شود. این مقاله با هدف انتخاب و رتبه بندی چالش ها و راهکارهای مدیریت دانش و کاربرد آنها برای ارتقای عملکرد زنجیره تامین می باشد. در ابتدا چالش های موجود در ادبیات تحقیقاتی استخراج شدند. سپس، این چالش ها بر اساس نظر خبرگان غربال شده و برای تمامی این چالش ها راهکارهای مناسب توسط خبرگان پیشنهاد گردید. خبرگان شامل 14 نفر از مدیران و کارشناسان مدیریت دانش زنجیره تامین صنایع فولادی (مجتمع فولاد مبارکه، غلتک سازان سپاهان، کک سازی زرند ایرانیان، ایمیدرو، شرکت ملی مس ایران، شرکت ملی فولاد ایران، فولاد آلیاژی ایران و فولاد آلیاژی اصفهان)، مشاوران مدیریت دانش، دانشجویان دکتری و اساتید مدیریت دانش (دانشگاه شهید بهشتی و علوم تحقیقات) می باشد. برای بررسی روابط درونی بین مولفه های شناسایی شده از روش دیمتل استفاده گردید. پس از شناسایی روابط، برای رتبه بندی از روش بهترین- بدترین (BWM) استفاده گردید. سپس از روش کوپراس (Copras) ارزیابی نسبی پیچیده برای رتبه بندی راهکارها برای حل چالش ها استفاده گردید. نرم افزارهای مورد استفاده شامل نرم افزار متلب و اکسل می باشند. مدل پیشنهاد شده در زنجیره تامین صنایع فولادی به کار رفته است. راهکارها با استفاده از ادبیات تحقیق و قضاوت خبرگان زنجیره تامین بدست می آیند.

امروز رشد و توسعه جوامع در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، بهداشت عمومی و امنیتی به عملکرد زیرساخت های حیاتی وابسته است. مدیریت و راهبری زیرساخت برای اطمینان داشتن از عملکرد صحیح و پایداری آن ها در برابر ریسک های پیش رو، یکی از دغدغه های بسیار مهم در این حوزه محسوب می شود. ایمن سازی و مراقبت از زیرساخت های حیاتی و دارایی های کلیدی در برابر تمامی ریسک ها، عوامل و شرایط نامطلوب با توجه به محدودیت منابع مالی، یکی از موضوعات چالش برانگیز برای دولت ها محسوب می شود. یکی از راه کارها رفع این محدودیت ها، اولویت بندی و طبقه بندی زیرساخت ها است. تعیین صحیح اولویت ها، با استفاده از شاخص های قابل سنجش علاوه بر تشخیص دارایی ها و زیرساخت های حیاتی از غیرحیاتی، باعث مدیریت بهینه منابع و افزایش اثربخشی اقدامات در حفاظت از زیرساخت ها حیاتی می گردد. هدف اصلی این تحقیق، ارزیابی و اعتباریابی شاخص های حیاتی بودن زیرساخت های حیاتی و تعیین وزن هر کدام از شاخص ها به روش بهترین-بدترین می باشد. نتیجه مطالعات انجام شده بر روی 26 شاخص اولیه و بررسی روایی و پایایی شاخص ها، منجر به تأیید نهایی 24 شاخص گردید. وزن دهی شاخص ها بر اساس روش بهترین-بدترین (BWM) انجام گردید. بر اساس محاسبات انجام شده مبتنی بر نظرات خبرگان منتخب، شاخص «تعداد جمعیت در معرض خطر» با وزن 8.5 درصد، «استقلال و تمامیت ارضی» با وزن 7.8 درصد و «توان دفاعی» با وزن 7.8 درصد به ترتیب بیشترین وزن و اهمیت را بین شاخص ها به خود اختصاص داده اند.