بندرعباس

تعامل اجتماعی شهروندان در فضاهای شهری شالوده زندگی شهری است. هدف از پژوهش حاضر واکاوی و تبیین انگیزه شهروندان برای پایش و نظارت بر فضاهای شهری (با توجه به شاخص های کالبدی، فضایی، اجتماعی و اقتصادی سطح بندی و تراز محله) است. داده های این پژوهش به صورت کاربردی (مبتنی بر روش توصیفی-تحلیلی) و به گونه پیمایشی گردآوری شده است. جامعه هدف شهروندان 15 ساله و بیشتر بندرعباس بوده است. در این مطالعه از روش نمونه برداری تصادفی دو مرحله ای استفاده و داده ها (با حجم نمونه 385 واحد) با مدل های استنباط آماری ناپارامتریک اسپیرمن، کندال تائو سی، کروسکال والیس، سامرز دی، کای دو و ... تحلیل شده است. نتایج نشان داد که 46 درصد شهروندان فضاهای شهریِ «دور از محله» و 66 درصد فضاهای شهریِ «نزدیک و مجاور محله» را قلمرو پایش و کنترل خود می دانستند؛ اما این دو شاخص فوق برای جمعیت بی سواد به ترتیب 70 درصد و90 درصد و برای تحصیلکردگان به ترتیب 50 درصد و70 درصد بود. تمایل به پایش فضای شهری در میان شهروندان ساکن محله های با سطح خیلی بالا و محله های با سطح خیلی پایین به طور میانگین 68 درصد و 82 درصد بود. همچنین، تمایل به پایش «فضای شهری دور از محله» در میان متولدین شهرهای کوچک استان هرمزگان 92 درصد و درمیان متولدین کلانشهر ها 35 درصد بود. باوجود انتظار اولیه، تأهل و سابقه سکونت شهروندان با علاقه به پایش فضای شهری ارتباط معنا داری نداشت. همچنین، برخلاف نظر جین جیکوب رویکرد شهروندان به پایش فضای شهری فقط تابع ساختار کالبدی، فضایی و طراحی شهری نیست، بلکه با عوامل متعدّدی چون سواد، سن، جنسیت، محل تولد، تأهل، فاصله تا محل زندگی، سطح و تراز اقتصادی- اجتماعی محله، قابل تبیین و توضیح است. درنهایت، نوآوری پژوهش حاضر این است تاکنون رویکرد شهروندان به پایش و نظارت بر فضای شهری و عوامل اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و فضاییِ تبیین کننده و توضیح دهنده «مرزهای پایش قلمرو» در هیچ پژوهشی واکاوی نشده بود.

امروزه بسیاری از شهرهای توسعه یافته نمی دانند چگونه کودک را در اجتماع پذیر شدن شهری یاری نمایند، اگر به سمت توسعه شهر بندرعباس می رویم باید در این اندیشه باشیم که کودکانمان در چه محیطی می توانند به تعامل بیشتر با اطرافیان برسند کودک گردشگر الهام بخش دنیای گردشگری می باشد، حلقه گمشده ای که کمتر به آن توجه شده است. گردشگری به واسطه لمس مستقیم زندگی در فراسوی زندگی معمول، فرصت های بسیاری را برای ذهن کنجکاو و حساس کودک فراهم می کند تا بتواند بسیار بیشتر از والدینی که او را همراهی می کنند، آموزش ببیند و یا در ذهن خود، تأثیرات شگرف ایجاد کند، هدف پژوهش حاضر ارزیابی شاخص های توسعه گردشگری در توسعه منطقه ای با تأکید بر محیط دوستدار کودک نمونه موردی شهر بندرعباس است. روش پژوهش- توصیفی تحلیلی می باشد، جامعه آماری این تحقیق 200 دانش آموز پایه هفتم (دوره متوسطه اول شهر بندرعباس) می باشد که صد نفر آن ها دختر و صد نفر آن پسر هستند. برای تجزیه وتحلیل توصیفی و استنباطی داده ها از آزمون آماری T-Test در نرم افزار SPSS استفاده گردید. نتایج حاصل از آزمون T نشانگر معنی دار بودن شاخص های تقدیرگرایی، اعتماد اجتماعی و سرمایه فرهنگی در تحرک اجتماعی می باشد. نتایج این تحقیق نشان داد که آینده گردشگری مربوط به نسل آینده یعنی کودکان است همچنین با توجه به کاهش بعد خانوار، خانواده های کم بعد به هم نزدیک تر می شوند بنابراین باید به خواسته های کودکان توجه شود از نظر جامعه آماری یعنی کودکان، موارد بررسی اکثر متغیرها معنی دار هستند در بین مکان های گردشگری دریا در اولویت توجه می باشد گردشگری مناطق کویری از حد میانگین پایین تر می باشد، در مورد وسایل نقلیه سفر تمایل به استفاده از اتوبوس مورد تأیید نیست ولی وسایلی شخصی و عمومی مثل قطار و هواپیما مورد تأیید می باشد، در مورد فصل صفر برای مسافرت فصل بهار از همه فصل های بیشتر مورد استقبال واقع شده است ولی فصل زمستان مورد استقبال زیادی نبوده است. در مورد شاخص ایمنی و امنیت داشتن سرویس های بهداشتی و تجهیزات مرتبط و نزدیکی به مراکز درمان و فوریت های پزشکی اهمیت بیشتر نسبت به سایر متغیرها داشته است و برای برنامه ریزی مناطق گردشگری اهمیت زیادی دارد.