خودپژوهی

در این مقاله نویسنده ، خود پژوهی را به عنوان یکی از روشهای تحقیق معلمان و مدرسان تربیت معلم معرفی می کند که می تواند در توسعه حرفه ای آنها ، نقش مهمی ایفا کند. این مقاله از طریق بررسی سیر شکل گیری و تحول خودپژوهی ، ضمن ارایه تعاریف مختلف برای آن از دید صاحب نظران ، تفاوت خودپزوهی با کنش پژوهی ، ویژگیهای خودپژوهی و چگونگی انجام یک پژوهش خودپژوهی را بررسی می کند. یکی از ویژگی های جالب خودپژوهی ، برخورداری از ماهیت متضاد است . برای مثال ، از یک طرف، خودپژوهی روشی برای مطالعه فرد است ، در عین حال، محققان این حوزه ادعا می کنند که این مطالعه باید براساس همکاری با دیگران انجام گیرد بحث اصلی در این مقاله این است که محققان خودپژوهی ،تجارب خویش را به عنوان یک منبع اصلی پژوهشی در نظر می گیرند ، و «خود» را در میدان عمل ،به قصد بازسازی باورها و شیوه های عمل ، محور اصلی مساله پژوهشی قرار می دهند.

پیشینه و اهداف: هدف مطالعه حاضر تبیین ضرورت به کارگیری روایات در دوره های کارورزی دانشجو معلمان است. برای این کار، مهم ترین مفاهیم کاربردی یعنی تامل، خودپژوهی، روایت مورد بررسی قرار گرفت. روش: رویکرد حاکم بر این پژوهش کیفی بوده و از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است.  در این پژوهش داده ها به شیوه اسنادی گرداوری شده است. یافته ها: بر این اساس، تامل عمیق به عنوان تاملی  توصیف می شود که نشان می دهد چگونه دانشجویان تجارب خود را حس می کنند و آیا این حس، از شیوه کار آنها،  اطلاعاتی می دهد و اینکه  به عنوان یک معلم ، چه ویژگی هایی دارند. از طرفی از آنجا که هدف خودپژوهی بهبود شیوه های معلمی برای معلمان تازه کار و باتجربه در فرایند یادگیری است، لذا خود پژوهی در برنامه های تربیت معلم، به معنای فهم بهتر فرایند آموزش معلمان است و دارای ابعاد شخصی و اجتماعی است. هچنین روایات یکی از مناسب ترین روش برای کسب تجارب زندگی به شمار می رود. در واقع روایات، آینه ای  از جنس تجربه هستند که ویژگی ها و توانایی های ما را به خودمان منعکس می کنند. نتیجه گیری: آنچه که مطالعه حاضر بر آن تاکید داشت این بود که روایات برای دانشجو معلمان در برنامه های تربیت معلم به ویژه در دوره های کارورزی به عنوان ابزاری برای تامل عمیق هستند تا فرد از طریق آن بتواند «خود» را مورد کاوش قرار دهد و مهارت های لازم را برای حرفه معلمی در ابعاد مختلف به دست آورد.