ژرمن شیپرد

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر کابرگولین و HCG در ایجاد استروس سگ های ژرمن شیپرد انجام پذیرفت. در این پژوهش، 12 قلاده سگ ماده بالغ نژاد ژرمن شیپرد به دو گروه تقسیم شدند: 8  قلاده سگ که با  دوز 5 میکروگرم بر کیلوگرم داروی کابرگولین به صورت خوراکی، روزانه و 2 روز پس از شروع پرواستروس تیمار شدند و 4 قلاده سگ که گروه کنترل بودند. سگ هایی که علائم پرواستروس را نشان دادند، به 2 زیرگروه تقسیم شدند و به 4 قلاده سگ 500 واحد بین الملل هورمون HCG  به طریق عضلانی در روز اول و سوم از شروع استروس تزریق شد و 4 قلاده سگ باقیمانده نیز دارویی دریافت ننمودند. نمونه خون از تمام سگ های موردنظر هر یک روز در میان جهت اندازه گیری میزان پروژسترون اخذ گردید. وقوع پرواستروس در فاصله بین 18 الی 39 روز؛ میانگین (5/5±5/27) از شروع تجویز دارو و در بین 90 درصد سگ های تحت تیمار مشاهده شد (05/0>P). میانگین طول مدت زمان استروس در بین گروه مورد آزمایش (8/7±6/8) روز ثبت گردید (05/0>P). میزان آبستنی برای هر دو گروه از سگ های تحت تیمار 60% بود. میزان توله زایی نیز پس از ثبت سوابق زایش برای دام های آبستن HCG+ و HCG- به ترتیب (9/0±5/5) و (8/1±6/4) روز ثبت گردید (05/0>P). داد ه های به دست آمده در خصوص بروز آبستنی و استروس از طریق آزمون مربع کای و خاتمه درمان تا بروز علائم استروس از طریق نرم افزار SAS مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد استروس نرمال و باروری با استفاده از کابرگولین به دست می آید و تزریق HCG تأثیر قابل توجهی بر میزان آبستنی ندارد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثرات درمانی و پروفیلاکتیک کورکومین بر مسمومیت حاد کبدی ناشی از تجویز مبندازول در سگ های نژاد ژرمن شیپرد انجام پذیرفت. در این پژوهش 20 قلاده سگ به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. سگ های گروه A روزانه 150 میلی گرم بر کیلوگرم مبندازول همزمان با مصرف غذا، به شکل خوراکی و داخل کپسول ژلاتینی دریافت کردند. سگ های گروه B، روزانه 500 میلی گرم بر کیلوگرم کورکومین و 150 میلی گرم بر کیلوگرم مبندازول همزمان با مصرف غذا، به شکل خوراکی و داخل کپسول ژلاتینی دریافت کردند. سگ های گروه C و D نیز مشابه گروه دوم تحت تیمار قرار گرفتند؛ با این تفاوت که به ترتیب 2 و 24 ساعت پس از مصرف مبندازول، کورکومین دریافت کردند. آنزیم های ALT، AST، ALP و LDH در همه گروه ها اندازه گیری شد. در سگ های گروه A، غلظت سرمی آنزیم های ALT، AST،ALP و LDH به طور معنی داری پس از 24 ساعت افزایش یافت (05/0>P). مقادیر آنزیم ها در گروه های B، C و D کاهش یافت اما تأثیر آن فقط در گروه D معنی دار بود و غلظت آنزیم ها در محدوده نرمال قرار گرفت (05/0>P). نتایج این پژوهش نشان داد که کورکومین به صورت معنی داری، دارای اثرات درمانی در مقابل مسمومیت حاد کبدی ناشی از تجویز مبندازول است.