هزینه های ورزشی

یکی از مهم ترین عوامل تأثیرگذار بر میزان تولید و سرمایه گذاری در بخش صنعت ورزش هر کشور، تعیین میزان و روند تغییرات هزینه ها و الگوی مصرف کالاهای ورزشی خانوار و سهم آن از سبد هزینه های خانوار و GDP کشور است. بدین منظور محقق بر آن شد تا با استفاده از ازپرسشنامه های بررسی هزینه خانوار بر اساس طبقه بندی COICOP، میزان مصارف ورزشی خانوار شهری و روستایی، الگوی مصرف و میزان تغییرات نسبی و واقعی آن را از سال 1380 تا 1385 به دست آورد. داده های حاصله، ابتدا با استفاده از آمار توصیفی تنظیم و سپس جهت دستیابی به تغییرات واقعی هزینه ها بین سال های 1380 و 1385 با استفاده از شاخص بهای کالاها وخدمات مصرفی، اثرات تورم از بین برده شد. نتایج نشان میدهد، میزان هزینه های ورزشی خانوار در سال 1380 معادل 741 میلیارد ریال، 19/0درصد کل هزینه خانوار و 1/0درصد GDP کشور است. در حالیکه در سال 1385 با 3255 میلیارد ریال، 31/0درصد کل هزینه خانوار و 16/0درصد GDP کشورمیباشد. هزینه ورزشی یک خانوار در سال 1385 نسبت به سال 1380 دارای رشد واقعی 124 درصدی است. بیشترین میزان رشد واقعی در بلیط، ورودیه و حق عضویت، انواع کفش و هزینه فراگیری ورزش های مختلف مشاهده میشود. هرچند به دلیل آگاهی مردم از فواید سلامتی ورزش، گرایش آنان به ورزش کردن و به تَبَع آن، هزینه های ورزشی نیز افزایش یافته است، ولی به دلیل پایین بودن درآمد و سهم مشارکت ورزشی مردم ایران نسبت به کشورهای پیشرفته، هنوز هزینه های ورزشی درصد قابل قبولی را در سبد هزینه های خانوار به خود اختصاص نمیدهد.

مطالعه پژوهش های مختلف نشان دهنده آن است که ورزش و فعالیت بدنی از طرق مختلف می تواند بر اقتصاد جوامع تأثیرگذار باشد و سهم به سزایی را در شکوفایی و رشد و توسعه اقتصاد کشورها بازی کند. یکی از اثرات مثبت ورزش، تأثیر آن بر تولید ناخالص داخلی است؛ ازاین رو، هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر مخارج ورزشی دولت و خانوار بر تولید ناخالص داخلی ایران طی سال های (1391-1363) می باشد. به منظور تأمین هدف پژوهش، از روش اقتصادسنجی و مدل حداقل مربعات معمولی و نرم افزارایویوز استفاده شده است. داده های مورد نیاز این پژوهش نیز از سازمان مدیریت و برنامه ریزی، وزارت ورزش و جوانان، داده های بانک مرکزی استخراج گردیده است. نتایج نشان می دهد که مخارج ورزشی دولت و خانوار، اثری مثبت و معنادار بر تولید ناخالص داخلی دارد که با توجه به لگاریتمی بودن الگو، این نتیجه بدین معنا است که یک درصد افزایش در هزینه های ورزشی دولت و خانوار (با فرض ثابت بودن سایر متغیرهای کنترلی)، برابر با 029/0 درصد افزایش در تولید ناخالص داخلی کشور است.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر عوامل اجتماعی- اقتصادی و مشارکت ورزشی بر هزینه های ورزشی و درمانی کارکنان بود. پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی همبستگی بوده که به شکل پیمایشی انجام گرفته است. جامعه آماری این تحقیق را تعدادی از کارکنان یک مرکز فرهنگی نظامی تشکیل داده اند. نمونه آماری بر اساس تعداد قابل کفایت جهت مدل سازی معادلات ساختاری به میزان 10 تا 20 برابر ابعاد ترسیم شده در مدل مفهومی برآورد شد. از طریق نمونه گیری تصادفی ساده 80 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. پرسشنامه تحقیق حاضر، برگرفته از مطالعه نوشیرانزاده (1390) بود که بین 110 نفر توزیع و در نهایت، 103 پرسشنامه جمع آوری شد. روایی پرسشنامه از طریق روایی هم گرا و واگرا مورد تأیید قرار گرفت. پایایی پرسشنامه نیز با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ 81/0=α محاسبه شد. تجزیه و تحلیل داده ها از روش مدل سازی معادلات ساختاری و تحلیل مسیر با استفاده از نرم افزار اسمارت پی ال اس انجام شد. یافته ها نشان داد عوامل  اجتماعی- اقتصادی اثر معنی داری در هزینه های درمانی و هزینه های ورزشی دارد. همچنین مشارکت ورزشی اثر معنی داری بر هزینه های ورزشی دارد، اما بر هزینه های درمانی اثر معنی داری ندارد. در نتیجه، درک ارتباط بین عوامل اجتماعی- اقتصادی و مشارکت ورزشی بر هزینه های ورزشی و درمانی می تواند به سیاست گذاران و متخصصان بهداشت و سلامت عمومی بینشی کلی و جامع ارائه دهد تا با برنامه ریزی همه جانبه، به صورت هدفمند در صدد توسعه مشارکت ورزشی جامعه هدف، برآیند.

مقدمه: الگوی روند مصارف ورزشی از مهم ترین رویکردهای جامعه به استانداردهای زندگی و سلامت محسوب می شود که در این تحقیق به آن پرداخته شده است.روش پژوهش: تحقیق حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی است و به دلیل ماهیت موضوع، جمع آوری اطلاعات مربوط به هزینه های ورزشی خانوار در هفت گروه، به شکل اسنادی، طی 16 سال مذکور از مرکز آمار و بانک مرکزی ایران صورت گرفت. داده ها ابتدا با استفاده از آمار توصیفی خلاصه و سپس با استفاده از روش های اقتصادسنجی، تغییرات نسبی و واقعی و سپس با از بین بردن آثار تورم، رشد نسبی و واقعی آن محاسبه شد. همچنین از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف، t همبسته و t مستقل در سطح معناداری 05/0= α استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که هزینه های ورزشی خانوار در سال 1395، نسبت به سال 1380 حدود 95 درصد رشد واقعی داشته است. سرانه ورزشی خانوار شهری در سال 1395 به طور معناداری نسبت به سال 1380 دارای کاهش و رشد منفی، ولی سرانه ورزشی خانوار روستایی افزایش و دارای رشد مثبت بوده است.نتیجه گیری: عدم مشارکت ورزشی چشمگیر در ایران، افزایش تورم، جابه جایی سهم هزینه های مهم برای خانوار و افزایش نرخ شهرنشینی می توانند عوامل اثرگذار بر نتایج حاصله باشند. در این زمینه کنترل تورم افسارگسیخته، فرهنگ سازی و ایجاد یارانه های ورزشی برای استفاده از اماکن ورزشی، در مشارکت ورزشی و به تبع آن هزینه های هرچه بیشتر مردم در ورزش، که به رشد اقتصادی صنعت ورزش نیز می انجامد، راهگشا خواهد بود.