خودتنظیمی فراشناختی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خودتنظیمی فراشناختی بر مؤلفه های اهمالکاری تحصیلی با نقش تعدیلی خودپنداره تحصیلی دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهر تبریز انجام گرفت. از طرح پژوهشی نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد که با استفاده از روش خوشه ای چندمرحله ای، بعد از غربالگری دانش آموزان دارای خودپندار ه بالا و پایین، تعداد 60 نفر گزینش و از طریق روش تصادفی به چهار گروه 15 نفری در دو گروه آزمایش و دو گروه کنترل گمارده شدند. برای جمع آوری اطلاعات از «پرسش نامه های تعلل ورزی تحصیلی سولومون و راثبلوم» (1984) و «پرسش نامه خودپنداره تحصیلی لیو و وانگ (2005) استفاده شد. در نگاه کلی نتایج حاصل از «تحلیل کوواریانس عاملی چندمتغیره» نشان داد که آموزش خودتنظیمی فراشناختی موجب کاهش مؤلفه های اهمال کاری تحصیلی شده است. همچنین خودپنداره تحصیلی نقش تعدیل کننده ای در رابطه بین خودتنظیمی فراشناختی با اهمال کاری تحصیلی دارد (p≤ 0/01). این پژوهش، اهمیت استفاده از خودتنظیمی فراشناختی و در نظر گرفتن خودپنداره تحصیلی دانش آموزان را به عنوان منابع اساسی و مداخله گر مهم در فراهم کردن زمینه آموزش مؤثر و بهبود مؤلفه های اهمال کاری تحصیلی برای دانش آموزان آشکار ساخت؛ بنابراین با به کارگیری و آموزش خودتنظیمی فراشناختی و همچنین توجه به نقش تعدیلی خودپنداره تحصیلی می توان اهمال کاری تحصیلی دانش آموزان را کاهش داد.  

هدف پژوهش حاضر بررسی روابط بین خودکارآمدی، ارزش گذاری تکالیف، جهت گیری هدف، خودتنظیمی فراشناختی و راهبردهای یادگیری با عملکرد تحصیلی در دانشجویان بود.جمعیت نمونه با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تعداد 200 نفر از دانشجویان مورد سنجش قرار گرفتند.نتایج آماری الگوی مسیر نشان داد که خودکارآمدی نیرومندترین پیش بینی کننده عملکرد تحصیلی بود که به شکل مثبتی اهداف پیشرفت و به شکل منفی اهداف اجتنابی را پیش بینی کرد. همچنین اهداف تبحری ، خودتنظیمی فراشناختی و راهبردهای یادگیری بر عملکرد تحصیلی ، تأثیرمعنی داری نداشت

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی گر همسازی با هدف در رابطه بین خودتنظیمی و بهزیستی روان شناختی در بین دانشجویان بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال در سال تحصیلی 1389-1399 بودند. تعداد افراد نمونه 508 نفر که با روش نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس انتخاب شدند. بدین صورت که پرسشنامه ها به صورت آنلاین تهیه شد و در گروه های مجازی دانشجویان دانشگاه توزیع شد. ابزار پژوهش شامل مقیاس همسازی با هدف ورسک و همکاران (2003)، پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد و همکاران (1995) و مقیاس بهزیستی روان شناختی ریف (1995) بودند. بین مؤلفه های خودتنظیمی و بهزیستی روان شناختی و همسازی با هدف رابطه مثبت معنادار است و نتایج هر دو عامل همسازی با هدف به صورت مثبت و معنادار رابطه بین خودتنظیمی و بهزیستی روان شناختی را میانجی گری می کند. افراد با توانایی خودتنظیمی بالا به صورت هدفمندتر عمل می کنند، اهداف غیرقابل دستیابی خود را رها می کنند و اهدافی جایگزین برای خود تعیین می کنند. این توانایی رها کردن اهداف غیرقابل دستیابی به فرد کمک می کند تا از اضطراب و حالت درماندگی نرسیدن به اهداف خود رها شوند که این خود به بهزیستی روان شناختی بالاتر می انجامد. نتایج به دست آمده می تواند زمینه ای برای تدوین دوره های کاربردی و آموزشی در راستای ارتقا بهزیستی روان شناختی باشد.