امارت حج

با روی کارآمدن آل بویه در قرن چهارم، زمینه رشد سیاسی و فرهنگی تشیع فراهم گشت. آنان در طول حکومت 113ساله خویش با گسترش قلمرو حکومتی، زمینه ساز توسعه اندیشه شیعی بواسطه بزرگانی همچون «شیخ مفید»، «سید رضی»، «سید مرتضی»، «شیخ طوسی» و ... گردیدند. در میان فقها و اندیشمندان شیعی، در خصوص همکاری و همراهی با حاکمان، دو دیدگاه وجود داشته است: برخی معتقد به همکاری مشروط و برخی معتقد بر عدم همکاری مطلق می باشند. سید مرتضی جزء دسته اول است. ایشان در آن مواردی که امکان مبارزه با حکام، غیر مقدور و همراهی منجر به اقامه حدود الهی و خدمت رسانی به شیعیان گردد، همکاری را بلامانع می دانست و حضور ایشان در عرصه های سیاسی، اجتماعی، علمی و فرهنگی در سایه تعامل با حاکمان آل بویه از این دیدگاه قابل تفسیر و توجیه می باشد. به عبارت دیگر، ایشان اعمال ولایت توسط فقیه برای اجرای احکام الهی را امر بسیط نمی دانست، بلکه قائل به تشکیک بود. در نتیجه به میزان توان و امکان، ولایت اعمال می شود.

جهت تحقیق و بررسی مسائل حقوقی حاکم بر حج قبل از معاهدات، عرف ها و حقوق بین الملل و قبل از توجه به حقوق داخلی عربستان؛ باید به بازخوانی احکام ویژه مسجد الحرام و ظرفیت های تشریعات و آموزه های فقهی مرتبط با حج همچون حرمت قتال، امنیت حرم، اعلام برائت، صدّ از مسجدالحرام و مساوات و برابری حج گزاران پرداخت؛ آموزه هایی که از جانب وحی است، خطا در آن راه ندارد و مورد قبول همه مسلمانان است و بی شک مراجعه به این قواعد اسلامی زمینه ساز استیفای حقوق حج گزاران در جریان برگزاری این عبادت بزرگ خواهد شد.